ΑΡΧΙΚΗ

ΣΧΟΛΕΙΟ

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ  ΓΟΝΕΩΝ

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ

 

 

 

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

15 κακές συνήθειες που μας κρατάνε πίσω
Τα 4 στηρίγματα μιας υγιούς οικογένειας -Χόρχε Μπουκάι
Η σημασία του παιχνιδιού στην ανάπτυξη του παιδιού!
Πώς οι γονείς μειώνουν την αυτοεκτίμηση των παιδιών
Τι πραγματικά χρειάζεται το παιδί στο σχολείο
Σχολική εργασία στο σπίτι…
Αγαπάτε αλλήλους
Το κλειδί της οικογενειακής ευτυχίας
Αυτοπεποίθηση και χιούμορ
Τα πιο συχνά εκφραστικά λάθη που κάνουμε όλοι...
Γιατί δεν σας ακούει το παιδί και τι να κάνετε
Οι φωνές των γονιών στα παιδιά κάνουν τα πράγματα χειρότερα
Βρες χρόνο
Η ψυχολογία των παιδιών στη σημερινή κοινωνία
Ο ιδανικός άνθρωπος βρίσκεται μέσα μας
Όταν ένα παιδί έχει απόρριψη
Όταν το παιδί δεν ακούει
Παιδί και παιχνίδι
Παιδί κι αθλητισμός
Πόσο κοστίζει άραγε ένα παιδικό χαμόγελο;;;
Πώς να χειριστείτε το παιδί σας που λέει ψέματα
Ψέματα γονέων που ...παιδεύουν τα παιδιά
Αφιερωμένο για όσους πιστεύουν ότι ο δάσκαλος κάθεται…
Σχολικός εκφοβισμός
19 Μαΐου ημέρα μνήμης γενοκτονίας των Ποντίων
Τα πλεονεκτήματα του διαβάσματος
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ
ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΘΕΙ Η ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ
TIPS ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΤΟ ΓΟΝΕΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ
Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ
ΦΙΛΙΑ: ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
ΠΩΣ ΧΤΙΖΕΤΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΓΟΝΕΑ-ΠΑΙΔΙΟΥ
ΠΟΛΛΑ ...ΜΙΚΡΑ ΜΥΣΤΙΚΑ
ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ Ή ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ
11 ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ
ΕΝΑ ΘΥΜΩΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΕΧΕΙ ΘΥΜΩΜΕΝΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ
ΚΑΝΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ
Η ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΑΙΝΣΤΑΙΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
ΤΙ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΟΣ

11 Λάθη που κάνουν οι γονείς από… Αγάπη

Όλοι οι γονείς θέλουμε ένα πράγμα για τα παιδιά μας: να είναι ευτυχισμένα! Το κάνουμε όμως σωστά; Γιατί οι γονείς κάνουν λάθος στην ανατροφή των παιδιών τους; Επειδή επιθυμούν να τους τα δώσουν όλα, θεωρώντας ότι αυτό είναι η καλύτερη απόδειξη της αγάπης τους και επειδή πιστεύουν ότι αν πουν «όχι» ή βάλουν όρια στο παιδί αυτό θα το δει ως τιμωρία και θα στεναχωρηθεί. Λάθη από Αγάπη…

1. Να κάνετε το παιδί να νιώθει σαν βασιλιάς/βασίλισσα

Φυσικά και είναι σημαντικό να κάνετε το παιδί σας να νιώθει μοναδικό, σπουδαίο και λατρεμένο! Αυτό όμως είναι διαφορετικό από το να του φέρεστε σαν να είναι μονάρχης, κάνοντάς του όλα τα χατίρια, υποκύπτοντα σε όλα του τα καπρίτσια και μη βάζοντάς του όρια. Τα παιδιά που μεγαλώνουν μόνο με ‘ναι’, χωρίς ‘όχι’ και χωρίς οριοθέτηση τελικά γίνονται πολύ πιο αδύναμα από τα παιδιά που μεγάλωσαν σε οικογένειες που τους έβαζαν όρια και ζορίζονται γενικότερα στις σχέσεις τους και τη ζωή τους αργότερα.

2. Να του δίνετε πάρα πολλά χρήματα

Τα χρήματα είναι μέσο συναλλαγής και εργαλείο, αλλά δεν είναι αξεσουάρ και δεν αγοράζουν την ευτυχία! Όσο νωρίτερα το καταλάβει ένα παιδί, τόσο καλύτερα! Βοηθήστε το να καταλάβει τη σημασία της φιλίας, της υποστήριξης, του μοιράσματος, των ωραίων εμπειριών με τους φίλους του, αλλά μην το αφήσετε να θεοποιήσει το χρήμα και τα υλικά αγαθά.

3. Να μην του επιτρέπετε να ‘εργαστεί’ για να κερδίσει κάτι

Ο Φρόιντ έλεγε ότι βασικά για την ανθρώπινη ζωή είναι η δουλειά και το παιχνίδι. Ακόμα και ένα παιδί πρέπει να μάθει από μικρό στην υπευθυνότητα και στο να έχει καθήκοντα. Φυσικά και δεν εννοώ ότι το παιδί πρέπει να εργάζεται ή να έχει υποχρεώσεις για να κερδίσει τα βασικά πράγματα (φαγητό, ρούχα, σπίτι, κλπ). Αλλά κανένα παιδί δεν έπαθε τίποτα επειδή έκανε μια ‘δουλειά’ και πληρώθηκε γι’ αυτή (ώστε να εξοικονομήσει χρήματα να πάρει κάτι που το ίδιο επιθυμεί). Και για τα μικρότερα παιδιά οι δουλειές του σπιτιού, πχ, να βάλει τα πιάτα και τα μαχαιροπήρουνα στο τραπέζι, προσφέρουν από μόνες τους την ανταμοιβή του «τα κατάφερα και χάρη στη δική μου δουλειά τώρα τρώμε». Δε χρειάζεται η αμοιβή να είναι πάντα χρήματα, αλλά χρειάζεται να έχει το παιδί την αίσθηση ότι έχει υποχρεώσεις και καθήκοντα και αυτό είναι κάτι που του δίνει επίσης κάποιο είδος υλικής, πρακτικής ή ηθικής ανταμοιβής.

4. Να το ενθαρρύνετε να μη προσφέρει

Διδάξτε στο παιδί σας τον νόμο του υγιούς «πάρε-δώσε» στις σχέσεις. Δείξτε του από νωρίς ότι οι σχέσεις βασίζονται σε αμοιβαιότητα και ότι δε σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας. Μάθετε στο παιδί σας να μοιράζεται, να συνεργάζεται, να προσφέρει εθελοντικά το χρόνο του.

5. Nα μη του ζητάτε να δείχνει ευχαρίστηση και ευγνωμοσύνη

Το κάθε παιδί αξίζει το καλύτερο! Ναι, αυτό το πιστεύω με την καρδιά μου, αλλά εξίσου σημαντικό είναι για ένα παιδί να μάθει να εκτιμάει τα όσα έχει, υλικά και μη, και να έχει μια αίσθηση ευγνωμοσύνης. Ακόμα και οι απλές λέξεις, ‘ευχαριστώ’παρακαλώ’ είναι μικρές ασκήσεις ευγνωμοσύνης και εκτίμησης για όσα έχουμε. Και φυσικά η πιο ενεργητική στάση ζωής, όπου κανείς μετράει τα καλά και όμορφα στη ζωή του και αισθάνεται ωραία αισθήματα είναι κάτι που ξεκινάει από τη μικρή ηλικία.

6. Να φέρεστε εσείς σαν κακομαθημένο παιδί μπροστά στο παιδί σας

Πολλές φορές εμείς οι γονείς λέμε στο παιδί μας «κάνε αυτό που σου λέω!». Έχετε όμως αναρωτηθεί ποτέ αν εσείς οι ίδιοι κάνετε αυτό που λέτε στο παιδί σας; Ή μήπως φέρεστε κι εσείς σαν κακομαθημένο παιδί, όταν θέλετε κάτι ή όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως επιθυμείτε; Τα παιδιά μαθαίνουν κυρίως από το παράδειγμά μας και λιγότερο από τις συμβουλές μας…

7. Να μη βάζετε όρια

Όλα τα παιδιά από τη φύση τους τεστάρουν τα όρια που τους βάζουν οι γονείς τους, για να διαπιστώσουν τι περιθώρια έχουν. Χωρίς οριοθέτηση δεν μπορεί ο γονιός να διδάξει σωστή συμπεριφορά, τι επιτρέπεται και τι όχι να κάνει το παιδί. Όταν λοιπόν ο γονιός λέει συνέχεια ‘ναι’ και δε λέει ‘όχι’, δε βάζει όρους και όρια στο παιδί του νομίζοντας ότι έτσι του δείχνει ακόμα περισσότερη αγάπη, στην πραγματικότητα του κάνει κακό! Το παιδί χρειάζεται όρια, γιατί αυτά θα του τα βάλει και το σχολείο, και οι φίλοι, και αργότερα η κοινωνία και η εργασία του. Οπότε το να μάθει από νωρίς να κινείται σε ένα πλαίσιο όπου υπάρχουν περιορισμοί, ευθύνες, υποχρεώσεις μαζί με όλα τα ωραία δημιουργεί καλό χαρακτήρα και παιδί που είναι συνεργάσιμο και αγαπητό.

8. Να το αφήνετε να κάνει πάντα το δικό του

Καθένας μας θέλει να γίνει το δικό του, όποια και αν είναι η ηλικία μας! Όμως, είναι σημαντικό για ένα παιδί να μάθει μέσα στην οικογένειά του ότι δεν είναι δυνατό να γίνεται πάντα το δικό του. Υπάρχουν και οι άλλοι γύρω του και θα πρέπει να σεβόμαστε τη γνώμη και τις επιθυμίες τους.

9. Μην του προσφέρετε δώρα για τους λάθος λόγους

Με μια λέξη, μη δωροδοκείτε το παιδί σας! Είναι πολύ εύκολο να τάξει κανείς δώρα και φαγώσιμα σε ένα παιδί που γκρινιάζει, που δε συνεργάζεται, που ουρλιάζει… Τι διδάσκει όμως αυτό στο παιδί; Ότι η κακή συμπεριφορά επιβραβεύεται και ότι αν θέλει να κερδίσει κάτι καλό θα είναι να φερθεί άσχημα. Και μάλιστα, όσο πιο άσχημα φερθεί τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ανταμοιβή του!

10. Να μην ενθαρρύνετε κοινωνικές σχέσεις που θα το βοηθήσουν

Δεν εννοώ ότι το παιδί σας θα πρέπει να κάνει παρέα με τον οποιονδήποτε. Καλό είναι να το βοηθήσετε να επιλέξει τις σωστές παρέες αλλά και να το ενθαρρύνετε να γνωρίσει ανθρώπους που έχουν να του προσφέρουν κάτι. Έτσι, μια καλή ιδέα είναι να του επιτρέψετε να παραβρεθεί σε μια συγκέντρωση δικών σας συγγενών ή φίλων που έχουν μια διαφορετική άποψη, που κάνουν κάτι ιδιαίτερο, που ασχολούνται με τον εθελοντισμό, που έχουν ειδικές γνώσεις. Με αυτό τον τρόπο ανοίγετε τους ορίζοντες του παιδιού σας ενώ ταυτόχρονα περνάτε κι εσείς ωραία!

11. Να μην αναγνωρίζετε τις ευθύνες του παιδιού σας

Κάθε παιδί μαζί με τα δικαιώματά του θα πρέπει να έχει και κάποιες ευθύνες, όσο μικρές και αν είναι αυτές. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει το παιδί σας ότι είναι υπεύθυνο για τις πράξεις του και να ξέρει ότι όταν κάνει λάθη θα πρέπει να τα διορθώσει και να μάθει από αυτά. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο θα πρέπει το ίδιο το παιδί να αναγνωρίζει ότι είναι υπεύθυνο για τις πράξεις και τις επιλογές του και ότι υπάρχουν συνέπειες, θετικές ή αρνητικές, στο κάθε τι.

Γράφει η Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια, Νευροψυχολόγος

Πηγή: infokids.gr

Ένα θυμωμένο παιδί έχει θυμωμένους γονείς

Δεν είναι και νέο αυτό έτσι δεν είναι; Όχι δεν είναι νέο γιατί οι περισσότεροι γονείς είναι θυμωμένοι και έτσι ο θυμός καλά κρατεί στην Ελληνική οικογένεια. Δεν είναι νέο και καλό είναι να το αντιληφθούμε για να το αλλάξουμε. Μεγάλη φασαρία γίνεται τελευταία με τον Σχολικό Εκφοβισμό (bulling). Πολύ βία γενικώς επικρατεί μέσα μας και γύρω μας. Όλα συνηγορούν για την εγκατάσταση του θυμού που είναι προοίμιο ή και συνέπεια της βίας. Είναι άξιο παρατήρησης πάντως το πόσο οι γονείς αγνοούν αυτές τις παραμέτρους όπως αγνοούν κάτι που μοιάζει ολοφάνερο.

Ένα θυμωμένο παιδί έχει θυμωμένους γονείς. Έρχονται συνήθως να πάρουν βοήθεια (όσοι τέλος πάντων το τολμούν) για να αλλάξουν το παιδί τους, αντί να αρχίσουν από την αλλαγή του εαυτού τους. Την ώρα της συνεδρίας και όταν με λίγη προσπάθεια αντιληφθούν ότι εκείνοι ευθύνονται για το θυμό του παιδιού τους, είναι φανερή η αναγνώριση της ευθύνης και βαθιά μέσα στα μάτια τους βλέπεις την παραδοχή αυτή να αρχίζει δειλά αλλά σταθερά να αλλάζει την
κοσμοθεωρία τους. Τις
περισσότερες φορές φεύγουν από τη συνεδρία με το κεφάλι χαμηλωμένο, αισιοδοξώντας όμως πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Έχοντας όμως και μεγάλες αμφιβολίες για το αν μπορούν οι ίδιοι να διαχειριστούν το δικό τους θυμό. Το θυμό τους που δεν οφείλεται πάντα (για να είμαστε ειλικρινείς έτσι είναι τις περισσότερες φορές) στο παιδί και στις συμπεριφορές του αλλά στην έλλειψη υπομονής και καλής πρόθεσης που έχουν απέναντι στο παιδί. Σε δικά τους άλυτα προβλήματα είτε προσωπικά είτε σχέσης. Ας μην αφήσουμε βέβαια στην άκρη και τις σημαντικές κοινωνικές αντιξοότητες που ενισχυμένες στις μέρες μας εντείνουν το θυμό και στενεύουν τα όρια της ανοχής.

Ένα παιδί που γεννιέται δεν έχει το θυμό μέσα του. Δεν είναι θυμωμένο γιατί πήρε απ’ τον πατέρα του ή απ’ τον παππού του το ταπεραμέντο του επιθετικού και θυμωμένου ατόμου. Δεν το κληρονόμησε όπως ίσως κληρονόμησε τα πράσινα μάτια του. Ναι ευθύνεται όμως ο πατέρας και ο παππούς ή μαμά και η γιαγιά (για να μην κάνουμε διαχωρισμό στα φύλα), γιατί καθώς το βρέφος μεγαλώνει παρατηρεί πως οι φωνές, η βία, η επιβολή, ο ανταγωνισμός, η απειλή, η τιμωρία είναι μέρος της ζωής γύρω του. Σιγά σιγά μεγαλώνοντας γίνεται και το ίδιο ο στόχος όλων αυτών των παραπάνω και για να είμαστε ειλικρινείς τις περισσότερες φορές γίνεται συχνά ο σάκος του μποξ αναίτια και αδικαιολόγητα. Είναι η εύκολη λύση. Μην το περνάτε αβασάνιστα αυτό! Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο η συμπεριφορά του ενήλικα προς το παιδί να γίνεται απαράδεκτη γιατί τσακώθηκε με κάποιον άλλο ενήλικα. Πέρα λοιπόν από την παρατήρηση που έχει ιδιαίτερα αυξημένη το παιδί και βλέπει με κάθε λεπτομέρεια το τι κάνουν οι μεγάλοι γύρω του, έρχεται κάποια στιγμή και η δική του σειρά. Ενώ λοιπόν (για να δούμε ένα παράδειγμα) κάθε μέρα αργεί στο φαγητό του, αυτή ειδικά την ημέρα επειδή η μαμά είναι θυμωμένη η συμπεριφορά της απέναντί του γίνεται βίαιη και απειλητική. Γίνεται με άλλα λόγια ο στόχος της εκτόνωσης του θυμού της μητέρας αδικαιολόγητα. Δεν είναι ανάγκη εδώ να αμφισβητήσουμε την αλήθεια των λεγομένων γιατί η βία δεν εκφράζεται μόνον με ακραίες συμπεριφορές. Βία είναι και το τράβηγμα απ’ το μπράτσο με λίγη περισσότερη δύναμη. Βία είναι και το να αρπάξει η μητέρα με θυμό το πιάτο από μπροστά του γιατί αργοπορεί στο φαγητό του. Βία είναι και τα κατεβασμένα μούτρα. Βία είναι και το χτύπημα της πόρτας φεύγοντας απ’ το δωμάτιο.

Προχωρώντας το λίγο περισσότερο ας δούμε τι νοιώθει το παιδί που είτε η βίαιη συμπεριφορά του ενήλικα οφείλεται σε αίτιο που αφορά το ίδιο το παιδί ή ακόμη χειρότερα σε αναίτια αφορμή από μέρους του, απλά γίνεται ο αποδέκτης χωρίς να ευθύνεται.

Στην περίπτωση που ευθύνεται το ίδιο - υπάρχει πιθανότητα να το αντιλαμβάνεται αλλά μπορεί και όχι,- τα πράγματα είναι απλούστερα. Ίσως οι ενοχές να ισορροπήσουν -κακώς φυσικά- τη βία μέσα του, ίσως να αντιληφθεί το μερίδιο της ευθύνης του. Οπωσδήποτε όμως ως αποδέκτης μιας κακής θυμωμένης συμπεριφοράς του ενήλικα, αναπτύσσει μηχανισμούς άμυνας οι οποίοι οδηγούν σε σκέψεις και συναισθήματα υπεραναπλήρωσης της συνέπειας της κακής του συμπεριφοράς. Σκέψεις όπως «δεν με αγαπά», «δεν έχει δίκιο», «δεν φταίω εγώ…» κλπ έρχονται να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά χωρίς καν να του δοθεί η δυνατότητα να σκεφτεί το λάθος και να επανορθώσει. Δεν ευνοεί λοιπόν ο θυμός ή η τιμωρία για την αρνητική συμπεριφορά του παιδιού. Και όχι μόνον δεν ευνοεί πετυχαίνει το ακριβώς αντίθετο. Αν υπήρχε μία περίπτωση να αντιληφθεί το παιδί την εσφαλμένη συμπεριφορά του, η έκρηξη θυμού του ενήλικα το οδηγεί σε άλλα μονοπάτια σε εκείνα της μάχης για τη δύναμη ή των ενοχών που υποσκάπτουν και ενισχύουν ακόμη πιο πολύ τις μη λειτουργικές συμπεριφορές που θα ακολουθήσουν αργά ή γρήγορα. Ακόμη λοιπόν και αν το παιδί ευθύνεται ας επανεξετάσει ο ενήλικας τα αίτια της εσφαλμένης του συμπεριφοράς βάζοντας και τον εαυτό του στο μεγεθυντικό φακό. Συχνά εδώ οι γονείς θα πούνε πως «του έχω πει χιλιάδες φορές να μη χτυπά τον αδελφό του, τι άλλο να κάνω;» Έχει άραγε σκεφτεί ο γονιός που σπεύδει να δικαιολογήσει τη θυμωμένη του συμπεριφορά πόσο ο ίδιος ευθύνεται για το ότι το παιδί του έχει καταλήξει να χτυπά τον αδελφό του; Τις περισσότερες φορές από άγνοια δεν το αντιλαμβάνεται. Ο χορός λοιπόν του «εσύ φταις» όχι «εσύ φταις» καλά κρατεί. Το ζητούμενο είναι να αναλάβουν την ευθύνη οι μέντορες και οι προπονητές των νέων ανθρώπων και όχι ως κατήγοροι να στέκονται έτοιμοι να απονείμουν δικαιοσύνη. Μεγάλη ιστορία το δίκιο και το άδικο. Ας το προσεγγίζουμε προσεκτικά και με σύνεση και κυρίως με ενδοσκόπηση.

Αν πάρουμε τώρα την ακόμη χειρότερη περίπτωση όπου το παιδί γίνεται ο αποδέκτης της θυμωμένης συμπεριφοράς του ενήλικα χωρίς να ευθύνεται ουσιαστικά, τα πράγματα σε επίπεδο συναισθήματος γίνονται ακόμη πιο απειλητικά για το παιδί. Ελλοχεύει το αίσθημα της απόρριψης, τη απογοήτευσης, της αδικίας, τα οποία επειδή το παιδί δεν μπορεί να τα διαχειριστεί τα απορρίπτει σύντομα στο υποσυνείδητό του και θυμωμένο και αυτό πλέον συμπεριφέρεται όπως και ο ενήλικας. Φωνάξει, βρίζει, χτυπά, προκαλεί. Το σημαντικό είναι ότι τις περισσότερες φορές επειδή φοβάται δεν το κάνει προς την πηγή της αιτίας δηλαδή τον ενήλικα που άδικα το χρησιμοποίησε σαν σάκο του μποξ. Τις περισσότερες φορές το κάνει προς τους ομοίους του, προς τον μικρότερο αδελφό, ή προς όποιον σταθεί εμπόδιο στη συναισθηματική του αποφόρτιση εκείνη την ώρα ή οποιαδήποτε άλλη. Απλά ισορροπεί την αδικία που υφίσταται επαναλαμβάνοντας τη συμπεριφορά. Με τον καιρό επειδή το ικανοποιεί τουλάχιστον τη στιγμή που γίνεται νοιώθοντας δυνατό έστω και πρόσκαιρα, την επαναλαμβάνει και την ενδυναμώνει με στόχο να αισθανθεί δικαιωμένο και ασφαλές μέσα στη δύναμή του. Εγγράφει δηλαδή την πεποίθηση «ανήκω και είμαι σημαντικός όταν έχω τον έλεγχο, όταν είμαι ο δυνατός, όταν κανένας δεν μπορεί να με κάνει ότι θέλει». Αρχίζει αργά αλλά σταθερό να δημιουργείται ο τύπος του μάγκα, του δυνατού, του κόκορα που φωνάζει, του μειονεκτικού – αλαζονικού ανθρώπου που γίνεται θύτης γιατί υπήρξε θύμα. Αυτό θέλουμε για τα παιδιά μας; Ας προσέχουμε λοιπόν τον τρόπο, τη μέθοδο της διαπαιδαγώγησης. Ας προσέχουμε τα λόγια μας τις πράξεις μας, τις γκριμάτσες μας, τα συναισθήματά μας (ναι και αυτά τα καταλαβαίνουν). Εμείς οι ενήλικες ευθυνόμαστε για τα θυμωμένα παιδιά.

Τι χρειάζεται να γίνει; Ένα είναι το εργαλείο που θα επαναφέρει την ισορροπία. Να αντιληφθεί ο ενήλικας το λάθος, να το αναγνωρίσει, και απλά να σταματήσει να το κάνει. Να αναλάβει την ευθύνη του. Ας σταματήσει να ζητά απ’ το παιδί να κάνει κάτι τέτοιο όταν ο ίδιος συνεχίζει να φωνάζει, να απειλεί, να βρίζει. Είναι από τα πράγματα που όταν τα αντιληφθείς δεν υπάρχει αύριο. Υπάρχει μόνο τώρα. Άμεσα λοιπόν και με σύνεση να σταματήσει τη βίαιη συμπεριφορά. Δεν αρκεί όμως μόνον αυτό. Αυτό θα βοηθήσει να μην γιγαντωθεί το κακό. Με ότι έχει γίνει τι θα γίνει; Χρειάζεται να επουλωθεί το τραύμα που άθελα δημιουργήσαμε στον νέο άνθρωπο. Χρειάζεται να υπάρξει η μέθοδος της θεραπευτικής συμπεριφοράς η οποία όταν θα εγκατασταθεί οριστικά και αμετάκλητα θα οδηγήσει τη σχέση σε άλλη δόνηση. Ο ενήλικας χρειάζεται να αρχίσει να βλέπει τα θετικά του παιδιού του. Να τα εντοπίσει ένα - ένα και οργανωμένα και συνειδητά να αρχίσει να τονίζει στο παιδί του ενισχύοντας την αυτοεκτίμησή του για την οποία έχει συντελέσει για την μείωσή της. Απλές κατανοητές ενθαρρυντικές προτάσεις εύκολα αντιληπτές από το παιδί αναλόγως ηλικίας είναι αναγκαίες όπως το φάρμακο στην ασθένεια. Είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακό το πώς σπεύδουμε οι γονείς να προστατέψουμε ή να θεραπεύσουμε το φυσικό σώμα των παιδιών μας και αφήνουμε ανεξίτηλες αμυχές, έως και βαθιά τραύματα στο συναισθηματικό τους σώμα. Επειδή δεν φαίνονται αυτά τα τραύματα δεν είναι λιγότερο επικίνδυνα αντίθετα είναι πολλές φορές πολύ πιο επικίνδυνα από πολλά σωματικά που συχνά τόσο πανικοβάλουν τους περισσότερους γονείς.

Συνήθως όταν ρωτάς έναν γονιό ποια είναι τα θετικά του παιδιού του, αναφέρει μερικά και στην επόμενη ερώτηση που είναι «Από πότε έχεις να του πεις πως χαίρεσαι που έχει αυτό ή εκείνο το χαρακτηριστικό» η απάντηση είναι «Α! όλη την ώρα του το λέω». Συχνά λοιπόν ρωτώ και «αν ήμουν εκεί πώς θα σας άκουγα να του το λέτε αυτό;» και προκαλώ τον γονιό να επαναλάβει τον τρόπο και τα λόγια με τα οποία νομίζει ότι αναγνωρίζει τα θετικά χαρακτηριστικά του παιδιού του. Εννέα στις δέκα φορές η αναγνώριση του θετικού συνοδεύεται και από ένα «αλλά». Ένα «αλλά» που τα χαλάει όλα. Τι σημασία έχει να μου πεις πόσο έξυπνος ή πόσο ευαίσθητος ή πόσο καλός είμαι αν αυτή η διαπίστωση ολοκληρωθεί και με ένα «αλλά» αν διάβαζα, αν ήμουν πιο τακτικός, αν ήμουν πιο ευγενικός ή αν δεν μάλωνα με την αδελφή μου; Στο βρόντο πήγε κάθε καλή διαπίστωση. Στο μυαλό μένει το τελευταίο και αυτό στοιχειώνει τις συνειδήσεις των παιδιών. Τα «αλλά», τα «πρέπει» τα «αν ήσουν» είναι που ενισχύουν τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και την αδικία και την απογοήτευση και έρχεται ο θυμός να τα εξισορροπήσει.

Ένα θυμωμένο παιδί είναι ένα παιδί που χρειάζεται ενθάρρυνση, χρειάζεται φροντίδα, ενασχόληση με τις ανάγκες του, αναγνώριση των θετικών του χαρακτηριστικών, έμφαση στα καλά του και παντελή αδιαφορία για τα κακά του. Αν οι γονείς αποφασίσουν να μην εμπλέκονται στη μάχη για τη δύναμη, αν καταφέρουν να φύγουν απ’ την αρένα, ένας άλλος αέρας θα φυσήξει μέσα στα σπίτια μας και κατ’ επέκταση στην κοινωνία μας.



Ερατώ Χατζημιχαλάκη

Δεν υπάρχει φάρμακο για τη βία. Μόνο εσείς!

H Unicef κρούει τον κώδωνα του κινδύνου: κάθε πέντε λεπτά, ένα παιδί χάνει τη ζωή του από άσκηση βίας. Το βρετανικό παράρτημα της Unicef έφτιαξε ένα διαφημιστικό μήνυμα για να τονίσει μια συνταρακτική αλήθεια: ότι κάθε πέντε λεπτά, κάπου στον κόσμο ένα παιδί πεθαίνει από άσκηση βίας. Στη διαφήμιση, ένα αγοράκι 4-5 ετών με μελανιές στο πρόσωπό του, πηγαίνει σ' ένα φαρμακείο ζητώντας φάρμακο για τη βία των συμμοριών. Ο φαρμακοποιός του δίνει το φάρμακο και το συμβουλεύει να πίνει μια σταγόνα μαζί με ένα κύβο ζάχαρης «για να το κρατήσει ασφαλές».

Δυστυχώς, αυτή η συζήτηση γίνεται στο μυαλό του αγοριού, στη διάρκεια ενός και το αγόρι προσγειώνεται απότομα στην άγρια πραγματικότητα. Όπως κι ο θεατής επίσης, που μαθαίνει ότι «δεν υπάρχει φάρμακο για τη βία. Μόνο εσείς». Το πιο σοκαριστικό όμως μήνυμα είναι αυτό που λέει ότι κάθε πέντε λεπτά ένα παιδί χάνει τη ζωή του λόγω διαπροσωπικής βίας και όχι λόγω πολέμου!

Κάνω το παιδί μου να νιώθει ξεχωριστό

Όταν το παιδί επιστρέφει κουρασμένο από το σχολείο, ανοίγουμε την πόρτα, το υποδεχόμαστε με ένα χαμόγελο, το καλωσορίζουμε του λέμε πόσο μας έλλειψε.
Αφιερώνουμε έστω και λίγο από το χρόνο μας για το κάθε παιδί μας. Συζητάμε, ακούμε μουσική, διαβάζουμε λογοτεχνία, πηγαίνουμε βόλτα, χορεύουμε,… Όμως αυτός ο χρόνος ανήκει μόνο στο παιδί μας. Δημιουργούμε αναμνήσεις!
Τους λέμε ιστορίες από εκείνη την ευλογημένη ηλικία που ήταν μωρό, βλέπουμε μαζί τις φωτογραφίες ή το βίντεο. Του λέμε: Είσαι ό,τι πιο ωραίο στη ζωή μου!
Κάνουμε εκπλήξεις! Ετοιμάζουμε το αγαπημένο φαγητό για το σχολείο ή το σπίτι. Του γράφουμε ένα σημειωματάκι κάπου κάπου και το κρύβουμε στην τσάντα, στο δωμάτιο…
Συζητάμε κοιτώντας στα μάτια. Η μαμά είναι περήφανη για σένα! Όλοι κάνουμε λάθη! Μπορείς να μου λες τα πάντα κι εγώ θα είμαι δίπλα σου. Άλλωστε δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.
Παροτρύνουμε να εκφράζονται. Ποια είναι η δική σου άποψη για το θέμα αυτό; Η άποψη σου είναι σημαντική, μου αρέσει και πρέπει να τη λες! Εγώ πιστεύω σε σένα, όπως πιστεύει κι ο δάσκαλός σου.
Πώς μπορώ να σε βοηθήσω; Θέλεις να το συζητήσουμε; Θέλεις να κάνουμε μαζί μια επανάληψη; Χαίρομαι που έχεις το δικό σου πρόγραμμα διαβάσματος!
Ζητάμε συγγνώμη αν κάναμε λάθος. Δεν έπρεπε να αντιδράσω έτσι. Τι μπορώ να κάνω για να γίνω καλύτερη μαμά (ή μπαμπάς) για σένα;
Υπάρχουν τέσσερις πολύ δυνατές λέξεις που μπορείς να πεις στο παιδί σου: «Εγώ πιστεύω σε εσένα». Λόγια του Kevin Heath.
Θέλω πάντα να θυμάσαι: «Σ’ αγαπώ!» Τα παιδιά έχουν ανάγκη να το ακούν, όχι μόνο να το νιώθουν.

H συμβουλή του Αϊνστάιν για την σωστή ανάπτυξη των παιδιών

Mια νεαρή μητέρα ρώτησε τον Αϊνστάιν τι θα μπορούσε να κάνει για να προετοιμάσει καλύτερα το πεντάχρονο παιδί της για το σχολείο και τη ζωή. Ήρεμος και χαμογελαστός, ο μεγάλος φυσικός της απάντησε: «Να του λέτε παραμύθια».

«Καλά τα παραμύθια, αλλά τι άλλο;» απόρησε η νέα μητέρα. «Πολλά παραμύθια», επέμεινε ο άνθρωπος που σφράγισε τη σύγχρονη επιστήμη. Και όταν η μητέρα ρώτησε τρίτη φορά, κάπως δύσπιστα:

«Καλά, εντάξει, αλλά και τι άλλο;», ο Αϊνστάιν είπε πως «δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Μονάχα κι άλλα παραμύθια. Πάρα πολλά παραμύθια».

Δεν έχουν όμως, πειστεί όλοι ότι τα παραμύθια είναι τόσο σημαντικά για τα παιδιά. Έρευνα που έγινε σε γονείς στη Βρετανία αναφέρει ότι το 25% δεν διαβάζουν παραμύθια σε παιδιά κάτω των 5 ετών, είτε επειδή θεωρούν ότι είναι πολύ τρομακτικά, είτε επειδή δεν συμφωνούν με το πρότυπο ζωής που δίνουν στα παιδιά (τι πρότυπο δίνει η Ωραία Κοιμωμένη που περιμένει τον ωραίο πρίγκιπα να τη φιλήσει για να ξυπνήσει;).

Κάνει τόσο λάθος ο Αϊνστάιν λοιπόν; Μάλλον όχι. Ας δούμε γιατί τα παραμύθια, είναι πολύτιμη πνευματική τροφή για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, ακόμη και τα πιο τρομακτικά.



Vladimir Radunsky

Τα παραμύθια δείχνουν στα παιδιά πώς να λύνουν προβλήματα: Μικροί και μεγάλοι μαθαίνουν από τους πρωταγωνιστές μίας ιστορίας. Όπως συμβαίνει με μία διδακτική θεατρική παράσταση ή ένα καλό βιβλίο, έτσι ακριβώς τα παιδιά διδάσκονται από ένα κλασικό παραμύθι. Αυτές οι ιστορίες που συμβαίνουν «μια φορά κι έναν καιρό» βοηθούν τα παιδιά να αναπτύξουν την κριτική τους σκέψη. Να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό και να δουν ότι με τη φαντασία, το θάρρος και την υπομονή λύνονται τα προβλήματα. Όπως ακριβώς έγινε και με την «Ωραία Κοιμωμένη».
Τα παιδιά νικούν το φόβο: «Τα παραμύθια δεν λένε στα παιδιά ότι υπάρχουν δράκοι. Τα παιδιά ήδη γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν δράκοι. Τα παραμύθια λένε στα παιδιά ότι οι δράκοι μπορούν να ηττηθούν», είχε πει ο Βρετανός συγγραφέας G.K. Chesterton. Ο διάσημος συγγραφέας και παιδοψυχολόγος Bruno Bettelheim πίστευε ότι τα παραμύθια είναι σημαντικά για την ανάπτυξη των παιδιών, επειδή οι βασικοί χαρακτήρες – που είναι και οι ίδιοι παιδιά πολλές φορές– επιδεικνύουν θάρρος και νικούν σε έναν κόσμο γιγάντων και εχθρικών ενηλίκων.
Τα παραμύθια προετοιμάζουν τα παιδιά για τις δυσκολίες της ζωής: Μέσα από τα παραμύθια τα παιδιά συναντούν προκλήσεις με τις οποίες παλεύουν και οι ενήλικες: την προδοσία, τις ίντριγκες, τους τσακωμούς και τη ζήλια. Είναι οι άσχημες πλευρές της ζωής που δεν λείπουν από τους παραδοσιακούς μύθους και τα παραμύθια. «Τα παραμύθια επεξεργάζονται τόσες πολλές φοβίες, όχι μόνο προσωπικές, αλλά όλης της κοινωνίας, αλλά το κάνουν με έναν τρόπο ασφαλή, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν … μια φορά κι έναν καιρό», εξηγεί η Μαρία Τατάρ, καθηγήτρια στο Harvard College. Όπως είχε πει και ο Τζον Λένον: «Πιστεύω σε οτιδήποτε μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Πιστεύω στις νεράιδες, στους δράκους, στα παραμύθια. Όλα υπάρχουν, ακόμα κι αν βρίσκονται στο μυαλό σας. Ποιος είπε ότι τα όνειρα και οι εφιάλτες δεν εκφράζουν την πραγματικότητα;»
Δίνουν ευκαιρία για διάλογο: Τέτοιες ιστορίες «ελεγχόμενου φόβου» δίνουν μία θαυμάσια ευκαιρία στους γονείς να συζητήσουν με τα παιδιά τους τις πιο βαθιές τους ανησυχίες και ανασφάλειες από τον πραγματικό κόσμο. Οι φανταστικοί χαρακτήρες συνεισφέρουν θετικά στο διάλογο. Δεν μπορεί να γίνει το ίδιο με μία ταινία, ούτε καν με το θέατρο.
Τα παραμύθια μιλούν μία παγκόσμια γλώσσα: «Γνωρίζουμε τα παραμύθια ως παιδιά, είτε μέσω της αφήγησης είτε ακόμη και μέσω της παντομίμας. Ζούμε με αυτά, αναπνέουμε με αυτά, ξέρουμε το τέλος τους», γράφει ο Neil Gaiman. Ορισμένα παραμύθια, όπως η Σταχτοπούτα, υπάρχουν σε πολλές κουλτούρες, αν και με μικρές διαφορετικές πινελιές σε κάθε χώρα. Όλες οι διαφορετικές εκδοχές όμως, μοιράζονται κάτι κοινό: μία σαγηνευτική ιστορία για την ανάγκη να νικήσει το καλό.
Τα παραμύθια διδάσκουν στα παιδιά τα βασικά στοιχεία ενός διηγήματος, μίας ιστορίας: Τους διδάσκουν τη διαφορά ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα. Ότι οι ιστορίες μπορεί να εξελίσσονται σε άλλο περιβάλλον, σε άλλη χώρα και σε άλλο χρόνο. Ότι οι πρωταγωνιστές έχουν διαφορετικά γνωρίσματα και διαφορετικούς χαρακτήρες. Εάν το παιδί κατανοήσει αυτές τις διαφορές από πολύ μικρή ηλικία, τότε ενισχύεται η ικανότητά του να κατανοεί τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος και να προβλέπει το επόμενο βήμα.
Τα παραμύθια αναπτύσσουν την παιδική φαντασία: «Όταν εξετάζω τον εαυτό μου και τον τρόπο σκέψης μου, έρχομαι στο συμπέρασμα ότι το χάρισμα της φαντασίας σημαίνει περισσότερα για εμένα από οποιοδήποτε ταλέντο για αφηρημένη, θετική σκέψη. Το να ονειρεύεσαι για όλα τα σπουδαία πράγματα που μπορείς να καταφέρεις, είναι το κλειδί για μια ζωή γεμάτη με θετικότητα. Άφησε την φαντασία σου να καλπάσει ελεύθερη και δημιούργησε ένα κόσμο στον οποίο θα ήθελες να είσαι μέσα», είχε πει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν.
Ηθικά διδάγματα: Τα παραμύθια θέτουν το ηθικό πρόβλημα της συνύπαρξης του καλού και του κακού (που συμβολίζουν συνήθως οι δράκοι, οι γίγαντες και οι μάγισσες). Συνήθως το καλό υπερισχύει και ο κακός χάνει. Μέσω της ταύτισης με τον ήρωα, το παιδί παίρνει το ηθικό δίδαγμα.
http://www.govastileto.gr

Τι βασανίζει τον άνθρωπο

Το ότι τα πράγματα δεν είναι όπως θα ήθελε να είναι. Και αυτό το «ήθελε» από πού καθορίζεται; Μήπως από εκείνο το «έπρεπε» να είναι; Και ποιος καθορίζει το πώς θα έπρεπε να είναι;

Εμείς οι ίδιοι φυσικά. Μια απάντηση που εγείρει ή κούνημα του κεφαλιού με επίγνωση και αποδοχή ή κούνημα του κεφαλιού με αντίθετη ροπή που σημαίνει αντίρρηση, διαφωνία έως και επίθεση καμιά φορά. Είναι αλήθεια πάντως ότι αυτό που διέπει τον μέσο άνθρωπο είναι ότι υπάρχει μια αίσθηση ότι τα πράγματα θα έπρεπε να είναι κάπως αλλιώς και επειδή αυτό το κάπως αλλιώς το ενισχύουν οι περισσότεροι παραμένουμε στη βεβαιότητα ότι αυτό το κάπως αλλιώς είναι το σωστό άρα αφού εγώ δεν το έχω πρέπει πάση θυσία να το αποκτήσω .

Έχουμε λοιπόν ένα παιδί που δεν διαβάζει. Δεν μιλάμε για ένα παιδί που δεν ανοίγει τα βιβλία του, αλλά για εκείνο που ίσως χαζεύει λίγο και περνά η ώρα χωρίς να κάνει τις υποχρεώσεις του γρήγορα και αποτελεσματικά. Νομίζω πως περιγράφω την μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών έτσι δεν είναι; Πώς θα το λέγαμε όλο αυτό συμβολικά ώστε να περικλείει και άλλες συνθήκες; Δεν κάνει αυτό που πρέπει. Τώρα βάλτε στο διάβασμα, το φαγητό, τον ύπνο, το μπάνιο ή ακόμη αν θέλετε βάλτε στη θέση του παιδιού έναν ενήλικα που δεν κάνει αυτό που κατά τη γνώμη του παραπονούμενου θα έπρεπε να κάνει.

Ας σκεφτούμε για λίγο πόσοι καυγάδες, πόσες υστερίες, πόση στενοχώρια, πόσοι ψυχαναγκασμοί, πόσα συναισθήματα ανεπάρκειας , πόση χαμηλή αυτοεκτίμηση, πόσοι χωρισμοί, πόση καταπίεση, πόση δυστυχία προκύπτει από αυτό το «δεν κάνεις αυτό που πρέπει» ίσως να θελήσουμε να το δούμε με μια άλλη ματιά.

Κατ’ αρχήν να αναλογιστούμε ποιος καθορίζει το «πρέπει». Αν ρωτήσεις κάποιον ευθέως «Ποιος το καθορίζει το πρέπει» …. παρατηρείς μια σιωπή …. τα μάτια περιστρέφονται αναζητώντας έμπνευση…. μια μικρή αμηχανία είναι εμφανής και προσπαθώντας να αρθρώσει κάτι κομπιάζει, αρχίζει την πρόταση ξανά και ξανά και ας μην το κουράζουμε άλλο. Δεν ξέρει τι να πει. Έχω κάνει την ερώτηση αυτή άπειρες φορές στις συνεδρίες μου. Δεν έχω πάρει μια απλή ξεκάθαρη απάντηση από κανέναν. Μετά από συνεχείς διερευνητικές ερωτήσεις μπορεί να καταλήξει κάποιος σε μια απάντηση του τύπου «η κοινωνία», «οι αξίες», «η μαμά μου», «η εξουσία», «η θρησκεία», «η αστυνομία» «η κυβέρνηση» «η Εφορία» ή ότι άλλο εκπροσωπεί την εξουσία για τον μέσο Έλληνα σήμερα.

Το «πρέπει» λοιπόν καθορίζεται από ένα ευρύ φάσμα άυλων θεσμικών πηγών που κατευθύνουν τον άνθρωπο να αντιλαμβάνεται πως δεν είναι όπως τον θέλουν οι άλλοι να είναι και έτσι αρχίζει ο διηνεκής βασανισμός του. Λέω διηνεκής γιατί είναι συνεχής και αδυσώπητος αν δεν το αντιληφθεί ώστε να αρχίσει την επέμβαση για την αλλαγή αυτής της συνθήκης που επέτρεψε να δημιουργηθεί μέσα του και γύρω του.

Μόλις λοιπόν αντιληφθεί κάποιος ότι είναι θέμα απόφασης. Δεν υπάρχει κανείς που καθορίζει αυτό το «πρέπει» παρά μόνον οι πεποιθήσεις του τις οποίες έχει επιτρέψει να φυτρώσουν και να καρποφορήσουν αρχίζει η αλλαγή. Μόλις αντιληφθεί κανείς πως ο ίδιος ορίζει και καθορίζει μάλιστα όλα του τα «πρέπει», τα βασανιστήρια αρχίζουν να είναι πιο ανεκτά στην αρχή, γίνονται ακόμη ηπιότερα καθώς περνά ο καιρός και ξαφνικά ξυπνά ένα πρωί και αντιλαμβάνεται πως ότι βάσανο υφίσταται το επέτρεψε ο ίδιος άρα είναι σε θέση να σταματήσει να το επιτρέπει πλέον. Μια καινούργια περίοδος ξεκινά. Η εκκίνηση με προορισμό την Ελευθερία έχει αρχίσει. Οι αντιστάσεις όμως είναι μεγάλες.

Τον μέσο άνθρωπο λοιπόν τον βασανίζουν τα πιστεύω του, οι πεποιθήσεις του και οι συνθήκες που διαμορφώνει ο ίδιος γύρω του. Ακόμη και σε τέτοιους δύσκολους καιρούς είναι σκόπιμο να αντιληφθεί κανείς το μερίδιο της ευθύνης του όχι για να δυστυχήσει και να αυτοκατακριθεί, αλλά για να αναλάβει την ευθύνη του και να αλλάξει αυτό που δεν αντέχει. Τώρα αν λανθασμένες επιλογές του παρελθόντος (που δεν ήξερε) τον βασανίζουν σήμερα ως συνέπειες, δεν έχει παρά ήσυχα και ταπεινά να απομακρυνθεί από τις επιλογές αυτές. Αν δεν μπορεί να απομακρυνθεί ας μείνει αλλά με ξεκαθαρισμένη την πρόθεσή του ότι μένει από επιλογή οπότε ας ρίξει μια βαθύτερη ματιά και ας δει τα θετικά της συνθήκης που επιλέγει γιατί για να την επιλέγει σίγουρα κάτι τον κρατά σ’ αυτήν. Δεν είναι πάντα αγαθό και υγιές αυτό που τον κρατά. Ας το δει και αυτό.

Ακούω συχνά από στόματα γυναικών κυρίως. Θα έφευγα αν δεν είχα τα παιδιά. Θα έφευγα αν είχα χρήματα. Θα έφευγα αν είχα πού να πάω. Ωραία λοιπόν αφού δεν έχεις επιλογή (σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι αλήθεια είναι απλά βόλεμα και φόβος και βαθιά κρυμμένος εγωισμός που επιβάλει το «άλλαξε εσύ τις συνθήκες σου, όχι εγώ») τότε μείνε έχοντας την επίγνωση ότι είναι επιλογή σου άρα βρες τι σε κρατά σ’ αυτό που επιλέγεις.

Ως γνωστόν, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου όπως λέει ο λαός μας. Αλήθεια είναι, αν όμως συνεχίσουμε να επιτρέπουμε σ’ αυτή την άβυσσο να μας ρουφά, περισσότερη άβυσσο θα δημιουργούμε. Δεν είναι καλύτερα να την φωτίσουμε, να την εξερευνήσουμε, να την αντιληφθούμε και να την αλλάξουμε; Αυτό κάνει η αυτογνωσία. Σε οδηγεί στο να αναλάβεις την ευθύνη σου. Αναλαμβάνοντας ο καθένας την ευθύνη που του αναλογεί ένας άλλος κόσμος ανατέλλει. Ας το αντιληφθούμε. Ας το τολμήσουμε. Ας το απολαύσουμε. Δεν είναι εύκολο. Είναι όμως εφικτό και ανακουφιστικό.

Ερατώ Χατζημιχαλάκη - Οικογενειακή Σύμβουλος

ΜΙΚΡΑ ΜΥΣΤΙΚΑ


 

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ

 

                                   

Η επιστροφή στο σχολείο τυπικά είναι μία στιγμή που όλοι, μικροί και μεγάλοι, περιμένουν με μεγάλη ανυπομονησία. Η επιστροφή στο σχολείο σηματοδοτεί την έναρξη κάτι «νέου». Συνεπάγεται τη φυσική απομάκρυνση του παιδιού από το ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον, καθώς επίσης και την ταυτόχρονη έκθεση του σε καινούρια και άγνωστα ερεθίσματα: καινούρια τάξη, καινούριοι συμμαθητές, καινούριος δάσκαλος και φυσικά καινούριες γνωστικές απαιτήσεις. Ωστόσο, αυτή η μετάβαση από κάτι «ασφαλές» σε κάτι «μη-γνωστό», αν και συναρπαστική, μπορεί να είναι ιδιαίτερα δύσκολη για μια μεγάλη μερίδα παιδιών που βιώνουν άγχος, στρες ή που παρουσιάζουν διαταραχές στην ομιλία τους, μαθησιακές δυσκολίες, διάσπαση προσοχής κ.τ.λ.

 

  Οι ακόλουθες συμβουλές μπορεί να αποδειχθούν ιδιαίτερα βοηθητικές τόσο για το παιδί όσο και για όλη την οικογένεια:

 

 

Πριν την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς
Υπό τη μορφή ερωτημάτων και απαντήσεων παραθέτουμε παρακάτω τις ασικές γραμμές πάνω στις οποίες θα στηριχθεί η συνεργασία γονέων και δασκάλων, προκειμένου η αντιμετώπιση του δυσλεκτικού μαθητή να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο αποτελεσματική.

 

Για τους γονείς…Δύο εβδομάδες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς εφαρμόστε το καινούριο ωράριο ύπνου που τόσο ανάγκη θα έχει το παιδί σας προκειμένου ν' ανταπεξέλθει στο καινούριο σχολικό πρόγραμμα.

Αν το παιδί σας ξεκινάει φέτος τη σχολική του σταδιοδρομία, συζητήστε μαζί του για το πώς θα είναι το «καινούριο» σχολείο. Φέρτε το σ' επαφή με μεγαλύτερα παιδιά έτσι ώστε να ακούσει τις δικές τους εμπειρίες. Επισκεφτείτε το σχολείο πριν ξεκινήσει και, αν είναι εφικτό, κάντε μία βόλτα στους εσωτερικούς του χώρους ή ακόμα ζητήστε να έχετε μία πρώτη γνωριμία με τον δάσκαλο του παιδιού σας προκειμένου να νιώσει πιο άνετα με το καινούριο εκπαιδευτικό περιβάλλον

Συζητήστε με το παιδί σας πώς νιώθει για το σχολείο. Μην αρκείστε σε μονολεκτικές απαντήσεις. Προσπαθήστε να καταλάβετε τί πραγματικά πιστεύει και τί πραγματικά αισθάνεται για το σχολείο. Συζητήστε όσο περισσότερο μπορείτε για τους φίλους που θα συναντήσει και για τις καινούριες του συναναστροφές. Μιλήστε του μ' ενθουσιασμό για το καινούριο του ξεκίνημα.

Κάντε το άγνωστο, γνωστό…Απαντήστε τις ερωτήσεις του παιδιού σας με ειλικρίνεια και δώστε του να καταλάβει ότι το σχολείο είναι μία μικρή κοινωνία μέσα στην οποία θα βιώσει όλα τα συναισθήματα: τη χαρά, τη λύπη, τη αδικία κ.τ.λ. Μάθετέ του να εμπιστεύεται τους άλλους, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό θα παρέχει σ' εσάς και στο παιδί σας μία μοναδική αίσθηση ελευθερίας

Για το σπίτι….Είναι σημαντικό να προετοιμάσετε το δωμάτιο του παιδιού σας για την τρέχουσα σχολική χρονιά. Ένα σωστά οργανωμένο δωμάτιο μπορεί ν' αποδειχθεί ιδιαίτερα βοηθητικό για όλα τα παιδιά. Οι γονείς πρέπει πάντα να θυμούνται ότι το παιδικό δωμάτιο είναι μεν μέρος του σπιτιού, εντούτοις είναι και ο προσωπικός του χώρος. Επιτρέψετε στο παιδί σας να το διακοσμήσει όπως επιθυμεί. Δώστε έμφαση στον σωστό φωτισμό και στην ησυχία. Φροντίστε κάθε μέρος του δωματίου να έχει διαφορετική λειτουργία, όπως ακριβώς γίνεται στα νηπιαγωγεία: Ο χώρος του παιχνιδιού, ο χώρος της μελέτης, ο χώρος της σάκας, ο χώρος για να κρεμάει τα ρούχα κ.τ.λ. Όταν το δωμάτιο είναι τακτοποιημένο, φωτογραφίστε το και τοιχοκολλήστε τις φωτογραφίες στο δωμάτιο. Ζητήστε από το παιδί σας να προσπαθεί το δωμάτιο του να είναι ακριβώς όπως στις φωτογραφίες

Για την ασφάλεια….Δώστε έμφαση στο θέμα της ασφάλειας. Αν το παιδί σας είναι μεγάλο, μάθετέ το να πηγαίνει σχολείο πάντα συνοδευόμενο από κάποιο φίλο του, καθώς επίσης και ν' ακολουθεί μία συγκεκριμένη διαδρομή. Αν κάποιος το παρενοχλήσει, ή το κάνει να φοβηθεί, ή να νιώσει περίεργα, θα πρέπει να απομακρύνεται από το συγκεκριμένο πρόσωπο. Μάθετε στο παιδί σας να μην παίρνει δώρα ή χρήματα από αγνώστους, μάθετέ το να λέει όχι.

Για την οργάνωση….Λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών παρουσιάζουν οργανωτικές δυσκολίες είναι σημαντικό να τα βοηθήσουμε ν' αποκτήσουν μια «επαρκή εσωτερική δομή». Με τον όρο οργανωτικές δυσκολίες εννοούμε τις δυσκολίες που αφορούν στην οργάνωση του χρόνου τους, στη φροντίδα των προσωπικών τους ειδών (χάνουν τις τσάντες τους, μπερδεύουν τα προσωπικά τους αντικείμενα με άλλων παιδιών, δεν βρίσκουν τις κασετίνες τους) και στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων τους. Οι δυσκολίες αυτές δεν είναι κάτι που γίνεται επίτηδες από μέρους των παιδιών. Τα παιδιά αυτά χρειάζονται στήριξη, ενθάρρυνση αλλά και πρακτική βοήθεια. Τοποθετήστε λοιπόν ταμπέλες και ετικέτες στα πράγματα του παιδιού σας: τετράδια, ρούχα, κασετίνες, τάπερ φαγητού για να γίνει η ζωή τους πιο εύκολη!

 

ετά την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς….

Για τους γονείς…Εμπιστευθείτε το δάσκαλο του παιδιού σας από την πρώτη στιγμή. Αν το παιδί σας παρουσιάζει κάποιου είδους μαθησιακή δυσκολία, προετοιμάσετε τον όσο πιο καλά μπορείτε. Ενημερώστε τον για τις εκπαιδευτικές ανάγκες του παιδιού σας, προσκομίζοντας πιστοποιητικά από Δημόσιους και Ιδιωτικούς φορείς. Μ' αυτό τον τρόπο θα χτιστεί γρηγορότερα μία σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ του δασκάλου, του γονιού και του παιδιού. Θα νιώσετε κι εσείς πολύ καλύτερα γνωρίζοντας ότι ο δάσκαλος γνωρίζει το προφίλ του παιδιού σας. Τώρα το παιδί σας βρίσκεται σε καλά χέρια. Κατά τη διάρκεια του χρόνου επιδιώκετε να τον συναντάτε και να επικοινωνείτε μαζί του για να ενημερώνεστε για την πρόοδο του παιδιού σας. Να θυμάστε ότι ο δάσκαλος είναι ένας άνθρωπος που πραγματικά θέλει να βοηθήσει το παιδί σας, αλλά θέλει πρώτα τη δική σας βοήθεια.

Την πρώτη μέρα σχολείου συμπεριφερθείτε όσο πιο φυσιολογικά μπορείτε έτσι ώστε να μην ενισχύσετε τη νευρικότητα που, ενδεχομένως, το παιδί σας να αισθάνεται. Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο και ένα φιλί φτάνουν και περισσεύουν για να νιώσει το παιδί σας την απαιτούμενη ασφάλεια

Συζητήστε με το παιδί σας όταν επιστρέφει από το σχολείο όσο πιο πολύ μπορείτε. Ρωτήστε το πώς είναι η καινούρια τάξη του, πού βρίσκεται το θρανίο του, ποιοί κάθονται κοντά του, ποιοί είναι οι καινούργιοι φίλοι του, τί του άρεσε περισσότερο από την πρώτη σχολική μέρα αλλά και τί του άρεσε λιγότερο. Προσπαθήστε αυτού του είδος τη συζήτηση να τη διατηρήσετε καθ' όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Έτσι αν κάποια μέρα επιστρέψει στενοχωρημένο, ή θυμωμένο, καθρεφτίστε του τα συναισθήματά του, το πώς είναι και συζητήστε μαζί του πιθανές λύσεις και πιθανές εναλλακτικές συμπεριφορές. Ακόμη και όταν το παιδί σας αρνείται να μιλήσει, σεβαστείτε την επιθυμία του αλλά πάντα να του υπενθυμίζετε ότι εσείς είσαστε εδώ για αυτόν. Να θυμάστε ότι τα παιδιά συχνά χρειάζονται καθοδήγηση για να κάνουν το πρώτο βήμα. Αν πάλι το παιδί σας επιστρέψει κάποια μέρα από το σχολείο λέγοντας «δεν μ' αρέσει το σχολείο», αυτό μπορεί να σημαίνει ότι το παιδί σας δυσκολεύεται να καταλάβει τί ακριβώς λέει η δασκάλα, ή ότι βαριέται κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Δηλώσεις όπως «δεν αγαπώ τους φίλους μου», μπορεί να σημαίνει ότι το παιδί σας νιώθει απομονωμένο αφού δεν το συναναστρέφονται οι συμμαθητές του ή να έχει δεχθεί μία μορφή επιθετικότητας,. Έτσι με την πάροδο του χρόνου θα «ανακαλύψετε» την προσωπική ρουτίνα του παιδιού σας και θα είσαστε σε θέση ν' αποκωδικοποιήσετε ευκολότερα τη συμπεριφορά του.

Τέλος, να θυμάστε πάντα ότι το κλειδί της επιτυχίας είναι η εμπιστοσύνη: εμπιστοσύνη στο δάσκαλο που θα αναλάβει το παιδί σας, εμπιστοσύνη στο ίδιο σας το παιδί και φυσικά εμπιστοσύνη στις ικανότητες σας ως γονείς και στη σχέση που χτίζετε με το παιδί. 


 

                   ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Πώς μπορούν οι γονείς, να βοηθήσουν το παιδί να διαβάζει μόνο του!

 

Ο τρόπος που θα οργανώσει ένα παιδί το διάβασμά του παίζει καταλυτικό ρόλο όχι μόνο στην επίδοσή του στο σχολείο αλλά κυρίως στην εικόνα και στη σχέση που θα αναπτύξει με τη μάθηση γενικότερα.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουν οι γονείς ότι δεν «διαβάζουμε» όλοι μαζί τα μαθήματα της επόμενης μέρας αλλά στην ουσία βοηθάμε ή καλύτερα μαθαίνουμε το παιδί (ιδίως στις πρώτες τάξεις του δημοτικού) να οργανώνει τη μελέτη του ώστε να είναι αποδοτική και όσο το δυνατόν λιγότερο κουραστική. Αυτό ενισχύει την αίσθηση της υπευθυνότητας στο παιδί και του δίνει μια εικόνα για τις δυνατότητες, τις αδυναμίες του και τον εκτιμώμενο χρόνο που απαιτείται. Στόχος του γονέα είναι να επιτύχει το παιδί αυτό που ονομάζουμε αυτορρύθμιση. Μερικοί τρόποι που μπορεί αυτό να επιτευχθεί:
¬ Προτείνετε στο παιδί να τοποθετήσει το πρόγραμμα της εβδομάδας σε σημείο που να μπορεί να το βλέπει εύκολα όπως, στο γραφείο, στην πόρτα, στη ντουλάπα του δωματίου του χωρίς να χρειάζεται να του το υπενθυμίζετε εσείς συνεχώς.
¬ Βοηθήστε το παιδί να οργανώσει το χώρο του δωματίου του με τέτοιο τρόπο ώστε να μην επηρεάζεται την ώρα της μελέτης από άλλα ερεθίσματα όπως, από το γραφείο να μην έχει θέα έξω από το παράθυρο, να κλείνει την πόρτα για να μην αποσπάται η προσοχή του από άλλους θορύβους (δικές σας συζητήσεις, τηλεόραση, άλλες ηλεκτρικές συσκευές) και να προσαρμόσετε το φωτισμό ώστε να η μελέτη να είναι πιο ξεκούραστη για τα μάτια.


¬ Μέρος της οργάνωσης είναι και η έγκαιρη προετοιμασία του σχολικού εξοπλισμού (τσάντα με βιβλία της ανάλογης ημέρας, κασετίνα με όλα τα απαραίτητα) – στην αρχή με μια δική σας βοήθεια αλλά στη συνέχεια από το ίδιο το παιδί.
¬ Δείξτε του τη σωστή στάση του σώματος στο γραφείο ή ακόμη και στον υπολογιστή προσαρμόζοντας την καρέκλα στην ανάλογη θέση. Αφήστε το παιδί να το ακολουθήσει και αν δείτε να το ξεχνά υπενθυμίστε το.


¬ Αναφορικά με τις δραστηριότητες εκτός σχολείου πολλοί γονείς σκέφτονται να στείλουν τα παιδιά για εκμάθηση ξένων γλωσσών, μουσικών οργάνων, αθλημάτων. Μην ξεχνάμε ότι το παιδί αυτό που χρειάζεται είναι ξεκούραση και εκφόρτιση από το άγχος των τόσων υποχρεώσεων συνήθως μέσω παιχνιδιού. Ρωτήστε το παιδί με τι θα ήθελε να ασχοληθεί προσπαθώντας να περιορίσετε τις δικές σας προσδοκίες ή (ανεκπλήρωτα) όνειρα για παράδειγμα, να μάθει πιάνο γιατί σας αρέσει η κλασική μουσική.
¬ Αποφύγετε να ζητήσετε από το παιδί να ξεκινήσει το διάβασμα μόλις επιστρέψει από το σχολείο ή μετά από το παιχνίδι καθώς αυτό το διάστημα είναι για ξεκούραση ή για να ενισχύσετε την ποιοτική επικοινωνία με το παιδί σας μέσω συζήτησης (μοίρασμα σκέψεων και συναισθημάτων της ημέρας).
¬ Βοηθητικό είναι να ξεκινήσει το παιδί να διαβάζει τα πιο δύσκολα μαθήματα στην αρχή και να μην τα αφήσει στο τέλος που θα είναι πιο κουρασμένο.
¬ Αντίστοιχα, μπορεί να διαβάσει πρώτα αυτά που βαριέται ή που του προξενούν μειωμένο ενδιαφέρον ώστε να κινητοποιείται στη συνέχεια να διαβάσει και αυτά που του αρέσουν περισσότερο.
¬ Μην ξεχνά τα μικρά και συχνά διαλείμματα ακόμη και αν δεν νιώθει ιδιαίτερα κουρασμένο.
¬ Αν το δυσκολεύουν τα θεωρητικά μαθήματα (όπως, ιστορία) προτείνετε εναλλαγή με πρακτικά μαθήματα (όπως, μαθηματικά). Στα θεωρητικά θα το βοηθήσει αρκετά να του δείξετε τρόπους εκμάθησης όπως, να δίνει μια κεντρική ιδέα – τίτλο, λέξεις – κλειδιά ή να υπογραμμίζει σημαντικά κομμάτια σε κάθε παράγραφο και γενικότερα να παρατηρεί εικόνες. Προτείνετε, επίσης, να κάνει μια επανάληψη το βράδυ πριν πάει για ύπνο. Αποφύγετε να είστε με ένα βιβλίο από πίσω του και να του διαβάζετε φωναχτά το μάθημα – αποτελεί και παθητική διαδικασία μάθησης αλλά του δίνει την εικόνα ότι δεν μπορεί να το κάνει μόνο του.
¬ Περιορίστε ή αποφύγετε όσο είναι εφικτό να απευθύνεστε στο παιδί χρησιμοποιώντας προστακτική (όπως, γράψε, διάβασε) και επιλέξτε να το παρακινήσετε με εκφράσεις όπως, έλα να διαβάσεις τώρα που είσαι ξεκούραστος.
¬ Αντίστοιχα, όταν εξαντλούνται τα αποθέματα υπομονής σας μην απειλείτε το παιδί «αν δεν διαβάσεις τα μαθήματά σου δεν θα βγεις για παιχνίδι» αλλά πείτε του «όταν τελειώσεις τα μαθήματά σου μπορείς να πας για παιχνίδι».
¬ Να θυμάστε να ενισχύετε την προσπάθεια που κάνει.
¬ Για να επιτευχθούν τα προηγούμενα και να ενισχυθεί η ικανότητα μελέτης είναι απαραίτητα δυο ακόμη στοιχεία: μια σωστή και ισορροπημένη διατροφή (τρίωρα γεύματα, τριάδες γευμάτων [ενδεικτικά: α) ζωική (όπως, κοτόπουλο, γάλα, γιαούρτι), β) αμυλώδη (δημητριακά, πατάτα, ξηροί καρποί) και γ) φρέσκια (φρούτο, χυμός) τροφή] και επαρκής ύπνος (περίπου 8 ώρες).

ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ
«Αν το παιδί δεν μπορεί να μάθει με τον τρόπο που το διδάσκουμε, τότε πρέπει να το διδάξουμε με τον τρόπο που μπορεί να μάθει» Maria Montessori



 

                       Πώς γίνονται οι καλοί μαθητές;

Το σχολείο είναι ένας σημαντικός σταθμός για κάθε Παιδί. Ο τρόπος που περνά τα σχολείο είναι ικανός να τον χαρακτηρίζει μια ζωή. Κανένα Παιδί δεν θέλει να έχει αποτυχίες, και να έχει προβλήματα στο σχολικό περιβάλλον. Υπάρχει, όμως, «συνταγή» για να γίνει  καλός μαθητής;
 Όλοι οι γονείς θα το παιδί τους να είναι επιμελής μαθητής και συνεπής στις σχολικές του υποχρεώσεις, και να έχει καλές σχέσεις, με τους δασκάλους και τους συμμαθητές του και, αν όλα αυτά συνοδεύονται και με  καλούς βαθμούς ακόμα καλύτερα. Όλα αυτά είναι κατανοητά, και αφορούν αυτό που όλοι ονομάζουμε «καλό μαθητή». Οι αποδόσεις όμως των παιδιών έχουν να κάνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό και εμάς τους γονείς.

 "Επενδύοντας» στα παιδιά"
Ένα από τα μεγαλύτερα θέματα σε αυτή τη σχέση είναι ο διαφορετικός τρόπος που παιδιά και γονείς αντιλαμβάνονται το σχολείο. Από την μια μεριά, οι γονείς που έχουν τις προσδοκίες, τα όνειρα που και πολλοί έχουν «επενδύσει στο παιδί ή στα παιδιά τους και μέσα από τις επιδόσεις τους στο σχολείο θέλουν να «ανταμειφθούν», Για τους γονείς, το «καλός μαθητής» είναι συχνά πολύ προσωπική υπόθεση. Καταρχήν, είναι ικανοποίηση να βλέπουν το παιδί τους να τα καταφέρνει και να μη δυσκολεύεται αλλά είναι και προσωπική τους επιβεβαίωση ότι τα έχουν καταφέρει καλά ως γονείς.
Ενώ  για τα παιδιά τα χρόνια του σχολείου είναι χρόνια διαρκούς και πολύ ραγδαίας ανάπτυξης, χρόνια συνεχόμενων αλλαγών στην προσωπικότητα, το συναισθηματικό κόσμο, το γνωστικό επίπεδο, τις αντιδράσεις, τη συμπεριφορά τους. Αυτές όλες οι αλλαγές, για να γίνονται σωστά και το παιδί να αναπτύσσεται να εντάσσεται και να αποδίδει όσο καλύτερα μπορεί πρέπει ν έχει την συνεχή υποστήριξη των γονέων. Και όχι τη λογική της επενδυτικής απόδοσης.

 Καλός είναι μόνο ο πρώτος;
 Άλλο ένα άγχος των γονέων: Καλός μαθητής είναι μόνο ο πρώτος ή αυτός που είναι στη 5αδα; Δυστυχώς, εμείς οι γονείς, ίσως  από τις προσωπικές μας φιλοδοξίες ή από το σύστημα, παίρνουμε

 

συνήθως ως βασικό κριτήριο του καλού μαθητή τις πιθανότητες που έχει να τα πάει καλά στις όποιες εξετάσεις και να είναι ανάμεσα στους πρώτους γιατί έτσι υποτίθεται ότι εξασφαλίζουμε το μέλλον του. Πρέπει λοιπόν πρώτα εμείς να διώξουμε τις εμμονές μας και να δώσουμε στο παιδί την ευκαιρία σε κάθε περίοδο να εξελίσσεται και να λειτουργεί σε ένα υγιές και όχι πιεστικό και αγχωτικό περιβάλλον.


Υπάρχει «συνταγή»
Αν λοιπόν διαχειριστούμε σωστά τα πιο πάνω μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί μας να γίνει καλός μαθητής αν του ταιριάζει και το θέλει και το ίδιο.

 Ενθάρρυνση – Αυτονομία
Πρώτα από όλα το σχολείο είναι δουλειά του παιδιού. Δεν ξεκινάμε ποτέ με τη λογική: «έχουμε να κάνουμε μαθήματα» και με συνεχείς παραινέσεις στο παιδί για να μελετήσει. Είμαστε δίπλα παρακολουθούμε ελέγχουμε και βοηθάμε όταν μας ζητηθεί.  Η αυτονομία μαθαίνεται σιγά-σιγά, πριν και μετά την αρχή του σχολείου, όταν οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους και τα ενθαρρύνουν να κάνουν πράγματα μόνα τους, να συμμετέχουν ανάλογα με την ηλικία τους σε δουλειές του σπιτιού, να έχουν φίλους και να διαχειρίζονται τις σχέσεις τους.

Αναγνώριση – Εκτίμηση
αυτού που προσπαθεί ένα παιδί είναι κάτι το οποίο χρειάζεται μεγάλη γενναιοδωρία εκ μέρους των γονιών και, ίσως, κάτι παραπάνω. Πρέπει να είναι όσο πιο ειλικρινείς γίνεται. Ένα καθήκον των γονιών είναι να αναγνωρίσουν μέσα τους και να μετριάσουν, όσο γίνεται, την τελειομανία και την υπέρμετρη φιλοδοξία τους σε σχέση με τα παιδιά τους, γιατί δεν υπάρχει το τέλειο παιδί, όπως δεν υπάρχουν οι τέλειοι γονείς. Σχετικά με τα μαθήματα του σχολείου, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εμπιστευτούμε το παιδί ότι θα βρει το δικό του ρυθμό και τρόπο, ενώ ας έχουμε υπόψη ότι όσο περισσότερη πίεση ασκούμε, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να συμβεί αυτό.

Η βοήθεια στην οργάνωση
Αυτό φυσικά δεν είναι εύκολο, γιατί η ανησυχία των γονιών βάζει σε δοκιμασία την υπομονή τους. Επειδή, όμως, οι φωνές και ο θυμός τελικά δεν έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα, έχει πιο ουσιαστική σημασία το να βοηθήσουν το παιδί τους να βρει τρόπους να είναι πιο συστηματικό. Να βρει πού του αρέσει να διαβάζει, ποια ώρα, να μην το αφήνουν περισσότερο από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, ανάλογο της ηλικίας του (π.χ. όχι παραπάνω από μισή με μία ώρα στην πρώτη τάξη, μία με μιάμιση στη δευτέρα και στην τρίτη κ.ο.κ.), να κοιτάει πρώτα τι έχει και μετά να αρχίζει, να κάνει μικρά ενδιάμεσα διαλείμματα, να εναλλάσσει γραπτές με προφορικές ασκήσεις, για να μένει συγκεντρωμένο. Όλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία και πολλά παιδιά πελαγώνουν γιατί δεν μπορούν

 

να οργανώσουν τη μελέτη τους και όχι τόσο γιατί δυσκολεύονται με το περιεχόμενο.

Στήριξη από τους Γονείς
Χρειάζονται τους γονείς για βοήθεια σε ότι δεν καταλαβαίνουν και δυσκολεύονται. Για να έχουν κάποιον που θα τα ακούσει, όταν έστω και μικρό προβληματάκια με τη συμμαθήτρια, τη δασκάλα, το γυμναστή, τον καλύτερο φίλο, τον καθηγητή της Χημείας τούς προκαλούν ανησυχία, ένταση, λύπη.
Μην μπερδεύετε το μαθητή με το παιδί : O ρόλος των γονιών είναι να μη συγχέουν το μαθητή με το παιδί και να δίνουν στο παιδί τους να καταλαβαίνει ότι μια αποτυχία στο σχολείο δεν σημαίνει γι’ αυτούς ότι απογοητεύονται ή ότι κλονίζεται η αγάπη τους γι’ αυτό. Με την πρόθεση να του δείξουν ότι «πρέπει να το πάρει στα σοβαρά», το τιμωρούν, το μαλώνουν ή δείχνουν μόνο τη δυσαρέσκεια και την απογοήτευσή τους, χωρίς να προσπαθήσουν καν να το καταλάβουν και να το βοηθήσουν. Για να ξεπεράσουν όμως τις δυσκολίες τους, τα παιδιά χρειάζονται ανθρώπους που ενδιαφέρονται να ακούσουν και να καταλάβουν. Με τον τρόπο αυτό, μαθαίνουν να ζητούν βοήθεια όταν τη χρειάζονται και να μην εγκαταλείπουν όταν κάτι δεν πάει καλά. Χρειάζονται γονείς που καταλαβαίνουν ότι πραγματικά καλός μαθητής είναι μόνο αυτός που είναι καλά και στην υπόλοιπη ζωή του.

ΠΗΓΗ:
http://gia-mamades.gr/


 

 

ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΣΑΝΤΑ ΚΑΙ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ

 

Πίσω στο σχολείο λοιπόν, για άλλη μια χρονιά για παιδιά κάθε ηλικίας. Και μαζί με το μεγαλύτερο "βάρος" των μαθητικών υποχρεώσεων αυξάνει, δυστυχώς, και το συνολικό βάρος της σχολικής τσάντας με όσα αυτή κουβαλάει: βιβλία, τετράδια, γραφική ύλη, πολλές φορές τώρα πιά και φορητοί υπολογιστές, αθλητικά είδη και ... πλήθος άλλα.

Είναι μοιραίο λοιπόν ο Σεπτέμβριος να φέρνει μαζί του τις ανησυχίες των γονιών και (εκτός όλων των άλλων...) για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει το βάρος που καλούνται να κουβαλούν τα παιδιά τους στο καθημερινό πήγαινε – έλα στο σχολείο.

Γνωρίζουμε ότι ο πόνος στην πλάτη και την μέση ("οσφυαλγία") δεν είναι δυστυχώς πρόβλημα άγνωστο στα παιδιά: το ποσοστό των παιδιών που παραπονούνται για τέτοιου είδους πόνο είναι από 10% στην προ-εφηβική ηλικία έως και 50% στις ηλικίες των 15 και 16 ετών. Πιo συχνά το πρόβλημα αυτό παρουσιάζεται στα κορίτσια και έχει συνδεθεί με ψυχολογικά προβλήματα που συχνά συνοδεύουν πολλά παιδιά στην αρχή της εφηβείας τους.

Καθώς οι σχολικές τσάντες, ως γνωστόν, βαραίνουν όλο και πιό πολύ όσο μεγαλώνει η τάξη στο σχολείο είναι αναμενόμενο να υπάρχουν ανησυχίες για το αν η χρήση τους παίζει κάποιο ρόλο στο να εκδηλωθεί πόνος στην πλάτη ή την μέση. Για το θέμα αυτό αρκετές επιστημονικές παρατηρήσεις έχουν δείξει ότι παιδιά που κουβαλούν καθημερινά την σχολική τους τσάντα παραπονούνται πιό συχνά για τέτοιους πόνους. Αυτό παρατηρείται ανεξαρτήτως του τύπου της τσάντας (με λουρί στον έναν ώμο, σακκίδια πλάτης ή άλλου τύπου): έχει παρατηρηθεί ότι, ακόμα και όταν τα παιδιά χρησιμοποιούν σακκίδια πλάτης, το περισσότερο βάρος ‘πέφτει’ σχεδόν πάντα στον ένα ώμο και επομένως η φόρτιση της σπονδυλικής στήλης δεν είναι, όπως γενικά πιστεύεται, συμμετρική.

Έχει επίσης παρατηρηθεί ότι τα παράπονα για πόνο στην πλάτη ή την μέση γίνονται πιό συχνά όσο αυξάνεται το βάρος της σχολικής τσάντας. Είναι επομένως φανερό ότι η υπερβολικά βαριά σχολική τσάντα μπορεί πράγματι να προκαλέσει, σε αρκετά παιδιά, ενοχλήσεις που φτάνουν στον πόνο.

•    Όμως, πέρα από την ενόχληση του παιδιού και την ανησυχία των γονιών, είναι οι πόνοι στην πλάτη ή την μέση ένα σοβαρό και ανησυχητικό πρόβλημα υγείας;

•    Χρειάζεται κανείς να ανησυχεί για μελλοντικές δυσάρεστες καταστάσεις;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι αρκετά καθησυχαστική

 


Αν και σε κάποιες, σπάνιες ευτυχώς, περιπτώσεις μπορεί να επιμείνουν για ένα χρονικό διάστημα αρκετό ώστε να μειώσουν την επίδοση του παιδιού στα μαθήματα ή τις αθλητικές δραστηριότητες, οι ενοχλήσεις από μια βαριά σχολική τσάντα είναι τις περισσότερες φορές παροδικές και δεν αφήνουν μόνιμα προβλήματα στην μετέπειτα ζωή. Ωστόσο, εάν το παιδί συνεχίζει να παραπονιέται για επίμονο πόνο (ακόμα και μετά την ‘ελάφρυνση’ της σχολικής τσάντας) τότε μπορεί το πρόβλημα να είναι πιό σοβαρό και να υποκρύπτει κάποια πάθηση της σπονδυλικής στήλης. Σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει να εξετάσει το παιδί ειδικός στις παθήσεις της σπονδυλικής στήλης Ορθοπαιδικός γιατρός για να αποκλείσει την πιθανότητα να υπάρχει κάποια τέτοια πάθηση.
 Τέλος, καθησυχαστική είναι η επιστήμη και στο θέμα της πιθανότητας ανάπτυξης σκολίωσης ή κύφωσης λόγω φόρτισης της αναπτυσόμενης σπονδυλικής στήλης των παιδιών και των εφήβων από μια βαριά σχολική τσάντα. Η σκολίωση και η κύφωση που κάποιες φορές αναπτύσονται σε παιδιά και εφήβους σχολικής ηλικίας είναι διαφόρων  βαθμών παραμορφώσεις της αναπτυσόμενης σπονδυλικής στήλης που οφείλονται σε γονιδιακούς παράγοντες καθώς και την επίδραση του περιβάλλοντος αλλά δεν υπάρχει καμία επιστημονική ένδειξη ή απόδειξη ότι προκαλούνται από την σχολική τσάντα, την στάση στο θρανίο ή άλλους ‘σχολικούς’ παράγοντες.       

Ως συμπέρασμα απ’ όλα τα πιό πάνω, θα πρέπει σίγουρα να αποφεύγουμε όσο το δυνατόν να "φορτώνουμε" τα παιδιά μας με βαριές σχολικές τσάντες, ιδιαίτερα αν αυτά πρέπει να τις κουβαλούν για μεγάλες αποστάσεις και όταν είναι ήδη κουρασμένα από τις καθημερινές τους δραστηριότητες. Αν και η επιστήμη δεν έχει διαπιστώσει κάποιες μακροπρόθεσμες επιπτώσεις σε παιδιά που παραπονιούνται για πόνους στην πλάτη ή την μέση σαν αποτέλεσμα μιας βαριάς τσάντας θα πρέπει, σε περίπτωση που το παιδί παραπονιέται επίμονα για τέτοιες ενοχλήσεις, να ζητάμε πάντα τη γνώμη του ειδικού.   

Δρ. Ιωάννης Καρνέζης, MSc, FEBOT, FRCS (Orth)
Ορθοπαιδικός, Χειρουργός Σπονδυλικής Στήλης
Διευθυντής Επιστημονικής Επιτροπής του Back Care network

www.ioanniskarnezis.gr
www.backcare.gr 
 Επιμέλεια άρθρου υγείας: Συντακτική Ομάδα Υγείαonline



 

               Πώς μαθαίνει καλύτερα το παιδί σας;
Κάθε Παιδί έχει ένα μοναδικό και διακριτό τρόπο με τον οποίο μαθαίνει καλύτερα και πιο εύκολα το κάθε τι. Δηλαδή έχει τον δικό του τρόπο να συλλέγει, να επεξεργάζεται και να

 

οργανώνει κάθε πληροφορία που λαμβάνει.
 
Ποιος είναι ο τύπος του δικού σας παιδιού: 
Οι "Τύποι" και η Μάθηση
Σίγουρα κάτι που έχετε πει εσείς οι ίδιες ή έχετε ακούσει από άλλους στο κοινωνικό σας περιβάλλον είναι ο χαρακτηρισμός, ΄΄είμαι ακουστικός τύπος΄΄ ή ‘’είμαι οπτικός τύπος’’, θέλοντας ο καθένας να υποστηρίξει πως συνήθως θυμάται κάτι.
Ο χαρακτηρισμός αυτός περιγράφει το διαφορετικό τρόπο  με τον οποίο   καταγράφει τις πληροφορίες ο καθένας από εμάς. Άλλος μαθαίνει καλύτερα βλέποντας κάτι, άλλος  ακούγοντας κλπ. Κάποιοι επίσης προτιμούν να επεξεργάζονται την πληροφορία σε διάφορα κομμάτια, ενώ άλλοι την χρειάζονται ολόκληρη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος  μάθησης. Ένας από τους λόγους λοιπόν που ένα παιδί ευχαριστιέται να μαθαίνει η δυσκολεύεται να μαθαίνει έχει να κάνει με τον τρόπο που φτάνει σε αυτό η πληροφορία και αν ο τρόπος ταιριάζει με τον ΄΄Μαθησιακό του Τύπο’’. Όταν ένας μαθητής  γνωρίζει  πώς μαθαίνει  (δηλαδή, τι μαθησιακός τύπος είναι) μαθαίνει να διαβάζει πιο εύκολα, πιο γρήγορα και πιο  αποτελεσματικά.

Οπτικός Τύπος
Μερικά Παιδιά είναι οπτικοί τύποι - τους αρέσει δηλαδή να διαβάζουν, να βλέπουν εικόνες και διαγράμματα και να χρησιμοποιούν τη φαντασία τους, και να θυμούνται εικόνες που βλέπουν ή δημιουργούν οι ίδιοι. Έτσι καταγράφουν και μαθαίνουν καλύτερα μέσω της οπτικής αναπαράστασής.

 

Πολλές φορές οι οπτικοί τύποι χρησιμοποιούν τη φαντασία του για να οπτικοποιήσουν την πληροφορία. Οι Οπτικοί τύποι συνήθως είναι καλοί στις τέχνες, και είναι δημιουργικοί.

Ακουστικός Τύπος
Άλλα Παιδιά είναι ακουστικοί τύποι  Δηλαδή μαθαίνουν πιο εύκολα όταν ακούνε κάτι, έτσι τους αρέσει να ακούνε ομιλίες, κασέτες και CDς. Είναι αυτό που λέμε συνήθως ‘’μαθαίνει το μάθημα μόλις το ακούσει από την δασκάλα’’.
Είναι ο τύπος που επεξεργάζεται ευκολότερα και αποτελεσματικότερα την πληροφορία όταν έχει ακουστικά ερεθίσματα. Συνήθως του αρέσει να μιλά και αυτός. Οι ακουστικοί τύποι είναι καλοί στις ξένες γλώσσες και στη μουσική και έχουν αίσθηση του ρυθμού.

Γλωσσικός – Λεκτικός Τύπος
Είναι τα Παιδιά που είναι καλοί με τις λέξεις, που τους αρέσει ιδιαίτερα να γράφουν και να διαβάζουν. Καταγράφουν τις πληροφορίες καλύτερα μέσω του γραπτού λόγου. Είναι το παιδί που συγκρατεί ευκολότερα στη μνήμη του μια πληροφορία, όταν αυτή επεξηγείται λεκτικά. Του αρέσουν ιδιαίτερα οι λέξεις και  γενικά  να γράφει και να διαβάζει.

 Κιναισθητικός Τύπος
Άλλα παιδιά έχουν ανάγκη να χρησιμοποιούν και το σώμα τους όταν μαθαίνουν, δηλ. μαθαίνουν καλά όταν χρησιμοποιούν τα χέρια τους, κινούνται, φτιάχνουν μοντέλα, μιμούνται ή αντιγράφουν πράξεις.
Είναι Κιναισθητικοί Τύποι  δηλαδή, χρησιμοποιούν την κίνηση για να αντιληφθούν κανόνες και έννοιες. Τους αρέσει να αγγίζουν  πράγματα, να συμμετέχουν σε θεατρικές ή  χορευτικές παραστάσεις.
Οι Κιναισθητικοί Τύποι είναι συνήθως καλοί στα σπορ, στο χορό, ή στις χειροτεχνίες.

Διαπροσωπικός Τύπος
Μήπως το Παιδί σας μαθαίνει καλύτερα όταν συμμετέχει σε συζητήσεις μικρών ομάδων; Μήπως του αρέσει να συμμετέχει σε ομαδικές συζητήσεις για την επίλυση προβλημάτων;. Τότε μάλλον είναι Διαπροσωπικός τύπος δηλαδή, μαθαίνει καλύτερα μέσα από την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων μιας ομάδας από το να μαθαίνει μόνος του. Λογικά θα αποδίδει καλύτερα όταν συνεργάζεται με άλλους.
Οι Διαπροσωπικοί Τύποι συνήθως είναι καλοί στο να πείθουν, να πωλούν ή να διδάσκουν τους άλλους.

Ενδοπροσωπικός Τύπος
Αν πάλι το Παιδί σας προτιμά και μαθαίνει καλύτερα μόνος του μην ανησυχείτε, μάλλον είναι Ενδοπροσωπικός Τύπος. Μαθαίνει ευκολότερα σε συνθήκες που μόνος του μπορεί να συλλέξει και να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που χρειάζεται. Σκέπτεται ένα πρόβλημα μόνο του, βγάζει συμπεράσματα μέσα από την εμπειρία του και έτσι μαθαίνει.

 

Αν το παιδί σας δεν ανήκει σε κάποιον από αυτούς τους τύπους μην ανησυχείτε, σίγουρα έχει τον δικό του τύπο που εσείς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να τον ανακαλύψετε και να το βοηθήσετε να μαθαίνει να εκπαιδεύεται και να αναπτύσσεται κτίζοντας τον χαρακτήρα του, την προσωπικότητα του και εμπλουτίζοντας τις γνώσεις του.

Αν πάλι θεωρείτε ότι οι επιδόσεις του παιδιού σας δεν είναι σύμφωνες με τις ικανότητες του, μην διστάσετε να ζητήσετε την γνώμη ενός ειδικού – ξεκινώντας από τον παιδίατρο σας – για να βοηθήσει το παιδί σας και εσάς, να βελτιώσει τις μαθησιακές του επιδόσεις και να γνωρίσει τον ‘’Τύπο του’’.
Φυσικά, όσες περισσότερες αισθήσεις συνδυάζουμε και χρησιμοποιούμε όταν μαθαίνουμε τόσο πιο αποτελεσματικοί είμαστε και εμείς και τα παιδιά.

Πηγή:
http://gia-mamades.gr/

 


 

Πάντα παρών!!!!!!!!

 


Είμαι ο δάσκαλος του παιδιού σου.
Είμαι παρών για να το παραλάβω. Είμαι παρών κι όταν εσύ αργείς να ‘ρθεις γιατί κάτι σου έτυχε … ξέρω, είναι ανθρώπινο.
Είμαι παρών στην τάξη …με τα χίλια μάτια και τα δυο χιλιάδες αυτιά μου.
Είμαι παρών για να του πιάσω το χεράκι όταν ο γραμμούλες χορεύουν.
Είμαι παρών για να του μάθω το “τ-α τα”. Είμαι παρών για να του μάθω τι είναι “αλληλεγγύη”, “ευθύνη”.
Είμαι παρών όταν ρωτάει. Δεν έχω όλες τις απαντήσεις, μα του μαθαίνω πώς να τις αναζητά.
Είμαι παρών όταν ανοίγει η μύτη του, όταν ανεβάζει πυρετό, όταν του βγαίνει το δοντάκι.
Είμαι παρών όταν χρειάζεται βοήθεια και ενθάρρυνση.
Είμαι παρών όταν νιώθει στενοχωρημένο.
Είμαι παρών στην αυλή , στο διάδρομο, στις σκάλες,για να σιγουρευτώ ότι είναι ασφαλές.
Είμαι παρών για να προλάβω ή να διαχειριστώ τους καβγάδες.
Είμαι παρών για να φροντίσω το γρατζουνισμένο γόνατο, να δέσω τα λυμένα κορδόνια, να του θυμίσω να φορέσει ζακέτα ή καπέλο.
Είμαι παρών στα παρασκήνια, για να το καμαρώνω κι εγώ μαζί μ’ εσένα όταν παίζει θέατρο ή τραγουδά ή απαγγέλλει.
Είμαι παρών σ’ όλες τις διδακτικές επισκέψεις, όπου εσύ ίσως και να μην προλαβαίνεις να το πας: στο μουσείο, στη συναυλία, στη βιβλιοθήκη, στο θέατρο, στη φύση, στην εκκλησία.
Είμαι παρών για να αντιληφθώ αν κάποιο πεινάει,πονάει ή ...κάτι χειρότερο.
Είμαι παρών ...
Ξέρεις ότι είμαι παρών ...πάντα παρών!
Μην πιστέψεις κανέναν που θα σου πει το αντίθετο
.

Αναδημοσίευση από
http://paidio.blogspot.gr/

 


 

ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

 


Οι ζωγραφιές των παιδιών είναι πολύ σημαντικές γιατί σε αυτές τα παιδιά αποτυπώνουν τον ψυχικό τους κόσμο , τα συναισθήματά τους , τους προβληματισμούς τους.
Η παιδική ζωγραφιά έχει όλα τα στοιχεία του εικαστικού έργου: σχέδιο , χρώμα , σύνθεση , μορφή και περιεχόμενο.Βλέποντας ένα παιδί να ζωγραφίζει και ακούγοντας τις ερμηνείες που δίνει για τις ζωγραφιές του είναι σαν να διαβάζουμε την ψυχή του , επειδή μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για τη ζωή του , τους προβληματισμούς του και τις ανησυχίες του. Η γλώσσα των εικόνων στο παιδί φανερώνει τη νοητική και την ψυχολογική του εξέλιξη , αποτυπώνει αυτό που βλέπει ή νιώθει με τον τρόπο που εκείνο το αντιλαμβάνεται.
Μέσα από τα παιδικά σχέδια , μαθαίνουμε ποιες είναι οι θέσεις του παιδιού , οι στάσεις , οι διαθέσεις , οι αντιδράσεις , οι φόβοι και οι ενοχές του.Για το λόγο αυτό και τα παιδικά σχέδια είναι αντικείμενο μελέτης από εκπαιδευτικούς , ψυχολόγους και ψυχιάτρους σε μια προσπάθεια να κατανοήσουν καλύτερα την παιδική ψυχή.
Όταν καλούμε να ερμηνεύσουμετην παιδική ζωγραφιά στρέφουμε την προσοχή μας:

Στον τρόπο που γράφει και καλύπτει το χαρτί

Στην επιλογή των χρωμάτων και της φόρμας

Στον τρόπο που επιλέγει να προβάλλει τον εαυτό του

Ποια είναι τα ενδιαφέροντα , οι ανησυχίες και οι αφηγηματικές του προτιμήσεις

Η προτίμηση των χρωμάτων στην παιδική ζωγραφιά έχει σχέση με την ηλικία , το χαραχτήρα και την ψυχολογική κατάσταση του παιδιού.Μέσα από τα χρώματα το παιδί εκφράζεται.Γενικά , οι ανοιχτοί τόνοι χρωμάτων δείχνουν εξωστρέφεια ενώ οι σκοτεινοί την εσωστρέφεια του χαραχτήρα.
Η ερμηνεία που δίνεται στην επιλογή χρωμάτων από το παιδί είναι :

Πολυχρωμία:αίσθηση χαράς και γιορτής

Έντονα χρώματα:τα παιδιά την ώρα της ζωγραφικής τους δημιουργίας βρίσκονται σε κατάσταση έντασης

Επικράτηση κόκκινου χρώματος:το κόκκινο χρώμα δηλώνει δυναμισμό.Δηλώνει ζωηρές συγκινήσεις και ενστικτώδεις παρορμήσεις.Η συνεχής χρήση του από τα παιδιά ίσως υποδηλώνει και κάποια νευρωτική συμπεριφορά

Επικράτηση του πορτοκαλί χρώματος:το πορτοκαλί χρώμα δηλώνει ζεστή συμπεριφορά , ηρεμία και συναισθηματισμό

Επικράτηση του κίτρινου χρώματος:δηλώνει δυναμισμό , φιλοδοξία και έντονη δράση

Επικράτηση του καφέ χρώματος:δηλώνει ενοχή

Επικράτηση του μπλε χρώματος:τα παιδιά που χρησιμοποιούν το μπλε χρώμα δείχνουν ανεπτυγμένη λογική και ρυθμιζόμενη συναισθηματική συμπεριφορά

Επικράτηση του πράσινου χρώματος:δηλώνει επιμονή , πείσμα ,επιθυμία για διάκριση καθώς και στροφή στον εαυτό του

Επικράτηση ροζ χρώματος:είναι χρώμα που χρησιμοποιείται κυρίως από τα κορίτσια και υποδηλώνει τη γυναικεία φύση και την αίσθηση ηρεμίας

Η επικράτηση του μαύρου:το προτιμούν κυρίως τα εσωστρεφή παιδιά.Συμβολίζει το φόβο , την ανησυχία και την επιθυμία περιθωριοποίησης

Επικράτηση του γκρίζου:χρησιμοποιείται κυρίως από εσωστρεφή παιδιά , δύσκολα με πνεύμα αντιλογίας

Επικράτηση του άσπρου:τα δειλά παιδιά φτιάχνουν μικρά σχέδια αφήνοντας το υπόλοιπο χαρτί κενό

Το παιδί, μέσα από την παιδική ζωγραφιά , εκφράζεται μέσω των συμβόλων.Εκφράζει την εσωτερική του ζωή και αναγκαιότητα.Συχνά αυτό που δεν μπορεί να πει , αυτό που το φοβίζει ή προβληματίζει.
Η ερμηνεία , λοιπόν , της παιδικής ζωγραφιάς είναι διάσπαρτη από συμβολισμούς, οι κυριότεροι από αυτούς είναι οι εξής:

Το δεξί μισό του χαρτιού:εκφράζει τη λογική και αντιπροσωπεύει τον πατρικό πόλο ή αντικείμενα τοποθετημένα στο δεξί μέρος του χαρτιού δείχνουν εξωστρέφεια και δυναμισμό

Το αριστερό μισό του χαρτιού:αντιπροσωπεύει το μητρικό πόλο και συμβολίζει τη στροφή προς το παρελθόν

Το μπουτζούρωμα:με το μουτζούρωμα το παιδί μπορεί να θέλει να κρύψει κάτι που αυθόρμητα ήρθε στο φως.Κατά τους ψυχολόγους το μουτζούρωμα , αποτελεί σύμπτωμα μεγάλης ψυχοκινητικότητας και απουσίας αναστολών

Η καρδιά:συμβολίζει τα πρώτα αισθηματικά σκιρτήματα των παιδιών

Το σπίτι:συμβολίζει τις σχέσεις του παιδιού με την οικογένειά του.Αν η γραμμή του σπιτιού είναι πατημένη και παχιά , υποδηλώνει ένα παιδί απαιτητικό , επιθετικό.Ένα σπίτι χωρίς παράθυρα σημαίνει ότι το παιδί δε νιώθει άνετα σε αυτό.Ένα καλοζωγραφισμένο σπίτι είναι έκφραση ενός πλήρως ισορροπημένου παιδιού

Το τζάκι:είναι σύμβολο συντροφικότητας , θαλπωρής και αγάπης.Αν ο καπνός της καμινάδας κατευθύνεται δεξιά το παιδί κοιτάζει αισιόδοξα το μέλλον , αν ο καπνός κατευθύνεται  προς τα αριστερά δηλώνει εσωστρέφεια.Τέλος , αν ο καπνός κρύβει τον ήλιο είναι ένδειξη κατάθλιψης

Ο ήλιος :συμβολίζει συχνά τον πατέρα του παιδιού και από το μέγεθος που επιλέγει το παιδί να του δώσει ,εκφράζει τη σημασία που αποδίδει το τελευταίο στο ρόλο του πατέρα

Το παιδί μέσα από την παιδική ζωγραφιά ανακαλύπτει έναν τρόπο έκφρασης που το ικανοποιεί , απολαμβάνει την ώρα της ζωγραφικής και ζωγραφίζει με λεπτομέρεια τα όσα σχεδιάζει.Για το λόγο αυτό καλό θα ήταν να μην επεμβαίνουμε στην παιδική ζωγραφιά.Ο δικός μας ρόλος θα ήταν καλύτεροα να είναι βοηθητικός και υποστηρικτικός ,έτσι ώστε να βοηθήσουμε τα παιδιά να ανακαλύψουν τις αλήθειες , τις έννοιες , την πραγματικότητα.Το παιδί που ζωγραφίζει είναι ένα παιδί που μαθαίνει να βλέπει.

 ΠΗΓΗ:http://www.4moms.gr/



 

Η ενθάρρυνση – Σημαντική για την αυτοπεποίθηση των παιδιών

 

Και ποιος δε θα ήθελε να εκτιμούν την προσπάθειά του, να δέχεται θετικά σχόλια για το αποτέλεσμα της δουλειάς του, και να έχει κάποιον δίπλα του που θα τον αγαπά και θα τον στηρίζει ακόμα και αν τελικά δεν καταφέρει να πετύχει το στόχο του. Όλοι μας έχουμε ανάγκη την ενθάρρυνση και την στήριξη από τους ανθρώπους γύρω μας για να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας και στις δυνατότητες μας. Όταν δεν υπάρχει αυτό, το πιθανότερο είναι ότι θα εγκαταλείψουμε την προσπάθεια δημιουργώντας στο μυαλό μας μια αρνητική πεποίθηση που θα αποτρέπει την εμπλοκή

 

μας ξανά με το ίδιο αντικείμενο. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, τα παιδιά έχουν ανάγκη την ενθάρρυνση των γονιών τους.

Οι παιδοψυχολόγοι Ντινκμέγιερ και Μακ-Κέι, προτείνουν στους γονείς να αποφεύγουν τις παρακάτω συμπεριφορές οι οποίες ουσιαστικά αποθαρρύνουν τα παιδιά αντί να τα ενθαρρύνουν:

1. Αρνητικές προσδοκίες

Όταν οι γονείς πιστεύουν ότι το παιδί δε θα πετύχει μια δύσκολη δουλειά, του περνάνε αυτό το μήνυμα με πολλούς τρόπους – είτε λεκτικά, είτε με τη γλώσσα του σώματος και τις εκφράσεις τους. Το αποτέλεσμα είναι το παιδί να αρχίσει να αμφιβάλει για τις ικανότητές του και να συμπεριφέρεται όπως ακριβώς περιμένανε οι γονείς, αποτυχαίνει.

 2. Παράλογες απαιτήσεις

Συχνά οι γονείς έχουν απαιτήσεις από τα παιδιά που είναι αδύνατο να τις ικανοποιήσουν. Πρέπει να τα καταφέρνουν σε ό,τι μετράει για τους γονείς – σχολείο, αθλητισμός, κλπ.  Όταν οι γονείς έχουν συνεχώς αυξημένες απαιτήσεις, δίνουν το μήνυμα στο παιδί ότι περιμένουνε από αυτό ακόμα περισσότερα και οτιδήποτε και αν κάνει, ποτέ δεν είναι αρκετά καλό. Μην περιμένετε επιτυχίες που είναι πέρα από την ηλικία και τις δυνατότητες του παιδιού.

3. Ανταγωνισμός ανάμεσα στα αδέρφια, στους συμμαθητές, στους φίλους

Συχνά, οι μεγάλοι καλλιεργούμε ταν ανταγωνισμό ανάμεσα στα παιδιά. Μπορεί να επαινούμε το παιδί που έχει πετύχει, ενώ μπορεί να αγνοούμε ή να επικρίνουμε εκείνο που έχει αποτύχει. Αρκετά συχνά, ένα παιδί μπορεί να αποκτά ικανότητες σε εκείνο τον τομέα όπου το αδερφάκι ή ο φίλος του δεν μπορεί να τα καταφέρει έτσι ώστε να αισθάνεται ότι υπερέχει. Το ίδιο παιδί ίσως αποφασίσει να μη δοκιμάσει τις ικανότητές του σε τομείς όπου οι άλλοι τα καταφέρνουν, γιατί μπορεί να φοβηθεί την αποτυχία. Είναι σημαντικό οι γονείς να ενθαρρύνουν όλα τα παιδιά χωρίς να τα συγκρίνουν ποτέ μεταξύ τους.

 4. Υπερβολικές φιλοδοξίες

Μερικοί γονείς θέλουν να είναι οι καλύτεροι, να είναι τέλειοι, γιατί φοβούνται πως αν δεν είναι, δεν

 

ανταποκρίνονται σωστά στο ρόλο τους ως γονείς. Για να το πετύχουν όμως αυτό ζητούν την τελειότητα και από τα παιδιά τους. Η αντιμετώπιση αυτή ίσως επηρεάσει τα παιδιά κάνοντάς τα να μην προσπαθούν τίποτα, αν δεν είναι σίγουρα ότι θα έρθουν πρώτα. Το αποτέλεσμα θα είναι να αποφεύγουν αυτούς τους τομείς στους οποίους βλέπουν ότι υπάρχει περίπτωση να αποτύχουν.
 5. Μην παρουσιάζετε τον εαυτό σας ως τέλειο και αλάνθαστο στο παιδί σας

Μιλήστε του για τους δικούς σας φόβους, τις δικές σας αποτυχίες, τα δικά σας διλήμματα. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από γονείς θεούς αλλά από αληθινούς ανθρώπους που μπορούν να αισθάνονται πραγματικά κοντά τους.

Προσπαθήστε να ενθαρρύνετε τα παιδιά με τους παρακάτω τρόπους:
1. Δεχτείτε τα παιδιά όπως είναι, όχι όπως θα έπρεπε να είναι

Αν θέλετε τα παιδιά να πιστέψουν ότι αξίζουν, πρέπει ειλικρινά να τα δεχτείτε όπως είναι, με όλες τις ατέλειές τους. Φανταστείτε πως θα ήταν αν σας θύμιζαν συνέχεια τα δικά σας λάθη. Θα νιώθατε ότι αξίζετε;  Οι άνθρωποι δεν μπορούν να βελτιωθούν αν δεν νιώσουν αρκετά καλά με τον εαυτό τους. Φανταστείτε τώρα πως θα νιώθατε αν σας ενθάρρυναν συνέχεια και ξέρατε ότι μέσα στην οικογένειά σας σας εκτιμούν και σας πιστεύουν. Περάστε το μήνυμα στα παιδιά ότι εκτιμάτε σαν ανθρώπους, άσχετα από την επιτυχία τους. Όταν τα δεχτείτε όπως είναι, τα βοηθάτε να νιώσουν ότι αξίζουν σαν άνθρωποι και έτσι τα δίνετε το θάρρος να συνεχίσουν την προσπάθειά τους.

2. Ενεργείστε θετικά

Όταν ενθαρρύνετε, μην κάνετε ταυτόχρονα αρνητικές παρατηρήσεις όπως “Ναι, τα κατάφερες αρκετά καλά, αλλά θα μπορούσες να βάλεις όλους τους τόνους στις λέξεις”. Μερικές φορές οι γονείς θέλοντας από τα παιδιά να κάνουν το καλύτερο, ακυρώνουν την προσπάθεια των παιδιών συνοδεύοντας την επιβράβευση με ένα «αλλά». Όταν προκύπτουν προβλήματα, χρησιμοποιείστε μεθόδους που δείχνουν σεβασμό στο παιδί – ακούστε τι έχει να σας πει και βοηθήστε στην επίλυση των προβλημάτων χρησιμοποιώντας τις φυσικές και λογικές συνέπειες. Αποφύγετε τον πειρασμό να επέμβετε όταν το παιδί προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα ή να ολοκληρώσει κάτι. Η επέμβαση δίνει το μήνυμα μιας καλυμμένης κριτικής. Αν το παιδί ζητήσει τη βοήθειά σας, περιορίστε τις παρατηρήσεις σας στη μορφή προτάσεων <<Τι νομίζεις ότι θα γινόταν αν … Σκέφτηκες να …. Βρήκα ότι είναι πολύ βοηθητικό να …>>. Αν τα παιδιά ζητούν τη βοήθειά σας με σκοπό να επισύρουν την άτοπη προσοχή ή να αποφύγουν να σκεφτούν ή να εργαστούν ανεξάρτητα, πείτε τους ότι έχετε εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους.

 3. Πιστέψτε στα παιδιά για να μπορέσουν να πιστέψουν στον εαυτό τους

Προσπαθήσετε να παραβλέπετε τα λάθη του παιδιού και να του δείχνετε ότι το εμπιστεύεστε. Να τονίζετε τις θετικές πλευρές των προσπαθειών του. Αν δεν συμπεριφερθεί σωστά, ξεχωρίστε την πράξη από το παιδί. Να κρίνετε τη λανθασμένη πράξη αλλά ποτέ το παιδί. Είναι άλλο να πείτε,

 

«αυτό που έκανες είναι λάθος» και να εξηγήσετε στη συνέχεια το γιατί, και άλλο να πείτε, «είσαι λάθος». Αυτό ακυρώνει το παιδί ως οντότητα. Στην πρώτη περίπτωση δημιουργείται απόσταση ανάμεσα στην πράξη και στο παιδί, αφήνοντας περιθώρια διόρθωσης. Στη δεύτερη περίπτωση ενθαρρύνετε την παραίτηση του παιδιού και μειώνετε την αυτοεκτίμησή του.

4. Δώστε προσοχή στη συνεισφορά και στα θετικά σημεία του παιδιού

Για να νιώσει ότι επαρκεί ένα παιδί, πρέπει να αισθανθεί ότι είναι χρήσιμο και ότι η συμμετοχή του μετράει μέσα στην οικογένεια. Αναγνωρίστε τις ικανότητές του και προτείνετε τρόπους να χρησιμοποιήσει αυτές τις ικανότητες για να βοηθήσει τα μέλη της οικογένειας.

5. Αναγνωρίστε την προσπάθεια και τη βελτίωση το ίδιο όπως και το τελικό αποτέλεσμα

Όταν οι γονείς επιδιώκουν μια επιτυχία π.χ. ένα καλύτερο βαθμό στα μαθηματικά, μερικά παιδιά συμπεραίνουν ότι δεν είναι αρκετά καλά αν δεν πλησιάσουν την τελειότητα. Η ενθάρρυνση όμως υπονοεί λογικές προσδοκίες που επιτυγχάνονται βήμα, βήμα. Υπονοεί ότι πρέπει να δεχτείτε την προσπάθεια και την αποτυχία του παιδιού, το ίδιο όπως και τις επιτυχίες του.

6. Επιμείνετε στην ενθάρρυνση και λιγότερο στον έπαινο

Ο έπαινος μπορεί να είναι αποθαρρυντικός διότι είναι ένα είδος ανταμοιβής. Δίνεται όταν κερδίζουμε, όταν είμαστε οι καλύτεροι. Η υπερβολική εξάρτηση από τον έπαινο μπορεί να έχει ανασταλτικά αποτελέσματα. Τα παιδιά ίσως πιστέψουν ότι η αξία τους εξαρτάται από τη γνώμη των άλλων, ίσως τα κάνει να θέλουν να συνεργαστούν μόνο όταν τα επαινούν, ίσως πιστέψουν ότι αξίζουν μόνο όταν ευχαριστούν τους άλλους ή ίσως τα κάνει να παραιτηθούν από κάθε προσπάθεια προκειμένου να αποφύγουν πιθανή αποτυχία. Από την άλλη πλευρά, η ενθάρρυνση δίνεται για την προσπάθεια ή για την βελτίωση, όσο μικρή και ελάχιστη κι αν είναι. Μπορεί να δοθεί και όταν τα παιδιά έχουν πεσμένο ηθικό, όταν νιώθουν ότι δεν τα καταφέρνουν πολύ καλά, ή όταν αντιμετωπίζουν μια αποτυχία.

Ακολουθούν μερικά παραδείγματα με τα οποία οι γονείς μπορούν να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους:
Φράσεις που δείχνουν παραδοχή:

Μου αρέσει ο τρόπος που το χειρίστηκες.

Μου αρέσει ο τρόπος που αντιμετωπίζεις αυτό το πρόβλημα.

Χαίρομαι που σου αρέσει η μελέτη.

Χαίρομαι που ευχαριστήθηκες  με …, ή χαίρομαι που πέρασες καλά με αυτό.

Εφόσον δεν είσαι ικανοποιημένος, τι νομίζεις ότι πρέπει να κάνεις ώστε να ικανοποιηθείς αρκετά;

Πώς νιώθεις για αυτό;

Φράσεις που συγκεντρώνουν την προσοχή στη συνεισφορά, στα θετικά σημεία και στην εκτίμηση:

Σε ευχαριστώ, ήταν μεγάλη βοήθεια.

Ήταν πολύ ωραίο εκ μέρους σου που νοιάστηκες  για …

Ευχαριστώ, εκτιμώ αληθινά το …., γιατί με διευκόλυνε πολύ στη δουλειά μου.

Χρειάζομαι τη βοήθειά σου για ….

Φράσεις που δείχνουν εμπιστοσύνη:

Επειδή σε ξέρω καλά, είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις!

Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση σου!

Είναι δύσκολο, είμαι όμως σίγουρη ότι θα το ξεπεράσεις.          

 

Θα βρεις μια λύση.

Φράσεις που αναγνωρίζουν την προσπάθεια και τη βελτίωση:

Φαίνεται ότι κατέβαλλες μεγάλη προσπάθεια για αυτό.

Φαίνεται ότι ξόδεψες ώρα για να βρεις μια λύση.

Βλέπω ότι προχωράς πολύ καλά!

Κοίταξε πόση πρόοδο έχεις κάνει!

Έχεις μεγάλη βελτίωση στο … !

Ίσως πιστεύεις ότι δεν έφτασες ακόμα το στόχο σου, κοίτα όμως πόσο πολύ έχεις προχωρήσει!

Πηγή:http://www.parentshelp.gr/

 


 

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ

 

 

Μια σοφή Ελληνική μας παροιμία λέει: «Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται» και τις περισσότερες φορές αυτό επιβεβαιώνεται. O λαός όμως επίσης λέει και το «Κάθε αρχή και δύσκολη»

Το ίδιο ακριβώς μπορούμε να πούμε και για το καινούριο ξεκίνημα των παιδιών μας στη νέα σχολική χρονιά. Σίγουρα φαντάζει βουνό σε όλους τους γονείς και κυρίως σε αυτούς που το παιδί τους εντάσσεται για πρώτη φορά σε ένα σχολικό πλαίσιο, είτε είναι παιδικός σταθμός είτε νηπιαγωγείο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι παρόμοια συναισθήματα με τα δικά σας αισθάνεται και το παιδί σας. Φόβος για το καινούριο περιβάλλον, άγχος για το ποιους θα συναντήσει εκεί και πολλά ερωτήματα όπως «Θα υπακούει τη δασκάλα του;», « Θα οργανωθεί μόνο του στην τάξη;», « Θα παραμένει καθιστός για τις δραστηριότητες;», « Θα μπορεί να λειτουργήσει ομαδικά;», «Θα κάνει φίλους;» και πολλά πολλά άλλα.

Σίγουρα η ένταξη ενός παιδιού στην καινούρια γι’ αυτόν σχολική εμπειρία μπορεί να μην είναι για όλους ρόδινη. Αλλά πώς μπορούμε να βοηθήσουμε;

Επιδιώκετε κοινωνικές επαφές με άλλα παιδάκια ( πάρκα, παιδικές χαρές, παιδότοποι ). Είναι σημαντικό το παιδί σας να έχει πολλές επικοινωνιακές ευκαιρίες και εμπειρίες με άλλα παιδάκια. Έτσι θα είναι πιο εξοικειωμένο στο κοινωνικό πλαίσιο του σχολείου.

Μάθετε στο παιδί σας βασικούς κοινωνικούς κανόνες ( σειρά μου σειρά σου, δανείζω, χαρίζω, συζητώ, διαπραγματεύομαι, ακούω και περιμένω). Δεν θα είναι κάτι ξένο γι’ αυτόν όταν αυτά θα τα ακούσει από τη δασκάλα του.

Συζητήστε μαζί του τα νέα του από το σχολείο, πως τα πέρασε, τι του άρεσε τι δεν του άρεσε, με τι έπαιξε και με ποιόν. Βοηθάτε έτσι στην ανάπτυξη της περιγραφικότητας του παιδιού και του δείχνετε ότι ενδιαφέρεστε να μάθετε γι’ αυτό το καινούριο κομμάτι της ζωής του.

Ζητήστε του να σας φτιάξει ή να σας δείξει αυτά που κάνανε με τη δασκάλα και συζητήστε γι ‘ αυτά. Τον βοηθάτε έτσι να κάνει μια μικρή επανάληψη και να ξαναπροσπαθήσει για το κατόρθωμά του.

Κάντε γνωριμίες με τους άλλους γονείς των παιδιών και κανονίστε να συναντηθείτε ξανά στην παιδική χαρά . Έτσι το παιδί βιώνει καλύτερα την αίσθηση των φίλων και όχι απλά των συμμαθητών.

Δώστε χρόνο στο παιδί σας να προσαρμοστεί , η ένταξη στο σχολικό πλαίσιο είναι μεγάλη αλλαγή και γι’ αυτόν αλλά και για σας, στο χέρι σας είναι να γίνει ευχάριστη και δημιουργική.


Λάουρα Πατρώνη-λογοθεραπεύτρια



 


 

Η σημασία της φαντασίας στη γνωστική ανάπτυξη των παιδιών!

Η φαντασία ή ικανότητα να φανταζόμαστε, είναι η δυνατότητα να σχηματίζουμε νέες εικόνες, ιδέες και αισθήσεις, οι οποίες όμως δε γίνονται αντιληπτές μέσω της όρασης, της ακοής ή άλλων αισθήσεων. Για αρκετά χρόνια, η φαντασία θεωρούταν κάτι που βοηθά τα παιδιά να ξεφεύγουν από την πραγματικότητα. Μόλις συμπλήρωναν μια ορισμένη ηλικία, οι ειδικοί πίστευαν ότι τα παιδιά ωθούν τη φαντασία στην άκρη για να ασχοληθούν με τον πραγματικό κόσμο. Τα τελευταία χρόνια όμως, οι ειδικοί στην ανάπτυξη των παιδιών αναγνωρίζουν στη φαντασία ένα διαφορετικό, κρίσιμο και πολύτιμο ρόλο που συνδέεται άμεσα με τη γνωστική τους ανάπτυξη!

Πολύ συχνά στην ανάπτυξη των παιδιών ακούμε φράσεις όπως “δεξιότητες κριτικής σκέψης” ή “ικανότητες για δημιουργική επίλυση των προβλημάτων”, οι οποίες αποτελούν στόχους για τη γνωστική ανάπτυξη των παιδιών. Οι ειδικοί αναφέρουν πως στην πραγματικότητα όταν χρησιμοποιούμε αυτούς τους όρους, μιλάμε για τη φαντασία! Η φαντασία βοηθά στην εφαρμογή της γνώσης, στην επίλυση προβλημάτων και έχει βρεθεί να έχει θεμελιώδη σημασία στην ενσωμάτωση της εμπειρίας και στη μαθησιακή διαδικασία. Για να κατανοήσουν τα παιδιά την πραγματικότητα, δεν μπορεί να εκλείψει η φαντασία!

Σε έναν κόσμο που αλλάζει τόσο γρήγορα, όπως είναι αυτός που ζούμε σήμερα, τα παιδιά θα βρεθούν αντιμέτωπα με πολλές προκλήσεις και θα χρειαστούν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους για να ανταπεξέλθουν. Για να αντιμετωπίσουν το απροσδόκητο και για να εξελίξουν την τωρινή τους σκέψη σε νέες καταστάσεις, για να χρησιμοποιήσουν πληροφορίες με νέους τρόπους και να πειραματιστούν με νέες έννοιες, για να σκεφτούν πιο ευέλικτα, για να εκτιμήσουν αξίες και τους τρόπους που εφαρμόζονται, για να αλλάξουν και να διαχειριστούν τον κόσμο τους, για να μάθουν να κατανοούν τη θέση των άλλων ανθρώπων, η φαντασία και η δημιουργική σκέψη θα κριθούν απαραίτητες!

Στη βιβλιογραφία τα τελευταία χρόνια υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για το κατά πόσο τα σημερινά παιδιά έχουν αυτού του είδους τις ευκαιρίες που επιτρέπουν την καλλιέργεια της φαντασίας και της

 

δημιουργικής σκέψης, δεδομένου ότι κατακλύζονται από την τεχνολογία και από φορτωμένα προγράμματα. Πολλά παιδιά ξοδεύουν ώρες στον υπολογιστή, στην τηλεόραση και σε βιντεοπαιχνίδια, με αποτέλεσμα να συμμετέχουν παθητικά σε έναν κόσμο που κάποιος άλλος έχει δημιουργήσει για αυτούς, αντί να έχουν το χώρο και το χρόνο να ονειρευτούν το δικό τους.

Από την άλλη πλευρά, πολλά παιδιά παρακολουθούν τόσες πολλές δραστηριότητες μέσα σε μια εβδομάδα, που αν και έχουν την ευκαιρία να αναπτύξουν δεξιότητες, δεν έχουν καμία δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους για να αποφασίσουν πώς να χρησιμοποιήσουν το χρόνο τους, ποιο κομμάτι του κόσμου θα ήθελαν να εξερευνήσουν περισσότερο με το δικό τους ρυθμό και το δικό τους τρόπο.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

Οι περισσότεροι γονείς ίσως πιστεύουν πως αν δώσουν στα παιδιά πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο θα χάσουν ευκαιρίες για μάθηση. Έρευνες όμως δείχνουν πως αν και οι γονείς μπορεί να έχουν τις καλύτερες προθέσεις, η συμπίεση του ελεύθερου χρόνου δε φαίνεται να ευνοεί τα παιδιά!

Τα παιδιά χρειάζονται απεγνωσμένα χώρο και χρόνο και πρέπει να μένουν ελεύθερα από τις ατζέντες των ενηλίκων για να αναπτύξουν δημιουργικά τη φαντασία τους. Ακόμα και αν τα παιδιά διαμαρτύρονται ότι βαριούνται επειδή δεν έχουν τίποτα να κάνουν, οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν να παιδιά να σκεφτούν τα ίδια πώς να γεμίσουν το χρόνο τους έτσι ώστε να καλλιεργήσουν την έμφυτη δημιουργικότητά τους που θα κάνει τη φαντασία τους να πετάξει στα ύψη!

Ο τρόπος για να βοηθήσουμε τα παιδιά να καλλιεργήσουν τη φαντασία τους, είναι να τους παρέχουμε ευκαιρίες για να την αναπτύξουν. Οι ευκαιρίες αυτές βρίσκονται μέσα στο παιχνίδι! Τα παιδιά παίζοντας με τα χρώματα, με την πλαστελίνη, με το σχέδιο, με τα κουστούμια, με τις κόλλες, με τις κατασκευές μπορούν να δημιουργήσουν ένα απέραντο χάος γεμάτο από φαντασία! Όταν τα παιδιά εξερευνούν το δάσος και τη φύση, όταν πηδούν σε λακκούβες με νερά, όταν κυλιούνται στην

 

άμμο και στη λάσπη, όταν προσποιούνται ότι είναι πουλιά που πετούν στον ουρανό, αφήνουν τη φαντασία τους ελεύθερη να ανακαλύψουν νέους κόσμους και εμπειρίες!

Οι αφηγήσεις, τα παραμύθια και οι ιστορίες, είναι επίσης σημαντικά ερεθίσματα που βοηθούν στην ανάπτυξη της φαντασίας των παιδιών και μπορούν εύκολα να παρέχονται καθημερινά! Οι γονείς είναι καλό να κρατούν τα παιδιά όσο γίνεται μακριά από οθόνες έτσι ώστε να έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν τις δικές τους εικόνες και τα δικά τους όνειρα!

Τα παιδιά που έχουν φαντασία, είναι πιο ευτυχισμένα, πιο έτοιμα να αντιμετωπίσουν ανατροπές και δυσκολίες, μπορούν και αναπτύσσουν τη δημιουργικότητά τους, μπορούν και βλέπουν τα πράγματα με διαφορετικούς τρόπους και βρίσκουν λύσεις σε διάφορα προβλήματα! Η έμφυτη φαντασία των παιδιών επομένως πρέπει να ενθαρρύνεται και όχι να περιορίζεται γιατί θα τα συνοδεύει όχι μόνο στην παιδική ηλικία αλλά και στην ενήλικη ζωή, και ίσως είναι αυτή που θα τα επιτρέψει τελικά να φανταστούν το θεωρητικά αδύνατο, και να αλλάξουν με έναν δημιουργικό και όμορφο τρόπο το σημερινό κόσμο!

ΠΗΓΗ:
http://www.parentshelp.gr/


 

"Tαμπέλες": Πόσο επηρεάζουν το παιδί και πώς να τις αποφύγετε

 

 

 «Είσαι κακό παιδί», «είσαι τεμπέλα», «κάνεις χαζομάρες», «δεν θα τα καταφέρεις»… Αρκετοί γονείς ή ακόμα και δάσκαλοι έχουν κάποια στιγμή χρησιμοποιήσει τέτοιες εκφράσεις για να προειδοποιήσουν ή να επιπλήξουν το παιδί για κάποια απερίσκεπτη πράξη. Κι αν τους ρωτήσετε, οι περισσότεροι θα απαντήσουν πως φυσικά και δεν το εννοούν έτσι όπως ακούγεται: Το παιδί δεν είναι κακό, αλλά έκανε μία άσχημη ή κακή πράξη. Για το παιδί, όμως, η ταμπέλα έχει ήδη τοποθετηθεί. Στην δική του αντίληψη και στα μάτια των γονιών του «είναι κακό».

 

Οι επιπτώσεις στο παιδί

«Πολλές φορές οι γονείς, οι συγγενείς, οι δάσκαλοι, ετικετοποιούν τα παιδιά εξ αιτίας κάποιων συμπεριφορών τους. Για παράδειγμα λένε «είσαι παλιόπαιδο» αντί να πουν «αυτό που κάνεις δεν είναι πολύ καλό» ή «είσαι τεμπέλης» αντί να πουν «θα ήταν καλό να ανασκουμπωθείς και να κάνεις τα μαθήματά σου», λέει η ψυχολόγος κ. Δήμητρα Σφήκα.

 

«Βέβαια, οι γονείς και οι δάσκαλοι και όσοι βάζουν ετικέτες στα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτές συνήθως ακολουθούν τα παιδιά σε όλη τους τη ζωή. Και είναι σα να επιβεβαιώνουν στο μέλλον μία προφητεία που έγινε γι’αυτά. Η ετικετοποίηση μειώνει την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθηση αλλά και την δυνατότητα της δημιουργικότητας του κάθε παιδιού και την ανάδειξη των θετικών του πλευρών», συμπληρώνει η ίδια.

Ωστόσο, επισημαίνει, υπάρχει και η άλλη μορφή ετικετοποίησης, όταν π.χ. λέμε συνέχεια στο παιδί «είσαι τέλειος», «είσαι πανέμορφη», «είσαι πανέξυπνος». Σύμφωνα με την κ. Σφήκα, «αυτά πιθανόν είναι προσδοκίες των γονέων που μόνο βάρος μπορούν να φέρουν στο παιδί και άγχος για να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες των μεγάλων και να ανταπεξέλθει σε αυτές».

Συμβουλές για τους γονείς

Πριν ο γονιός κάνει κάποια παρατήρηση με την οποία θα χαρακτηρίσει κάπως το παιδί, καλό είναι να βρει την απαιτούμενη ψυχραιμία και να συζητήσει μαζί του για την πράξη που έκανε την δεδομένη στιγμή. Γιατί είναι η πράξη πραγματικά που έχει ενοχλήσει ή που έχει βλάψει κάποιον ή κάτι και αυτή που πρέπει να αλλάξει, όχι το παιδί. Ο γονιός, λοιπόν, θα πρέπει να χαρακτηρίζει την πράξη, όχι το παιδί.

Τα παιδί, αντίθετα, πρέπει να γνωρίζει ότι οι γονείς το αγαπούν και το εκτιμούν και ότι είναι πρόθυμοι να συζητήσουν μαζί του τις μη αποδεκτές πράξεις του. Μάλιστα, είναι εύστοχο εκ μέρους τους, αν κάποια στιγμή χάσουν την ψυχραιμία τους και δώσουν μία ετικέτα στο παιδί, να του ζητήσουν συγνώμη όταν ηρεμήσουν και να του εξηγήσουν τον λόγο. Άλλωστε, οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν ότι λειτουργούν σαν πρότυπα για τα παιδιά.

Όπως καταλήγει και η κ. Σφήκα, «καλό είναι να βλέπουμε τα παιδιά μας όπως είναι. Να τα δεχτούμε με τις αρνητικές και τις θετικές τους πλευρές και να στεκόμαστε δίπλα τους, όχι να προηγούμαστε».


Πηγή:www.mama365

 


 


 

"Tαμπέλες": Πόσο επηρεάζουν το παιδί και πώς να τις αποφύγετε

 

 «Είσαι κακό παιδί», «είσαι τεμπέλα», «κάνεις χαζομάρες», «δεν θα τα καταφέρεις»… Αρκετοί γονείς ή ακόμα και δάσκαλοι έχουν κάποια στιγμή χρησιμοποιήσει τέτοιες εκφράσεις για να προειδοποιήσουν ή να επιπλήξουν το παιδί για κάποια απερίσκεπτη πράξη. Κι αν τους ρωτήσετε, οι περισσότεροι θα απαντήσουν πως φυσικά και δεν το εννοούν έτσι όπως ακούγεται: Το παιδί δεν είναι κακό, αλλά έκανε μία άσχημη ή κακή πράξη. Για το παιδί, όμως, η ταμπέλα έχει ήδη τοποθετηθεί. Στην δική του αντίληψη και στα μάτια των γονιών του «είναι κακό».

 

Οι επιπτώσεις στο παιδί

«Πολλές φορές οι γονείς, οι συγγενείς, οι δάσκαλοι, ετικετοποιούν τα παιδιά εξ αιτίας κάποιων συμπεριφορών τους. Για παράδειγμα λένε «είσαι παλιόπαιδο» αντί να πουν «αυτό που κάνεις δεν είναι πολύ καλό» ή «είσαι τεμπέλης» αντί να πουν «θα ήταν καλό να ανασκουμπωθείς και να κάνεις τα μαθήματά σου», λέει η ψυχολόγος κ. Δήμητρα Σφήκα.

 

 

«Βέβαια, οι γονείς και οι δάσκαλοι και όσοι βάζουν ετικέτες στα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτές συνήθως ακολουθούν τα παιδιά σε όλη τους τη ζωή. Και είναι σα να επιβεβαιώνουν στο μέλλον μία προφητεία που έγινε γι’αυτά. Η ετικετοποίηση μειώνει την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθηση αλλά και την δυνατότητα της δημιουργικότητας του κάθε παιδιού και την ανάδειξη των θετικών του πλευρών», συμπληρώνει η ίδια.

Ωστόσο, επισημαίνει, υπάρχει και η άλλη μορφή ετικετοποίησης, όταν π.χ. λέμε συνέχεια στο παιδί «είσαι τέλειος», «είσαι πανέμορφη», «είσαι πανέξυπνος». Σύμφωνα με την κ. Σφήκα, «αυτά πιθανόν είναι προσδοκίες των γονέων που μόνο βάρος μπορούν να φέρουν στο παιδί και άγχος για να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες των μεγάλων και να ανταπεξέλθει σε αυτές».

Συμβουλές για τους γονείς

Πριν ο γονιός κάνει κάποια παρατήρηση με την οποία θα χαρακτηρίσει κάπως το παιδί, καλό είναι να βρει την απαιτούμενη ψυχραιμία και να συζητήσει μαζί του για την πράξη που έκανε την δεδομένη στιγμή. Γιατί είναι η πράξη πραγματικά που έχει ενοχλήσει ή που έχει βλάψει κάποιον ή κάτι και αυτή που πρέπει να αλλάξει, όχι το παιδί. Ο γονιός, λοιπόν, θα πρέπει να χαρακτηρίζει την πράξη, όχι το παιδί.

Τα παιδί, αντίθετα, πρέπει να γνωρίζει ότι οι γονείς το αγαπούν και το εκτιμούν και ότι είναι πρόθυμοι να συζητήσουν μαζί του τις μη αποδεκτές πράξεις του. Μάλιστα, είναι εύστοχο εκ μέρους τους, αν κάποια στιγμή χάσουν την ψυχραιμία τους και δώσουν μία ετικέτα στο παιδί, να του ζητήσουν συγνώμη όταν ηρεμήσουν και να του εξηγήσουν τον λόγο. Άλλωστε, οι γονείς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν ότι λειτουργούν σαν πρότυπα για τα παιδιά.

Όπως καταλήγει και η κ. Σφήκα, «καλό είναι να βλέπουμε τα παιδιά μας όπως είναι. Να τα δεχτούμε με τις αρνητικές και τις θετικές τους πλευρές και να στεκόμαστε δίπλα τους, όχι να προηγούμαστε».


Πηγή:www.mama365.gr

 

ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΟΣ

Τα πλεονεκτήματα του διαβάσματος – «Μια φορά κι έναν καιρό…»

 

Πολλοί γονείς απολαμβάνουν την ώρα που διαβάζουν αγκαλιά με το παιδί τους το αγαπημένο του βιβλίο. Η απόλαυση αυτή όμως, είναι ακόμα μεγαλύτερη για τα παιδιά. Ενθουσιασμένα ακούν την ιστορία να ξεκινάει «Μια φορά κι έναν καιρό…», και γεμάτα αγωνία περιμένουν το χέρι της μαμάς ή του μπαμπά να γυρίσει την επόμενη σελίδα – και όταν το βιβλίο τελειώσει αρχίζουν να παρακαλάνε «Άλλη μία, άλλη μία».

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορούν να κάνουν οι γονείς για τα παιδιά τους, είναι να τους διαβάζουν (ή να διαβάζουν μαζί τους) σε καθημερινή βάση βιβλία, ιστορίες, και παραμύθια. Αν και μπορεί αυτό να σας είναι ήδη γνωστό, γνωρίζετε τους λόγους που το διάβασμα είναι τόσο

ευεργετικό για τα παιδιά; 

Οι έρευνες δείχνουν:

Έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά που διαβάζουν βιβλία ή τους διαβάζουν οι γονείς σε καθημερινή βάση, είναι πιο πιθανό να τα πάνε καλύτερα στο σχολείο και να έχουν λιγότερα προβλήματα συμπεριφοράς.

Σε μία άλλη μελέτη, αξιολογήθηκαν οι γνωστικές ικανότητες και η συμπεριφορά 8.000 παιδιών ηλικίας πέντε ετών, λαμβάνοντας υπόψη το χρόνο που περνούν οι γονείς με τα παιδιά τους για ανάγνωση, για τη διδασκαλία του αλφάβητου και της απλής μέτρησης, καθώς και το χρόνο που περνούν στην τηλεόραση. Η έρευνα κατέληξε ότι διαβάζοντας στο παιδί καθημερινά, βελτιώνονται όλες οι γνωστικές δεξιότητες και μειώνονται τα προβλήματα συμπεριφοράς. Τα παιδιά που τους διάβαζαν καθημερινά οι γονείς τους, είχαν καλύτερη απόδοση στα τεστ λεξιλογίου και στην αναγνώριση των αντικειμένων, και επίσης είχαν λιγότερα προβλήματα συμπεριφοράς. Αντίθετα, τα παιδιά που έβλεπαν τηλεόραση πάνω από τρεις ώρες την ημέρα, είχαν χαμηλότερη επίδοση σε όλα τα τεστ.

Πιο συγκεκριμένα, τα πλεονεκτήματα του καθημερινού διαβάσματος σύμφωνα με έρευνες είναι:

Βελτιώνονται οι δεξιότητες ακρόασης.

Τα παιδιά μαθαίνουν να κάθονται ήσυχα και να συγκεντρώνονται.

Βελτιώνεται η ικανότητα κατανόησης των γεγονότων.

Τα παιδιά νιώθουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση επειδή ξέρουν ότι τα νοιάζονται και τα αγαπάνε.

Εκφράζουν καλύτερα τις σκέψεις και τις ανάγκες τους.

Βελτιώνεται το λεξιλόγιο των παιδιών γιατί ανακαλύπτουν καινούριες λέξεις.

Βελτιώνεται η ικανότητα των παιδιών να μαντεύουν τη σημασία καινούριων λέξεων από τα συμφραζόμενα.

Ενθαρρύνεται και καλλιεργείται η φαντασία και η δημιουργικότητα.

Βελτιώνονται οι επικοινωνιακές δεξιότητες με αποτέλεσμα τα παιδιά να δημιουργούν πιο εύκολα φιλίες.

 

Βελτιώνεται η μάθηση σε όλα τα επίπεδα γιατί ο εγκέφαλος εξασκείται στο να λαμβάνει και να επεξεργάζεται νέες πληροφορίες.

Βελτιώνεται η αναγνωστική ικανότητα.

Βελτιώνεται η σχέση, η εμπιστοσύνη και η επικοινωνία ανάμεσα στο γονιό και το παιδί.

Το διάβασμα του βιβλίου έχει τεράστια δύναμη και επιρροή στη γνωστική ανάπτυξη των παιδιών. Είτε το παιδί είναι προσχολικής ηλικίας, είτε είναι μεγαλύτερο, καθιερώστε έστω 15 λεπτά διάβασμα σε καθημερινή βάση. Επιλέξτε  μια χαλαρή ώρα της ημέρας και δημιουργήστε ευχάριστη ατμόσφαιρα. Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά θα βλέπουν το διάβασμα ως κάτι διασκεδαστικό και ευχάριστο και όχι ως αγγαρεία.  Κάντε το διάβασμα αγαπημένη συνήθεια και θα εκπλαγείτε που θα βλέπετε το παιδί καθώς μεγαλώνει να επιλέγει ένα βιβλίο για να χαλαρώσει και όχι την τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια!

ΠΗΓΗ:
http://www.parentshelp.gr/

Η υγιής αυτοεκτίμηση είναι η θωράκιση ενός παιδιού απέναντι στις προκλήσεις της ζωής. Τα παιδιά που έχουν καλή ιδέα για τον εαυτό τους αντιμετωπίζουν καλύτερα τις διαμάχες και αντιστέκονται καλύτερα στις αρνητικές πιέσεις. Χαμογελούν περισσότερο και είναι ικανά να χαρούν τη ζωή τους. Τα παιδιά αυτά είναι ρεαλιστές και αισιόδοξοι άνθρωποι.

Αντίθετα, στα παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση, οι προκλήσεις μπορούν να αποτελέσουν πηγή άγχους και απογοήτευσης. Τα παιδιά που έχουν κακή ιδέα για τον εαυτό τους δυσκολεύονται να βρουν λύσεις στα προβλήματα. Καθώς βασανίζονται από σκέψεις αρνητικής αυτοκριτικής, όπως «Δεν αξίζω» ή «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα σωστά», γίνονται παθητικά ή εμφανίζουν απόσυρση ή κατάθλιψη. Όταν βρίσκονται μπροστά σε μια νέα πρόκληση, η άμεση αντίδραση είναι «Δεν μπορώ». Οι γονείς παίζουν πρωταρχικό ρόλο στην ανάπτυξη υγιούς αισθήματος αυτοεκτίμησης στα παιδιά τους.

 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ;

Αυτοεκτίμηση είναι το σύνολο των «πιστεύω» ή των εντυπώσεων που έχουμε για τον εαυτό μας. Ο τρόπος με τον οποίο καθορίζουμε τον εαυτό μας επηρεάζει τις στάσεις μας και τις συμπεριφορές μας και έχει άμεσο αντίκτυπο στη διαχείριση των συναισθημάτων μας και στις σχέσεις μας.

 

Το μοντέλο αυτοεκτίμησης που θα αναπτύξει ένα παιδί αρχίζει να διαμορφώνεται πολύ νωρίς στη ζωή. Για παράδειγμα, όταν ένα νήπιο καταφέρει, μετά από δεκάδες ανεπιτυχείς προσπάθειες, να κάνει τούμπα ή να φέρει το κουτάλι στο στόμα του για να φάει, βιώνει ένα αίσθημα εκπλήρωσης, το οποίο ενισχύει την αυτοεκτίμησή του και του διδάσκει τη στάση «Μπορώ να το κάνω».

 

Στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας προσπάθειας-αποτυχίας, νέας προσπάθειας-επιτυχίας, το παιδί αποκτά αντίληψη των ικανοτήτων του, ενώ συγχρόνως δημιουργεί μια εικόνα για τον εαυτό του βάσει των αλληλεπιδράσεων με άλλους ανθρώπους. Η εμπλοκή των γονέων σε αυτό το σημείο είναι θεμελιώδης και οι αντιδράσεις τους μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να αποκτήσει υγιείς αντιλήψεις για τον εαυτό του.

 

Η αυτοεκτίμηση μπορεί επίσης να οριστεί ως ο συνδυασμός αισθημάτων ικανότητας με αισθήματα ότι το αγαπούν. Ένα παιδί που ενθουσιάζεται με ένα επίτευγμά του αλλά δεν νιώθει ότι το αγαπούν μπορεί τελικά να αισθανθεί χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αντίστοιχα, ένα παιδί που νιώθει ότι το αγαπούν αλλά δεν πιστεύει ότι έχει ικανότητες μπορεί επίσης να καταλήξει να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση. Η υγιής αυτοεκτίμηση είναι αποτέλεσμα μιας σωστής ισορροπίας ανάμεσα στα δύο.

 

ΣΗΜΕΙΑ ΥΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗ ΥΓΙΟΥΣ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ

Η αυτοεκτίμηση εμφανίζει διακυμάνσεις καθώς ένα παιδί μεγαλώνει. Το αίσθημα αυτοεκτίμησης αλλάζει συχνά και προσαρμόζεται, καθώς επηρεάζεται από τις νέες εμπειρίες και αντιλήψεις του παιδιού. Οι γονείς θα πρέπει να παρατηρούν και να αντιλαμβάνονται τα σημεία υγιούς και μη υγιούς αυτοεκτίμησης.

 

Ένα παιδί με χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορεί να μη θέλει να δοκιμάσει νέα πράγματα. Συχνά μπορεί να μιλά αρνητικά για τον εαυτό του, λέγοντας για παράδειγμα «Είμαι χαζός/ή», «Δεν θα μάθω ποτέ να το κάνω αυτό» ή «Ποιος ο λόγος; Κανένας δεν νοιάζεται για μένα έτσι κι αλλιώς». Το παιδί μπορεί να μην είναι σε θέση να διαχειριστεί την απογοήτευση, να τα παρατά εύκολα ή να περιμένει να αναλάβει κάποιος άλλος τον έλεγχο. Τα παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση τείνουν να ασκούν έντονη κριτική στον εαυτό τους και να απογοητεύονται εύκολα από αυτόν. Βλέπουν τις προσωρινές αποτυχίες ως μόνιμες, δυσβάστακτες καταστάσεις. Το αίσθημα της απαισιοδοξίας κυριαρχεί.

 

Ένα παιδί με υγιή αυτοεκτίμηση χαίρεται τις επαφές με τους άλλους. Αισθάνεται άνετα στις κοινωνικές συναντήσεις και ευχαριστιέται τόσο τις ομαδικές δραστηριότητες όσο και τις ατομικές ασχολίες. Όταν εμφανίζονται προκλήσεις, είναι σε θέση να προσπαθήσει να βρει λύσεις. Είναι ικανό να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του χωρίς να υποτιμά τους άλλους ή τον εαυτό του. Για παράδειγμα, αντί να πει «Είμαι χαζός/ή», ένα παιδί με υγιή αυτοεκτίμηση θα πει «Δεν το καταλαβαίνω αυτό». Ξέρει τις δυνάμεις του και τις αδυναμίες του και τις αποδέχεται. Το αίσθημα της αισιοδοξίας κυριαρχεί.



ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΘΕΙ Η ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ
;
 
Προσέχετε τι λέτε. Τα παιδιά είναι πολύ ευαίσθητα στα λόγια των γονιών. Θυμηθείτε να επαινείτε το παιδί σας όχι μόνο για τις επιτυχίες του, αλλά και για την προσπάθειά του και να είστε ειλικρινείς. Αν, για παράδειγμα, δεν κατάφερε να μπει στην ομάδα του μπάσκετ, αποφύγετε να πείτε «Προσπάθησε ξανά και θα τα καταφέρεις». Είναι καλύτερα να πείτε «Δεν πειράζει, είμαι πολύ περήφανος/η για την προσπάθεια που έκανες». Ανταμείψτε την ολοκληρωμένη προσπάθεια αντί για το αποτέλεσμα.

Δώστε το καλό παράδειγμα. Αν είστε υπερβολικά σκληροί με τον εαυτό σας και απαισιόδοξοι όσον αφορά τις ικανότητες και τις αδυναμίες σας, το παιδί θα σας αντιγράψει. Καλλιεργήστε την αυτοεκτίμησή σας και το παιδί σας θα έχει ένα σπουδαίο πρότυπο να ακολουθήσει.

Εντοπίστε και αλλάξτε τις λανθασμένες αντιλήψεις του παιδιού σας. Είναι σημαντικό να εντοπίσουν οι γονείς τις λανθασμένες αντιλήψεις που έχει το παιδί για τον εαυτό του, οι οποίες μπορεί να αφορούν την τελειότητα, την ελκυστικότητα, τις ικανότητες ή οτιδήποτε άλλο. Οι λανθασμένες αντιλήψεις μπορεί να ριζώσουν και να γίνουν πραγματικότητα για το παιδί. Για παράδειγμα, ένα παιδί που τα πάει καλά στο σχολείο αλλά δυσκολεύεται με τα μαθηματικά μπορεί να πει «Είμαι κακός μαθητής». Η αντίληψη αυτή δεν είναι απλά μια λανθασμένη γενίκευση, είναι μια θεώρηση που μπορεί να καταστήσει το παιδί επιρρεπές στην αποτυχία. Ενθαρρύνετέ το να δει την κατάσταση στις πραγματικές της διαστάσεις. Μια χρήσιμη απάντηση θα ήταν: «Είσαι καλός μαθητής. Τα πας πολύ καλά στο σχολείο. Τα μαθηματικά είναι απλά ένα μάθημα στο οποίο θα πρέπει να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο. Θα σε βοηθήσω κι εγώ».

Να είστε αυθόρμητοι και τρυφεροί με το παιδί. Η αγάπη σας θα ενισχύσει πάρα πολύ την αυτοεκτίμησή του. Αγκαλιάστε το παιδί σας. Πείτε του ότι είστε περήφανος/η γι’ αυτό. Επιβραβεύετέ το συχνά και με ειλικρίνεια, χωρίς να το παρακάνετε. Τα παιδιά καταλαβαίνουν αμέσως πότε κάτι λέγεται από την καρδιά.

Κάντε θετικά, δίκαια σχόλια. Αν πείτε στο παιδί «Αντιδράς πάντα σαν τρελός/ή», αυτό θα αρχίσει να πιστεύει ότι δεν ξέρει να ελέγξει τα ξεσπάσματά του. Είναι καλύτερα να του πείτε: «Θύμωσες πολύ με τον αδερφό σου, αλλά εκτιμάω το ότι δεν τον έβρισες και δεν τον χτύπησες». Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τα αισθήματα του παιδιού, ενθαρρύνοντάς το συγχρόνως να κάνει σωστή επιλογή στη συμπεριφορά του την επόμενη φορά.

Δημιουργήστε ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον. Ένα παιδί που δεν αισθάνεται ασφαλές ή που δέχεται κακοποίηση στο ίδιο του το σπίτι, μέσα από αρνητικές συμπεριφορές και σχόλια, θα υποφέρει πάρα πολύ από αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης. Ένα παιδί που εκτίθεται σε συνεχείς τσακωμούς των γονιών του μπορεί να αναπτύξει κατάθλιψη και απόσυρση. Θυμηθείτε ότι πρέπει πάντα να σέβεστε το παιδί σας.

Κάντε το σπίτι σας έναν παράδεισο ασφάλειας για την οικογένειά σας. Έχετε πάντα το νου σας για σημάδια κακοποίησης από άλλους, για προβλήματα στο σχολείο ή για προβλήματα με συνομήλικους, καθώς και για άλλους παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν την αυτοεκτίμηση του παιδιού σας. Αντιμετωπίστε όλα αυτά τα θέματα με ευαισθησία αλλά με αμεσότητα.

Βοηθήστε το παιδί σας να έχει εποικοδομητικές εμπειρίες. Οι δραστηριότητες που ενθαρρύνουν τη συνεργασία και όχι τον ανταγωνισμό είναι ιδιαίτερα χρήσιμες για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης. Για παράδειγμα, αν ένα μεγαλύτερο παιδί βοηθά ένα μικρότερο να μάθει να διαβάζει, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι θαυματουργά και για τα δύο παιδιά.

 

 

ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Επικοινωνήστε με ειλικρινές ενδιαφέρον με το παιδί σας. Δείξτε του ότι χαίρεστε που μιλάτε μαζί του και ότι δεν το κάνετε σαν αγγαρεία. Εκδηλώστε την αγάπη σας με αγκαλιές και χάδια.

Εστιάζετε πάντα στα θετικά του χαρακτηριστικά και στα χαρίσματά του.

Μην επιβάλλετε τις απόψεις σας. Προσπαθήστε να είστε διαλλακτικοί και αληθινά δημοκρατικοί.

Εξηγήστε του πως αν κάποιος θυμώνει μαζί του, το κοροϊδεύει ή του επιτίθεται, αυτό δεν σημαίνει ότι φταίει ή ότι είναι κακό παιδί.

Προτρέψτε το να αποδέχεται χωρίς ταραχή τον έπαινο και την κοροϊδία.

Ενθαρρύνετέ το να εκφράζει ειλικρινά τις απόψεις του και να εξωτερικεύει ξεκάθαρα τα αισθήματά του.

Βοηθήστε το να αναπτύξει αυτοέλεγχο. Να επιλέγει τη συναισθηματική του αντίδραση, αντί να αντιδρά παρορμητικά στις προκλήσεις του περιβάλλοντος.

Επιβραβεύστε κάθε μικρή πρόοδο που κάνει. Ενισχύστε την προσπάθεια που καταβάλλει, ακόμη και όταν δεν τα καταφέρνει.

Προτρέψτε το να σέβεται και να εκτιμά τον εαυτό του, ανεξάρτητα από το πόσο αποδίδει.

Βοηθήστε το να αντιλαμβάνεται τις επιθετικές προκλήσεις των άλλων και να τις απενεργοποιεί ή να αδιαφορεί.

 


 

TIPS ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΤΟ ΓΟΝΕΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι να θυμόμαστε ότι το παιδί, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται, είναι άνθρωπος με προσωπικότητα, απόψεις και επιθυμίες. Ο γονιός πρέπει να σεβαστεί αυτά τα στοιχεία. Η σωστή επικοινωνία είναι η βάση της διδασκαλίας του παιδιού από το γονιό, της εμπιστοσύνης, του σεβασμού και της αρμονίας στις σχέσεις.

Πρώτα απ’ όλα, ο γονιός πρέπει να είναι διατεθειμένος να καταλάβει το παιδί του και τις συμπεριφορές του. Πολλές φορές τα παιδιά δεν μπορούν ή δεν ξέρουν πώς να πουν αυτό που θέλουν ή αυτό που τα ενοχλεί. Καταφεύγουν έτσι σε συμπεριφορές που δεν είναι αποδεκτές από τους γονείς, όπως γκρίνια, επιθετικότητα και αντιδραστικότητα. Εκείνη τη στιγμή, πρέπει ο γονιός να σκεφτεί λογικά και να αντιδράσει συνειδητοποιημένα. Οι παρορμητικές αντιδράσεις και οι απαντήσεις χωρίς σκέψη συχνά χειροτερεύουν τις αρνητικές συμπεριφορές των παιδιών.

Η θέσπιση κανόνων στο σπίτι, βοηθά την οικογένεια να οργανωθεί και να γνωρίζει το πρόγραμμα και τις επιθυμητές συμπεριφορές στο σπίτι. Όταν αυτοί οι κανόνες έχουν εξηγηθεί με υπομονή στα παιδιά και οι γονείς πρώτοι τους κάνουν πράξη, τότε και τα παιδιά θα τους τηρήσουν, ακόμα κι αν δεν τους αρέσει κάποιος από αυτούς. Η τακτική αυτή διευκολύνει τους γονείς να λύσουν καθημερινά προβλήματα χωρίς ένταση και να μπορέσουν να ασχοληθούν με άλλα ζητήματα που θα προκύψουν. 

Η επικοινωνία αρχίζει ακούγοντας και δείχνοντας ότι ακούμε τα συναισθήματα του παιδιού και αυτό που εννοεί. Για να επικοινωνήσουμε με τα παιδιά μας, πρέπει να μάθουμε κατ’ αρχήν να είμαστε καλοί ακροατές. Η αποτελεσματική ακοή περιλαμβάνει την ανάγκη να επικοινωνείτε με τα μάτια και τη στάση σας, έτσι ώστε να δείχνετε ξεκάθαρα ότι ακούτε.

Έπειτα, πρέπει να αποφεύγουμε την γκρίνια, την κριτική, την απειλή, το κήρυγμα, τον εκβιασμό και τη γελοιοποίηση. Η επικοινωνία με τα παιδιά πρέπει να βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό που περιλαμβάνει την ανάγκη να παραδεχτούμε τα συναισθήματα των παιδιών. Όταν το παιδί νιώσει ότι το καταλαβαίνουμε, θα αισθανθεί ασφάλεια και θα μιλήσει μαζί μας.

Η χρήση ανοιχτών απαντήσεων αφήνουν την πόρτα της επικοινωνίας ανοιχτή και είναι μια προσπάθεια να καταλάβουμε τι νιώθει και τι εννοεί ο άλλος. Οι κλειστές απαντήσεις από την άλλη, αγνοούν τα συναισθήματα του παιδιού και δείχνουν ότι ούτε ακούσαμε ούτε καταλάβαμε. Αν το παιδί μας πει «η δασκάλα είναι στριμμένη» μια ανοιχτή απάντηση θα μπορούσε να είναι «έγινε κάτι στο σχολείο και έχεις θυμώσει» ενώ μία κλειστή «δεν μπορώ να κάνω κάτι, αυτή είναι και πρέπει να τη συνηθίσεις». Με την πρώτη απάντηση, το παιδί παίρνει θάρρος και μπορεί να ανοιχτεί και να πει τι έχει συμβεί και θεωρεί τη δασκάλα του στριμμένη. Με τη δεύτερη απάντηση, το παιδί νιώθει απόρριψη και αποθάρρυνση.

Η καλή επικοινωνία περιλαμβάνει και την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων καθώς και την έκφραση των δικών μας συναισθημάτων και ιδεών. Βοηθάμε το παιδί να καταλάβει ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και δεν επιβάλλουμε μία εμείς αλλά βοηθάμε το παιδί να επιλέξει αυτή που του ταιριάζει βάσει των πιθανών αποτελεσμάτων. Ακόμα και τα πιο μικρά παιδιά μπορούν να καταλάβουν τις συνέπειες μιας πράξεις αν τις συζητήσουμε μαζί τους και μπορούν να αποφασίσουν ποια είναι η καλύτερη εναλλακτική λύση.

Ως γονείς, επίσης, πρέπει να καθορίσουμε σε ποιον ανήκει το πρόβλημα ρωτώντας τον εαυτό μας «τίνος οι ανάγκες και οι επιθυμίες δεν ικανοποιούνται;». Η συμπεριφορά του παιδιού γίνεται δικό μας πρόβλημα μόνο όταν αυτή η συμπεριφορά μας εμποδίζει. Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να δείχνουμε τα συναισθήματά μας με μηνύματα στο πρώτο πρόσωπο. Τα μηνύματα αυτά λένε στα παιδιά με ποιο τρόπο σας εμποδίζει η συμπεριφορά του και πώς νιώθετε γι αυτό. Αν, για παράδειγμα, το παιδί δεν βοηθά στο καθάρισμα του σπιτιού μαζεύοντας το δωμάτιό του ( όπως έχετε συμφωνήσει), τότε, αντί να φωνάζουμε, να απειλούμε και να εκβιάζουμε, μπορούμε να πούμε «όταν δεν κρατάς τις συμφωνίες νιώθω ότι αδικούμαι γιατί πρέπει εγώ να κάνω όλες τις δουλειές». Δίνουμε δηλαδή στο παιδί να καταλάβει πώς η συμπεριφορά του μας επηρεάζει και δείχνει την ανθρώπινη πλευρά του γονιού. Πρέπει όμως να επιλέγουμε σωστά τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε ώστε να μην κατηγορήσουμε το παιδί, γιατί τότε θα τσακωθούμε. Είναι πολύ διαφορετικό να πούμε «δεν καθάρισες και τώρα πρέπει να το κάνω εγώ» από το «όταν δεν κρατάς τις συμφωνίες νιώθω ότι αδικούμαι γιατί πρέπει εγώ να κάνω όλες τις δουλειές».

Όταν υπάρχει διαμάχη, περιοριζόμαστε μόνο στην αναγνώριση των συναισθημάτων του παιδιού και στο ν’ απαντάμε στις ερωτήσεις. Προσπαθούμε, όσο το δυνατό περισσότερο, να μιλάμε όταν επικρατεί ήρεμη και φιλική ατμόσφαιρα. Ο σαρκασμός, η γελιοποίηση, και η πίεση καταστρέφουν την καλή σχέση. Αποφεύγουμε τις ετικέτες που προσβάλλουν παιδί και το αποθαρρύνει από το να επικοινωνήσει μαζί μας.


ΠΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΝΑ ΣΥΖΗΤΑΕΙ ΕΝΑΣ ΓΟΝΙΟΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ; ΠΩΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΣΤΙΣ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;
Τα περισσότερα θέματα μπορούν να συζητηθούν με τα παιδιά. Καλό όμως είναι να αποφεύγουμε θέματα που σχετίζονται με το σύντροφο, με τους φίλους μας και άλλους ενήλικες. Τέτοια θέματα αν συζητηθούν μπροστά στο παιδί είναι πιθανό να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους. Όταν προκύπτει κάτι που χρειάζεται να το μάθει το παιδί, τότε χρησιμοποιούμε απλές λέξεις να του δώσουμε να καταλάβει τι συμβαίνει, χωρίς να το κατηγορούμε για κάτι και χωρίς να κατηγορήσουμε τους άλλους. Οι απαντήσεις πρέπει να είναι λιγόλογες, σαφείς και συγκεκριμένες. Δεν χρειάζεται να επεκτεινόμαστε σε λεπτομέρειες που μπορεί να αγχώσουν το παιδί και να το κάνουν να αισθανθεί ανασφάλεια. Σημαντικό, επίσης, είναι να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας το αναπτυξιακό επίπεδο του παιδιού και να χρησιμοποιούμε εκφράσεις και παραδείγματα που το παιδί μπορεί να καταλάβει.

Οι πολύ προσωπικές ερωτήσεις που συνήθως ρωτάνε τα παιδιά είναι για το σεξ, τα τσιγάρα ή τις παρασπονδίες που έκαναν οι γονείς όταν ήταν παιδιά. Σε αυτές τις περιπτώσεις, απαντάμε με ειλικρίνεια και όσο αντέχει το παιδί. Κρίνουμε από την ηλικία του τι μπορεί να μάθει. Τέλος, πρέπει να προσέξουμε για ποιο λόγο το παιδί ρωτάει. Αν είναι από περιέργεια, τότε απαντάμε ειλικρινά, λιγόλογα και χωρίς υπερβολές. Αν ρωτά για να χρησιμοποιήσει την απάντησή μας σαν όπλο ή σαν άλλοθι για τη δική του συμπεριφορά, τότε πάλι απαντάμε αλλά συζητάμε και τις συνέπειες, υπενθυμίζουμε τους κανόνες του σπιτιού και προτείνουμε εναλλακτικές λύσεις. 

Φανή Λούγκλου,

 

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ...

Tα παιδιά χρειάζονται παιδιά για να παίξουν, να μιλήσουν, να συναγωνιστούν, να τσακωθούν, να νιώσουν ισότιμα, αλληλέγγυα, να μάθουν κανόνες, όρια, συμβιβασμούς, για να γίνουν κοινωνικά, έξυπνα, ευαίσθητα, δυνατά, ανεξάρτητα. Mάλλον δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να υποκαταστήσει την παρέα των συνομηλίκων για ένα παιδί. Aυτό οι περισσότεροι γονείς το ξέρουμε και τα ενθαρρύνουμε στο να συναναστρέφονται άλλα παιδιά και να έχουν φίλους. Tι γίνεται όμως όταν δεν συμφωνούμε με κάποια επιλογή τους; Όταν ένας φίλος ή μία φίλη του παιδιού μας «δεν μας πάει»;

 

OΙ «ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΤΟΥ ΦΙΛΟΙ»

Kατά τον πρώτο, ίσως και δεύτερο χρόνο της ζωής του παιδιού μας είμαστε οι απόλυτοι «βασιλιάδες». Aν και φωτίζεται το πρόσωπό του όταν βλέπει άλλα παιδιά, δεν τα αποζητάει ακόμα, ούτε δείχνει να ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τη συντροφιά και το παιχνίδι μαζί τους. O κόσμος του ακόμα στρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τους ανθρώπους και τα πράγματα που γνωρίζει καλά. Tο αργότερο όταν αρχίζει η προσχολική ηλικία και κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα ανεξαρτησίας από τους γονείς, πηγαίνοντας στον Παιδικό Σταθμό ή στο Νηπιαγωγείο, ανακαλύπτει τη χαρά της συντροφιάς των άλλων παιδιών. 


Kανένα παιδί, ακόμα και το πιο εσωστρεφές, το πιο κλειστό και συνεσταλμένο δεν είναι αδιάφορο για τα άλλα παιδιά, δεν αρνείται την παρέα των συνομηλίκων του όταν αισθάνεται σίγουρο και έτοιμο να σταθεί μέσα σε αυτήν. Πρωτοαρχίζει τότε να μιλάει για φίλους, για τους φίλους του, γι’ αυτούς που είναι «οι καλύτεροί μου φίλοι». Kαι βέβαια, στην προσχολική ηλικία μπορούμε ακόμα να επιλέγουμε -κατά κάποιον τρόπο- με ποια παιδιά θα συναναστρέφονται τα παιδιά μας. Όταν τα παιδιά πάνε στο Δημοτικό, τα πράγματα αλλάζουν. Oι φίλοι, η παρέα από το σχολείο αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία. Tα παιδιά περνούν ένα μεγάλο διάστημα της ημέρας με τους φίλους τους στο σχολείο και πολύ συχνά θέλουν να τους συναντούν και εκτός σχολείου, να πηγαίνουν για σπορ εκεί όπου πηγαίνουν και οι φίλοι τους και να τους καλούν στο σπίτι. Eξωσχολικοί και οικογενειακοί φίλοι αποκτούν πια δευτερεύουσα σημασία.

 

ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ

Στο δημοτικό τα παιδιά σταματούν να είναι εγωκεντρικά και αναπτύσσουν αυτόνομη ηθική. H εξελικτική ψυχολογία μιλάει για ένα καινούργιο και πολύ σημαντικό στάδιο νοητικής, συναισθηματικής και κοινωνικής εξέλιξης που ξεκινάει με την είσοδο του παιδιού στο Δημοτικό. Tον κεντρικό ρόλο σε αυτή τη νέα περίοδο τον παίζει η συμμετοχή στην ομάδα των συνομηλίκων. Mέσα από τις σχέσεις και τις φιλίες που δημιουργούνται, τα παιδιά κοινωνικοποιούνται με τον πιο φυσικό τρόπο, μαθαίνουν δηλαδή πώς να κάνουν και να διατηρούν σχέσεις μέσα σ’ ένα πλαίσιο ισοτιμίας. Mαθαίνουν να συνεργάζονται, να σέβονται τους κανόνες της ομάδας και τα όρια των άλλων, και επομένως να αναγνωρίζουν τα δικά τους όρια. Σταματούν να είναι εγωκεντρικά και να δίνουν προτεραιότητα μόνο στον εαυτό τους και αναπτύσσουν αυτόνομη ηθική, η οποία δεν καθορίζεται πια μόνον από τις αξίες που αντιπροσωπεύουν οι μεγάλοι, αλλά από τη δικαιοσύνη, τον αμοιβαίο σεβασμό και την αλληλεγγύη, όπως αυτά τα βιώνουν μέσα από την ομάδα των συνομηλίκων και τις φιλίες. 

 

Aυτό όμως δεν συμβαίνει πάντα με τον πιο «στρωτό» και ήπιο τρόπο. Mερικές φορές, τα παιδιά μας έλκονται από άλλα παιδιά των οποίων τη συμπεριφορά εμείς θεωρούμε απαράδεκτη. Mπορεί ο «κολλητός» του γιου μας να είναι ένα παιδί που εμείς θεωρούμε -ή είναι πράγματι- επιθετικό, θρασύ και «ανάγωγο». Mπορεί η αγαπημένη φιλενάδα της κόρης μας να είναι στα μάτια μας -και στα μάτια άλλων γονιών ενδεχομένως- ένα κακομαθημένο, δύστροπο και φαντασμένο κορίτσι. Oμολογουμένως, η θέση μας δεν είναι εύκολη. Όχι μόνον είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε τα παιδιά μας να εκθειάζουν τους φίλους αυτούς και τα κατορθώματά τους, αλλά κάθε τόσο βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την επιθυμία τους να συναντηθούν με αυτούς για να παίξουν, να τους καλέσουν στο σπίτι, να πάνε στο δικό τους. Kαι όλα αυτά ενώ εμείς έχουμε την εντύπωση ότι τα παιδιά αυτά επηρεάζουν με την «κακή» συμπεριφορά τους τα παιδιά μας ή, όχι σπάνια, πιστεύουμε ότι τα παιδιά μας είναι θύματα της επιθετικότητας και του «κακού χαρακτήρα» αυτών των φίλων.

TΕΣΣΕΡΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ

Tο γεγονός ότι δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε για τις παρέες των παιδιών μας κρύβει την επιθυμία μας να τα προστατεύσουμε από καθετί που θα μπορούσε να τα πληγώσει, να τα τραυματίσει ή να τα μειώσει. Kαι φυσικά, θέλουμε να εμποδίσουμε με κάθε τρόπο να μάθουν τα παιδιά μας τρόπους και συμπεριφορές που δεν μας αρέσουν και δεν τις εγκρίνουμε. Όλα αυτά είναι πολύ λογικό να μας απασχολούν ως γονείς. Πριν αρχίσουμε όμως να θυμώνουμε και να «παίρνουμε μέτρα» για να εμποδίσουμε αυτές τις -κατά την άποψή μας- επιζήμιες φιλίες, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τα εξής:

Mπορεί μεν για το παιδί μας να αποκτά μεγάλη σημασία η παρέα των άλλων παιδιών και να μιμείται κάποιες συμπεριφορές, όμως το μεγαλύτερο μέρος αυτού που ονομάζουμε «ανατροφή», δηλαδή τον τρόπο επικοινωνίας, τα όρια και τις αξίες τα έχει μάθει και συνεχίζει να τα μαθαίνει από εμάς. Τη μεγαλύτερη βαρύτητα στην ανατροφή του παιδιού έχει ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε εμείς απέναντί του και απέναντι στους άλλους ανθρώπους.

Eίτε μας αρέσει είτε όχι, το παιδί θα βρεθεί αντιμέτωπο, θα συναναστραφεί και θα γοητευτεί ίσως από παιδιά που δεν θα τα εγκρίνουμε πάντα. Aν και αυτό μας δυσαρεστεί ή μας φοβίζει, δεν μπορούμε -και όσο ένα παιδί μεγαλώνει, μπορούμε όλο και λιγότερο- να ελέγχουμε κάθε του βήμα και κάθε του παρέα.

Tα παιδιά δεν έχουν τα ίδια κριτήρια με εμάς, δεν βλέπουν τους ανθρώπους, τα άλλα παιδιά κυρίως, με τον τρόπο που τους βλέπουμε εμείς. Σε ορισμένες ηλικίες, μάλιστα, τα παιδιά έχουν ανάγκη να ταυτιστούν με άλλα παιδιά που ενσαρκώνουν κάποια πρότυπα: δύναμης, ομορφιάς, επιθετικότητας, εξυπνάδας, «μαγκιάς», ανεξαρτησίας, πονηριάς, σωματικής επιδεξιότητας, ανατρεπτικής συμπεριφοράς.

Aρνητικές, κακές, και ακραίες ακόμα συμπεριφορές των παιδιών των μικρών παιδιών ειδικά- δεν προμηνύουν με κανέναν τρόπο αντίστοιχες ενήλικες συμπεριφορές. Tα παιδιά περνούν από διάφορες φάσεις, συχνά δύσκολες και γι’ αυτά και για μας, και δοκιμάζουν τα όρια των γύρω τους και τα δικά τους. Δική μας υποχρέωση είναι να αποδεχτούμε αυτή τους την ανάγκη, κάνοντας ταυτόχρονα σαφή τα όριά μας. Mε άλλα λόγια, ένα παιδί που έκλεψε δεν είναι ένας μελλοντικός λωποδύτης. Aυτό που χρειάζεται είναι να καταλάβουμε τα κίνητρα που το ώθησαν να το κάνει, και κυρίως να καταστήσουμε σαφές ότι καταδικάζουμε την κλεψιά, αλλά όχι το ίδιο το παιδί.


ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ;

Aυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι να δείξουμε εμπιστοσύνη στο παιδί μας, ακόμη και αν πιστεύουμε ότι κάποιος φίλος του το πληγώνει ή του γίνεται κακό παράδειγμα. Eμείς δεν έχουμε παρά να είμαστε εκεί όποτε χρειάζεται παρηγοριά, συμπαράσταση, ενθάρρυνση. Tο θέμα των φίλων είναι πολύ λεπτό. Bρίζοντας, κατηγορώντας ή μειώνοντας τους φίλους του, είναι πιθανό το παιδί να νιώσει ότι κατηγορείται και μειώνεται το ίδιο και να αντιδράσει έντονα, βλέποντας εμάς ως αντιπάλους και τους φίλους του ως συμμάχους. Tίποτα δεν μας εμποδίζει όμως να δηλώσουμε την αντίθεσή μας με κάποιες συμπεριφορές και να του εξηγήσουμε ευθέως το λόγο: «Ξέρω ότι είναι φίλη σου και ότι σ’ αρέσει η παρέα της, καμιά φορά όμως δεν συμφωνώ με τον τρόπο που φέρεται, όταν δηλαδή τη μία μέρα κάνει τη φίλη σε σένα, την επομένη σου κρατάει μούτρα και λέει μυστικά με την άλλη. Eγώ νομίζω ότι οι φίλοι πρέπει να λένε στους φίλους τους την αλήθεια, ακόμη και όταν είναι θυμωμένοι μαζί τους». 

 

Mε αυτόν τον τρόπο δείχνουμε ότι σεβόμαστε την προτίμηση του παιδιού, αλλά ταυτόχρονα του δίνουμε την ευκαιρία να σκεφτεί τις αντιδράσεις μας. Έτσι, χτίζουμε μια σχέση εμπιστοσύνης, που θα του επιτρέπει να ακούει τη γνώμη μας, όταν αυτό είναι απαραίτητο. Eίναι πιθανότερο ότι έτσι θα το βοηθήσουμε να έχει κρίση και να επιλέγει και στο μέλλον τις παρέες του από το να το βάλουμε στο «χρυσό κλουβί» με τους φίλους που διαλέξαμε εμείς γι’ αυτό.

Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ

Η σωστή διατροφή είναι απαραίτητη στους μαθητές, οι οποίοι έχουν αυξημένες θρεπτικές ανάγκες. Οι ανάγκες των μαθητών, μάλιστα, για θρεπτικά συστατικά είναι διπλά αυξημένες, αφενός, λόγω της ταχύτατης σωματικής τους ανάπτυξης και αφετέρου, γιατί πρέπει να αντεπεξέλθουν πνευματικά στις απαιτήσεις του σχολείου. Άλλωστε, η μάθηση αποτελεί μια από τις πιο απαιτητικές πνευματικές εργασίες, που προϋποθέτει αυτοσυγκέντρωση και υψηλή ικανότητα αντίληψης. 


Για να έχουν, λοιπόν, υψηλή επίδοση στα μαθήματα οι μαθητές χρειάζονται σωστή διατροφή με πληθώρα θρεπτικών συστατικών, που εξασφαλίζουν ενεργειακή επάρκεια στον οργανισμό τους, χωρίς ωστόσο να τον επιβαρύνουν με περιττές θερμίδες. «Ρόλο-κλειδί για καλές επιδόσεις στο διάβασμα και ευστροφία στις ώρες των παραδόσεων παίζει το πρωινό, που εφοδιάζει με καύσιμα το σώμα και το νου και συνεπώς, είναι απαραίτητο στους μαθητές», εξηγεί ο Αντώνης Ζαμπέλας, Αν. Καθηγητής Διατροφής του Ανθρώπου στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πρόεδρος του ΕΦΕΤ.

ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ
Το πρώτο γεύμα της ημέρας που δεν πρέπει να λείπει ποτέ από την διατροφή του μαθητή επιβάλλεται να περιλαμβάνει δημητριακά ολικής άλεσης, καθώς σύμφωνα με μια πρωτοποριακή αμερικανική επιδημιολογική μελέτη, τέτοιου είδους τροφές πλούσιες σε υδατάνθρακες και φυτικές ίνες βοηθούν στην επίλυση μαθηματικών υπολογισμών. Επίσης, απαραίτητα για το πρωινό των μαθητών είναι τα γαλακτοκομικά προϊόντα, που εξασφαλίζουν πρωτεΐνες για την αύξηση της μυικής μάζας και ασβέστιο μαζί με βιταμίνη D για το «χτίσιμο» γερού σκελετού. Ωστόσο, για την αποφυγή πρόσληψης περιττών θερμίδων που ευνοούν την εξάπλωση της επιδημίας της παιδικής παχυσαρκίας, το γάλα πρέπει να είναι ημι-αποβουτυρωμένο ή άπαχο και το γιαούρτι ή τα τυριά χαμηλά σε λίπος.

ΥΔΑΤΑΝΘΡΑΚΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ
Αν και όλα τα θρεπτικά συστατικά είναι απαραίτητα στην ισορροπημένη διατροφή των μαθητών, οι υδατάνθρακες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο κατά τη σχολική ζωή, καθώς, αφενός, καλύπτουν τις ανάγκες του παιδιού σε ενέργεια και αφετέρου, συμβάλλουν στη διατήρηση της ομαλής εγκεφαλικής λειτουργίας. Κι αυτό, γιατί ο εγκέφαλος του μαθητή μπορεί να χρησιμοποιήσει μονάχα γλυκόζη-δηλαδή τη δομική τους μονάδα σαν καύσιμη ύλη. 


Εξίσου πολύτιμα για την βελτίωση της ικανότητας μάθησης από τους μαθητές είναι οι βιταμίνες Β6 και Β12, το ιχθυέλαιο DHA και τα αμινοξέα λευκίνη, βαλίνη και ισολευκίνη που περιέχονται στα πρωτεϊνούχα τρόφιμα. «Από αυτές τις δύο κατηγορίες θρεπτικών συστατικών, οι βιταμίνες Β6 και Β12 του συμπλέγματος Β διεγείρουν την λειτουργία του κεντρικού νευρικού συστήματος, ενώ το ιχθυέλαιο DHA συμμετέχει σαν δομικό συστατικό στις μεμβράνες των φαιών κυττάρων», επισημαίνει ο Αντώνης Ζαμπέλας. Τέλος, τα αμινοξέα βαλίνη, λευκίνη και ισολευκίνη χρησιμοποιούνται καλύτερα από τον εγκέφαλο και γιαυτό είναι πολύτιμα στην διατροφή του μαθητή.

ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Κατά τη διάρκεια των σχολικών ωρών οι μαθητές κουράζονται και γι
αυτό έχουν ανάγκη από τα κατάλληλα σνακ που τους προσφέρουν ενέργεια. Οι καλύτερες επιλογές γιαυτή την περίπτωση είναι οι υγιεινές τροφές που περιέχουν υδατάνθρακες, όπως τα φρούτα, τα bar δημητριακών (κατά προτίμηση χωρίς επικαλύψεις σοκολάτας ή ζάχαρης), το κουλούρι Θεσσαλονίκης ή ένα κουτάκι άπαχο γάλα με κακάο.

ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Η σωστή διατροφή ωστόσο πρέπει να συνεχίζεται και στο σπίτι, αφού άλλωστε το μεσημεριανό γεύμα είναι απαραίτητο στους μαθητές. Όταν λοιπόν επιστρέφουν στο σπίτι από το σχολείο πρέπει να βρίσκουν μαγειρεμένο φαγητό, γιατί στην αντίθετη περίπτωση ξεγελούν την πείνα τους καταναλώνοντας junk food, που τους προσφέρει μονάχα άχρηστες θερμίδες μέσα από «κρυφά» λίπη και «κρυφή» ζάχαρη, σε συνδυασμό με άφθονο αλάτι και συντηρητικά. Τόσο το μεσημέρι, όσο και το βράδυ, το μενού του μαθητή πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει σαλάτα και φρούτο σε καθημερινή βάση.

 

Σύμφωνα με τις συστάσεις των ειδικών, τα όσπρια πρέπει να αποτελούν το κύριο γεύμα 1-2 φορές την εβδομάδα, ενώ το ίδιο ισχύει και για το ψάρι. Όταν τρώνε κρέας, οι μαθητές καλό είναι να βγάζουν πάντα το ορατό λίπος, ενώ οι γονείς τους δεν πρέπει να τους πιέζουν να αδειάσουν το πιάτο τους αν δεν πεινάνε. Κι αυτό γιατί η πίεση για την κατανάλωση μεγαλύτερης ποσότητας τροφής-σε συνδυασμό με τις ανθυγιεινές λιχουδιές που οι μαθητές αγοράζουν σε περίπτερα, σούπερ-μάρκετ ή φαστφουντάδικα βοηθούν τα παιδιά να γίνουν παχύσαρκα. Και, όπως επιβεβαιώνει πρόσφατη έρευνα από την Μονάδα Εφηβικής Υγείας του Νοσοκομείου Αγλαΐα Κυριακού, οι μαθητές που γίνονται υπέρβαροι ή παχύσαρκοι, έχουν 80% πιθανότητα να διατηρήσουν στο ακέραιο τα παραπανίσια κιλά τους σε όλη τους την ενήλικη ζωή, κάτι που αυξάνει τον κίνδυνο για διαβήτη, καρδιοπάθειες και τους σχετιζόμενους με την παχυσαρκία καρκίνους.
 

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ 
(Από τον Μανώλη Μανωλαράκη, Πρόεδρο του Πανελλήνιου Συλλόγου Διαιτολόγων-Τεχνολόγων Διατροφής)

1.  Τα παιδιά δεν πρέπει να φεύγουν για το σχολείο νηστικά, καθώς σύμφωνα με ελληνική μελέτη, όσα δεν τρώνε πρωινό ζυγίζουν 3 κιλά παραπάνω. Μια πρόταση για βιαστικούς μαθητές, ώστε να διατρέφονται σωστά παιδιά είναι 3 απλά μπισκότα (τύπου νταϊτζέστιβ ολικής άλεσης) και ένα ποτήρι ημι-αποβουτυρωμένο γάλα. 

2.            Αν οι γονείς απουσιάζουν στην εργασία τους την ώρα που γυρνούν στο σπίτι οι μαθητές είναι προτιμότερο να αφήνουν το φαγητό για τα παιδιά τους ήδη σερβιρισμένο σε ατομικές μερίδες στον φούρνο. Κι αυτό, γιατί τα άλλα άτομα που μπορεί να είναι στο σπίτι εκείνη την ώρα, όπως η γιαγιά, ο παππούς ή η οικιακή βοηθός, σερβίρουν κατά κανόνα πολύ μεγαλύτερη ποσότητα φαγητού από τη συνιστώμενη.

3.            Αν οι μαθητές αθλούνται χρειάζονται έξτρα ενέργεια, που παρέχεται από μικρά γεύματα. Τα γεύματα αυτά καλό είναι να καταναλώνονται τουλάχιστον μια ώρα πριν την άθληση και μισή με μια ώρα μετά το τέλος της προπόνησης. Οι κανόνες για τη σωστή διατροφή των μαθητών απαγορεύουν να πηγαίνουν οι μαθητές νηστικοί στην προπόνηση γιατί έτσι ωθούνται στην λαιμαργία. Επίσης, οι μαθητές δεν πρέπει να πηγαίνουν για σπορ διψασμένοι, γιατί από την απώλεια ηλεκτρολυτών καταπονείται ο οργανισμός τους, ενώ παράλληλα κινδυνεύουν να υποστούν αφυδάτωση.

 

ΦΙΛΙΑ: ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ


 

Φαίνεται πως η φιλία έχει μεγάλη σημασία για την ανάπτυξη και τη ζωή των παιδιών. Μέσω των σχέσεων με τους συνομηλίκους τα παιδιά αναπτύσσουν μια σειρά από κοινωνικές δεξιότητες, μαθαίνουν να επιλέγουν τις αποτελεσματικότερες στρατηγικές για την επίλυση των προβλημάτων τους, ενώ ταυτόχρονα αντλούν συναισθηματική υποστήριξη από τους φίλους τους, γεγονός που τα βοηθά τόσο στην προσαρμογή τους στο σχολείο, όσο και στο να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.

 

Από την άλλη πλευρά, τα κοινωνικώς απομονωμένα παιδιά είναι πιο πιθανό να εκδηλώσουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, δυσκολίες στην προσαρμογή, ακόμα και καταθλιπτικό συναίσθημα. Επιπρόσθετα, όταν ένα παιδί νιώθει μη αποδεκτό από τους συνομηλίκους του μπορεί πιο εύκολα να στραφεί προς διάφορες παραβατικές ομάδες, να διακόψει τη φοίτησή του στο σχολείο ή να εκδηλώσει επιθετική συμπεριφορά. Μάλιστα, οι φίλοι που «έρχονται κοντά» λόγω της υιοθέτησης αντικοινωνικών συμπεριφορών, πολλές φορές εμπλέκονται όλο και περισσότερο σε παραμπτωματικές συμπεριφορές.

Ωστόσο, οι φιλίες αλλάζουν μορφή καθώς το παιδί μεταβαίνει από το ένα αναπτυξιακό στάδιο στο άλλο. Πιο συγκεκριμένα: 

Κατά τους 8 πρώτους μήνες της ζωής, τα παιδιά ξεκινούν την επικοινωνία τους με τους άλλους κυρίως μέσω της βλεμματικής επαφής, γελώντας ή απλώνοντας το χέρι, αλλά ουσιαστικά δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στα παιδάκια γύρω τους. 

Κατά το 1ο έτος ο εγωκεντρισμός αρχίζει να διαφαίνεται και το παιδί αρνείται να μοιραστεί τα παιχνίδια του. 

Μετά τα 2 το παιδί γίνεται πιο κοινωνικό και συνεργατικό, ενώ μειώνονται οι τσακωμοί. 

Μέχρι τα 6, οπότε και συνάπτεται συνήθως η πρώτη ουσιαστική δυαδική σχέση, οι παιδικές φιλίες χαρακτηρίζονται από εναλλαγές μεταξύ αρμονικής συνύπαρξης και ανταγωνισμού, αρκετά μέλη στην παρέα, αλλά και την ανάδειξη «αρχηγού». 

Κατά τη σχολική ηλικία, ο εγωκεντρισμός των προηγούμενων ετών ατονεί και τη θέση του παίρνει η «ομάδα». Αρχικά, οι σχέσεις είναι ετερόφυλες, ενώ πλησιάζοντας προς την έναρξη της εφηβείας, τα παιδιά επιλέγουν για φίλους άτομα του ίδιου φύλου. 

Στην εφηβεία, συναντάμε τόσο δυαδικές φιλίες, όσο και φιλίες ανάμεσα στα μέλη μεγάλων ομάδων συνομηλίκων. Σταδιακά, ξεκινάει και το ερωτικό ενδιαφέρον για το αντίθετο φύλο. 

Ωστόσο, δεν είναι εύκολο για όλα τα παιδιά να κάνουν φίλους. Μερικά είναι υπερβολικά συνεσταλμένα, ενώ άλλα δεν έχουν επαρκώς ανεπτυγμένη την ικανότητα της κατανόησης των «θέλω» των γύρω τους, με αποτέλεσμα συχνά να παρεξηγιούνται και να μη γίνονται αποδεκτά από τα υπόλοιπα παιδιά.


ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ

Εάν έχετε παρατηρήσει ότι το παιδί σας δεν έχει παρέες, τότε προσπαθήστε να συζητήσετε μαζί του, προκειμένου να διαπιστώσετε «τι φταίει». 

Ενισχύστε τις κοινωνικές επαφές του παιδιού σας (π.χ. θα μπορούσε να ξεκινήσει ένα ομαδικό άθλημα, κινηθείτε σε χώρους όπου μπορεί να έρθει σε επαφή με άλλα παιδιά, οργανώστε παιδικά πάρτυ). 

Βοηθήστε το στις επαφές του με τους άλλους κάνοντας εσείς «το πρώτο βήμα» (π.χ. βρείτε αφορμή για κουβέντα με τη μαμά ενός συνομήλικου παιδιού ενώ είστε στην παραλία). 

Δώστε «το καλό παράδειγμα» και διδάξτε την αξία της φιλίας με το να επιδιώκετε οι ίδιοι φιλικές επαφές με τους ανθρώπους γύρω σας. 

Τονώστε την αυτοπεποίθησή του, επιβραβεύοντάς το και αφήνοντάς το να αναλάβει πρωτοβουλίες. 

Προσπαθήστε να μην είστε επικριτικοί όταν «δεν μπορεί να ξεκολλήσει από δίπλα σας». 

Εάν υπάρχουν θέματα «απομόνωσης» ή «περιθωριοποίησης» στο σχολείο, μοιραστείτε την ανησυχία σας με τον εκπαιδευτικό.

Σε περίπτωση που το παιδί σας αρχίσει να αρνείται να πάει στο σχολείο, δεν το καλούν ποτέ σε παιδικές συγκεντρώσεις, μοιάζει ιδιαίτερα αγχωμένο ή θυμώνει εύκολα, καλό θα ήταν να συμβουλευτείτε έναν ψυχολόγο.

 

Αναμφισβήτητα, οι φιλίες κατέχουν καθοριστική θέση στη ζωή όχι μόνο των παιδιών, αλλά και τη δική μας, ανεξάρτητα με το ποια μορφή ή έκταση παίρνουν, αρκεί να είναι οι κατάλληλες για μας. Άλλωστε... 

  

«Το να περπατάς με ένα φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο, 
από το να περπατάς μόνος στο φως!» 

 
ΠΩΣ ΧΤΙΖΕΤΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΓΟΝΕΑ-ΠΑΙΔΙΟΥ;
Η εμπιστοσύνη χρειάζεται πολύ χρόνο για να χτιστεί και η ειλικρινής σχέση και η καλή επικοινωνία είναι απαραίτητα στοιχεία. Υπάρχουν αρκετοί τρόποι ώστε να χτιστεί η εμπιστοσύνη. 

Να κρατάτε πάντα το λόγο σας. Όταν υπόσχεστε κάτι στο παιδί, να είστε σίγουροι ότι μπορείτε και να το κάνετε, αλλιώς μην το υποσχεθείτε. Όταν τηρείτε τις υποσχέσεις, τα παιδιά αισθάνονται ασφάλεια και σας εμπιστεύονται ότι δεν θα τα ξεγελάσετε ή θα τα κοροϊδέψετε.

Να είστε ειλικρινείς. Να λέτε πάντα την αλήθεια στα παιδιά για πράγματα που τα αφορούν, αρκεί να χρησιμοποιήσετε τις σωστές λέξεις ώστε να καταλάβουν. Έτσι θα μάθουν να εκτιμούν την αλήθεια και, βλέποντας το δικό σας παράδειγμα, θα καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι να λένε την αλήθεια, ακόμα κι αν είναι ενοχλητική.

Να είστε ήρεμοι. Όταν το παιδί ξέρει ότι μπορεί να σας πει οτιδήποτε χωρίς να εξοργιστείτε και να χάσετε τον έλεγχο, τότε να είστε σίγουροι ότι μπορείτε να το εμπιστευτείτε και ότι θα σας πει την αλήθεια. Προσοχή όμως: το να είστε ήρεμοι δεν σημαίνει ότι δεν θα αντιμετωπίσετε με αυστηρότητα κάποια σοβαρά θέματα που μπορεί να προκύψουν. Η ηρεμία και η αυστηρότητα δεν είναι αντίθετοι όροι.

Να είστε διαθέσιμοι όταν σας χρειάζονται. Τα παιδιά έχουν ανάγκη να αισθανθούν ότι υπάρχει κάποιος που θα σταθεί δίπλα τους σε μία κρίση. Ακόμα κι αν για εσάς το πρόβλημα είναι ανόητο («ο Γιώργος μου πήρε το παιχνίδι μου») για το παιδί είναι σημαντικό και σας χρειάζεται.

Να είστε παράδειγμα προς μίμηση. Μην κάνετε κάτι παράνομο, κρυφό, πονηρό που δεν θα θέλατε να κάνουν τα παιδιά σας. Πολλές φορές, οι πράξεις μας μιλούν δυνατότερα από τα λόγια μας.

 

 

 

«Μα δε θα λένε:

Ήτανε δύσκολοι καιροί.

Θα λένε:

Γιατί σωπαίνουν οι ποιητές τους;»

Berthold Brecht, 1937

      19 Μαΐου ημέρα μνήμης γενοκτονίας των Ποντίων

 

Ο Πόντος, η περιοχή απ' όπου προέρχονται οι Πόντιοι, βρίσκεται στα βορειοανατολικά παράλια της Τουρκίας και πήρε τ' όνομά του απ' τον Εύξεινο Πόντο. Η λέξη «Πόντος» σημαίνει θάλασσα και «Εύξεινος» σημαίνει φιλόξενη.

Οι Έλληνες κατοίκησαν την περιοχή πριν το 1000 π.χ. Αργότερα ο Πόντος κατακτήθηκε απ' τους Πέρσες και ελευθερώθηκε απ' τον Μέγα Αλέξανδρο. Εκεί ιδρύθηκε και το βασίλειο του Πόντου με σπουδαιότερο βασιλιά τον Μιθριδάτη τον Ευπάτορα.

Το 65 π.χ. οι Ρωμαίοι κατέκτησαν το κράτος του Πόντου και το χώρισαν στα δυο. Μετά το 1204, που η Πόλη αλώθηκε απ' τους Φράγκους, ο βυζαντινός αυτοκράτορας Αλέξιος Α' ο Κομνηνός, ίδρυσε εκεί το ανεξάρτητο κράτος της Τραπεζούντας που διατηρήθηκε ως το 1451 οπότε και κατακτήθηκε απ' τον Μωάμεθ Β' τον Πορθητή.

Ο Πόντος παραμένει στη τουρκική κατοχή ως σήμερα. Οι κάτοικοί του, όμως, έπαθαν μεγάλες συμφορές. Απ' το 1916 ως το 1923, οι Νεότουρκοι του Κεμάλ Ατατούρκ, του ηγέτη της Τουρκίας, σκότωσαν ομαδικά περισσότερους από 350.000 έλληνες κατοίκους του Πόντου και ανάγκασαν τους υπόλοιπους να αφήσουν τα σπίτια τους και να ζητήσουν καταφύγιο στην Ελλάδα.

Η γενοκτονία αυτή, ήταν προσχεδιασμένη. Ξεκίνησε απ' τον Κεμάλ Ατατούρκ κατά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο και ολοκληρώθηκε απ' τον Μουσταφά Κεμάλ. Στην αρχή έγινε οικονομικός πόλεμος. Κάθε τι ελληνικό απαγορεύτηκε και τα ελληνικά καράβια έχασαν το δικαίωμα να αράζουν σε τούρκικα λιμάνια. Οι τοπικές εφημερίδες, παρακινούσαν τους τούρκους σε επιθέσεις και διωγμούς. Πολλοί Έλληνες χωρικοί βρίσκονταν σκοτωμένοι στο δρόμο ή στα χωράφια τους. Οργανωμένες συμμορίες, λεηλατούσαν σπίτια, περιουσίες και χωριά ολόκληρα. Ο εμπνευστής της γενοκτονίας, ο Μεχμέτ Ταλαάτ, καλούσε με τηλεγραφήματα τους πολιτικούς και στρατιωτικούς διοικητές των νομών να μη δείχνουν κανένα έλεος στους χριστιανούς.

Αλλά η Τουρκία δεν περιοριζόταν σ' αυτά. Το κράτος έκανε ότι μπορούσε για να αναγκάσει τους χριστιανούς να φύγουν απ' τον τόπο τους. Και οι σφαγές και λεηλασίες συνεχίζονταν. Το οικουμενικό πατριαρχείο, σε ένδειξη πένθους, έκλεισε στις 15 Μαΐου 1914 όλες τις εκκλησίες και τα σχολεία και κατήγγειλε τους διωγμούς στις δυνατές χώρες της εποχής. Δεν κατάφερε, όμως, τίποτε γιατί ξέσπασε ο Α' παγκόσμιος πόλεμος.

Στις 20 Ιουλίου του 1914, κηρύχτηκε γενική επιστράτευση όλων των εθνικοτήτων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Για πρώτη φορά επιστρατεύτηκαν και οι χριστιανοί. Πολλοί πόντιοι απέφυγαν τη στράτευση και κρύφτηκαν σε σπηλιές, δάση, υπόγεια. Τους υπόλοιπους χριστιανούς, τους έστειλαν σε τάγματα εργασίας για να σπάζουν πέτρες και να ανοίγουν δρόμους. Οι συνθήκες ζωής και δουλειάς ήταν απάνθρωπες: η τροφή ελάχιστη, η κακομεταχείριση μεγάλη και έτσι πολύ λίγοι επέζησαν.

Στον Πόντο, ο διωγμός πήρε τραγικές διαστάσεις. Σκότωναν κάθε Έλληνα που έβρισκαν στο δρόμο. Όποιος γλύτωνε απ' τις δολοφονίες, πέθαινε από την πείνα ή τις αρρώστιες. Κι όλα αυτά, για να αλλάξει ο εθνικός χαρακτήρας των περιοχών αυτών και να εκτουρκιστούν όσοι απέμεναν. Και δυστυχώς, λίγοι μόνο τούρκοι αποδοκίμασαν τη γενοκτονία των ποντίων.

Στα 1919, στις 19 Μαΐου, οι διωγμοί έγιναν αγριότεροι. Ήταν το τελικό χτύπημα για τον ελληνισμό του Πόντου. Ο Κεμάλ Ατατούρκ έβαλε μπροστά την ολοκλήρωση της εξόντωσης. Για το σκοπό αυτό, έφτιαξε μια μυστική οργάνωση, μέλος της οποίας ήταν και 'δήμιος' των ελλήνων, ο Τοπάλ Οσμάν. Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, η κρεμάλα, οι πυρπολήσεις των χωριών και οι δολοφονίες, ανάγκασαν του έλληνες να πάρουν τα βουνά φτιάχνοντας αντάρτικο με σκοπό την προστασία των αμάχων.

Αλλά το τέλος του Πόντου πλησιάζει. Τον τραγικό επίλογο της γενοκτονίας, γράφει ο βίαιος ξεριζωμός των επιζώντων. Με τη συνθήκη της ανταλλαγής πληθυσμών μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, φεύγουν για την Ελλάδα και οι τελευταίοι πόντιοι. Κανένας δεν έμεινε πίσω εκτός απ' αυτούς που εκτουρκίστηκαν με τη βία. Κι αυτό ήταν το τέλος.

Η 19η Μαΐου, καθιερώθηκε ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού, γιατί την ημέρα εκείνη, στα 1919, ο Κεμάλ έφτασε στη Σαμψούντα και ξεκίνησε η δεύτερη και τελευταία φάση της σφαγής. Στην Τουρκία είναι εθνική γιορτή. Στην Ελλάδα είναι μέρα πένθους και μνήμης.

 Λαός που ξεχνάει την ιστορία του, αναγκάζεται να την ξαναγράψει με το αίμα του από την αρχή...

Σχολικός εκφοβισμός

Οι κλήσεις στην Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056 καθημερινά αυξάνονται σε σχέση με το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού ή αλλιώς bullying . Γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές καλούν ζητώντας συμβουλές για το πώς να διαχειριστούν τέτοια φαινόμενα, μέσα στα οποία νοιώθουν εγκλωβισμένοι.

Η απόκτηση γνώσης σε όλες τις καταστάσεις είναι το πρώτο και βασικό βήμα που πρέπει να γίνει για να μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις. Και στο σχολικό εκφοβισμό το πρώτο που πρέπει να ειπωθεί είναι τι δεν είναι σχολικός εκφοβισμός.

Σχολικός εκφοβισμός λοιπόν δεν είναι μια διαμάχη, σύγκρουση μεταξύ δυο μαθητών ή μαθητριών, δεν είναι το πείραγμα, το αστείο προς κάποιον συμμαθητή που γίνονται σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν έχουν συνέχεια και δεν επηρεάζουν την συναισθηματική κατάσταση των παιδιών. Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα πιο σύνθετο φαινόμενο που αυτό που τον ξεχωρίζει από το πείραγμα και τον τσακωμό, είναι η ένταση του, η διάρκεια του, η ανισορροπία δύναμης μεταξύ των εμπλεκόμενων μερών και η συναισθηματική επίδραση που έχει πάνω στα παιδιά.

Με λίγα λόγια ο σχολικός εκφοβισμός είναι μια κατάσταση επαναλαμβανόμενη, κατευθύνεται σε συγκεκριμένα παιδιά από παιδιά (πολλές φορές και ομάδα παιδιών) που υπερέχουν σωματικά και έχουν ως αποτέλεσμα το παιδί που εκφοβίζεται να νοιώθει απομονωμένο, να βιώνει άγχος και φόβο, να παρουσιάζει σχολική άρνηση και διάφορες συναισθηματικές δυσκολίες.

Γενικά ο σχολικός εκφοβισμός μπορεί να περιλαμβάνει :
Χτυπήματα
Απειλές, εκβιασμό, πειράγματα, παρατσούκλια, κοροϊδία , διάδοση φημών
Εσκεμμένο αποκλεισμό μαθητών από διάφορες κοινωνικές και σχολικές δραστηριότητες,
Σεξουαλική παρενόχληση
Κλοπές ή και Ζημιές στα προσωπικά αντικείμενα του παιδιού που βιώνει εκφοβισμό
Ηλεκτρονικό bullying / cyber bullying. Το cyberbullying είναι ο εκφοβισμός που προκαλείται διαμέσου της χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστών, κινητών τηλεφώνων και άλλων ηλεκτρονικών συσκευών

Τις περισσότερες φορές τα παιδιά που βιώνουν εκφοβισμό δεν το λένε σε κανένα γιατί:
Ντρέπονται.
Η ντροπή είναι ένα συναίσθημα που ακολουθεί τον σχολικό εκφοβισμό καθώς τα παιδιά νοιώθουν ότι όλοι γελάνε μαζί τους
Φοβούνται.
Τα παιδιά θεωρούν ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι και φοβούνται ότι ο οποιοσδήποτε χειρισμός θα θυμώσει το παιδί ή τα παιδιά που το εκφοβίζουν και τα πράγματα θα χειροτερεύσουν
Νοιώθουν ότι φταίνε.
Η σκέψη των παιδιών είναι ενοχική και ιδιαίτερα σε καταστάσεις βίας. Θεωρούν ότι εκείνα φταίνε, ότι εκείνα προκάλεσαν αυτή την κατάσταση
Σκέφτονται ότι θα απογοητεύσουν / στενοχωρήσουν τους γονείς τους.
Όλα τα παιδιά αποζητούν την αγάπη και τον θαυμασμό των γονιών τους. Θεωρούν λοιπόν ότι αν μάθουν οι γονείς τους αυτό που συμβαίνει θα απογοητευτούν και θα στενοχωρηθούν.

Γι’ αυτό οι γονείς θα πρέπει:
Να παρατηρήσουν τη συμπεριφορά του παιδιού τους. Οποιαδήποτε ξαφνική και χωρίς εμφανή αιτία αλλαγή στη συμπεριφορά τους, στη διάθεση τους, στην όρεξη τους, στον ύπνο τους, στη γνώμη τους για κάποια άτομα, στη σχολική τους παρουσία, στην σχολική τους επίδοση πρέπει να τους προβληματίσει και διακριτικά να διερευνήσουν τι συμβαίνει.
Εάν αντιληφθούν ότι το παιδί τους βιώνει εκφοβισμό θα πρέπει σε πλαίσιο ασφάλειας και εμπιστοσύνης να κουβεντιάσουν με το παιδί τους για την εμπειρία του και γενικά για το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού
Να αποενοχοποιήσουν το παιδί.
Να εξηγήσουν στο παιδί ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του φέρεται έτσι
Να επιβραβεύσουν το παιδί που συμμετείχε στην κουβέντα και αποκάλυψε σημαντικά πράγματα
Να μην βάλουν το παιδί σε διαδικασίες αντεκδίκησης. Δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα
Να αναδείξουν στο παιδί τη σημασία του να έχει επικοινωνία με το δάσκαλο και να εξηγήσουν τη διαφορά του «μαρτυράω» από το «ζητάω» βοήθεια
Να θυμούνται ότι ο στόχος είναι να βοηθήσουν το παιδί τους και όχι να τιμωρηθεί το άλλο παιδί
Να επικοινωνήσουν με το δάσκαλο
Σε όλες τις περιπτώσεις θα πρέπει να επικοινωνήσουν με την Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056, δωρεάν και ανώνυμα, η οποία είναι στελεχωμένη με κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους και λειτουργεί όλο το 24ώρο.

Το Χαμόγελο του Παιδιού έχει αναπτύξει πολλές δράσεις για την πρόληψη και διαχείριση καταστάσεων του Σχολικού Εκφοβισμού.
Το Τμήμα Ενημέρωσης Παιδιών, Γονέων και Εκπαιδευτικών πραγματοποιεί ομιλίες για το σχολικό εκφοβισμό σε μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς σε σχολεία σε όλη την Ελλάδα (βλ. http://www.hamogelo.gr/7-1/770/Enhmerosh-poidion--goneon-koi-ekpoideytikon)
Μέσω της Εθνικής Τηλεφωνικής Γραμμής για τα Παιδιά SOS 1056 πραγματοποιείται τηλεφωνική υποστήριξη για την διαχείριση τέτοιων φαινόμενων (βλ. http://www.hamogelo.gr/7-1/754/Ethnikh-thlefonikh-grammh-gia-ta-poidia-SOS-1056 )
Μέσω των Τμημάτων Κοινωνικής και Ψυχολογικής Στήριξης πραγματοποιείται συμβουλευτική στήριξη σε γονείς, παιδιά και εκπαιδευτικούς (βλ. http://www.hamogelo.gr/7-1/767/Koinonikh-koi-psyxologikh-sthrixh-poidion)
Το Χαμόγελο του Παιδιού είναι ο συντονιστικός φορέας για την δημιουργία πανευρωπαϊκής καμπάνιας ευαισθητοποίησης και πληροφόρησης για το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού (βλ. http://www.hamogelo.gr/147.1/Erga-se-exelixh )

 

Αφιερωμένο για όσους πιστεύουν ότι ο δάσκαλος κάθεται…
 

7:00 το πρωί.. Χτυπάει το ξυπνητήρι,σηκώνεσαι κάνα τέταρτο αργότερα και φεύγεις για το σχολείο

Επέλεξα να γίνω δασκάλα από τα 12 μου..Πρώτος μου μαθητής ο ...μικρότερος τότε αδερφός μου. Είχα κάνει την αυλή του σπιτιού σχολείο και το καλύτερο δώρο που είχα πάρει ποτέ ήταν ένας πίνακας και κιμωλίες.Μεγάλωσα και το ¨Θέλω να γίνω δασκάλα¨μεγάλωνε ως θέλω κυριολεκτικά."Δεν είναι εύκολο"μου έλεγε ο πατέρας μου "Δάσκαλος σημαίνει Αγάπη,υπομονή,να σαι παιδί ο ίδιος για πάντα με τα παιδιά ..Και είναι μεγάλο βάρος. Έχεις να κάνεις με ψυχές.." Και όμως εγώ το ΉΘΕΛΑ..Ίσως αιτία είναι το ότι οι γονείς μου εργάζονταν σε Παιδόπολη και μεγάλωσα βλέποντας τους να τους λατρεύουν τα παιδιά για πολλούς λόγους αλλά και γιατί έβλεπα τι είχαν ανάγκη τα παιδιά αυτά και όταν μεγαλώσαμε συζητούσαμε πολλά για το τι τους έλειπε .τι θα ήθελαν..Δεν ξέρω..Πιθανόν να ταν και αυτό η αιτία που ήθελα τόσο να διδάσκω...Το πάλεψα.Ήξερα πως δεν θα χα καλές απολαβές πως θα πρέπει να γυρίσω την Ελλάδα μέχρι να διοριστώ,πως θα πρέπει συνεχώς να διαβάζω να ενημερώνομαι για να προλαβαίνω το μέλλον,να αφιερώνω ώρες στο σπίτι για προετοιμασία ,να διαβάζω ότι μπορώ για να χω γνώσεις.Μα το πιο σπουδαίο αγαπούσα τα παιδιά..Και έγινα δασκάλα..Πλέον δουλεύω σχεδόν 18 χρόνια Και όμως δεν το αλλάζω με τίποτα ..Μόνο μια μαύρη σκιά με πλακώνει πια..Η αξιολόγηση και το που πάει η εκπαίδευση αλλά αυτό δεν αφορά αυτή την ανάρτηση..Εγώ απλά θέλω να δείξω ,να πω τι σημαίνει ΔΑΣΚΑΛΟΣ..




6:30 το πρωί.. Χτυπάει το ξυπνητήρι,σηκώνεσαι κάνα τέταρτο αργότερα \αποχαιρετάς τα παιδιά σου στο σπίτι και φεύγεις για το σχολείο..8 :10 χτυπάει το κουδούνι,προσευχή ,προσέρχεσαι στην τάξη..
20 έως 25 και 26 φατσούλες (ακόμα και 28) σε περιμένουν με μια όρεξη περίεργη και ματάκια σπινθηροβόλα..Σε περιμένουν κάθε μέρα εκεί όρθια στην είσοδο της τάξης..Χαμογελάνε ,έρχονται στην έδρα σου να σου πούνε ό,τι πέρασαν την προηγούμενη μέρα και προσπαθείς για χιλιοστή φορά να τους πείσεις να σου μιλάει ένας ένας γιατί όλα μαζί είναι αδιανόητο να τους παρακολουθήσεις..
———–
Κάποια στιγμή αυτό τελειώνει και ξεκινάει το μάθημα και εκεί που όλα πάνε καλά συνειδητοποιείς ότι αρχίζει το κλίμα να “πέφτει”..Πρέπει να περάσεις σε άλλη μέθοδο τώρα.Να τα κρατήσεις όσο μπορείς κοντά σου..Ένα αστείο ,ένα ανέκδοτο τα φέρνει πίσω σε σένα.Αλλάζεις τη διδασκαλία..Μέθοδοι πολλές. Ερωτοαποκρίσεις ,διαλεκτική, βιωματική, όλα μαζί σε 2ώρες ή μία ώρα μαθήματος..Και εκεί ένας μαθητής σου κάνει μια ερώτηση.Μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου έχεις να επεξεργαστείς αν η ερώτηση έχει σχέση με το μάθημα ,αν μπορεί να δέσει με κάτι άλλο που πρέπει να διδάξεις ,αν πρέπει να απαντήσεις άμεσα ή να το αφήσεις για το τέλος και όταν λάβεις την απόφαση συνεχίζεις…Κοιτάς το ρολόι..Πότε πέρασε η ώρα?Και οι μικροί μαθητές σου ακόμα κάνουν ερωτήσεις πάνω στο μάθημα ή σου λένε πως “δεν κατάλαβα πως γίνεται αυτό”..Κάποιες στιγμές πρέπει να αποφασίσεις αν η πίεση να βγάλεις την ύλη θα σε κυριέψει ή θα κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις για να μην έχουν κενά οι μαθητές σου..Και αποφασίζεις το δεύτερο..Κάπου παρακάτω υπάρχει ένα “εύκολο κεφάλαιο “που θα μπορέσεις να συνδυάσεις περισσότερη γνώση και να τους την παρουσιάσεις χωρίς να χαθεί η ύλη .
—————
Χτυπάει το κουδούνι και πολλές φορές δεν έχεις προλάβει να δώσεις καν εργασίες..η ΔΙΑΧΕΊΡΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΌΝΟΥ και το χρονοδιάγραμμα ,δεν σου βγήκε σήμερα όπως δεν σου βγήκε και χτες..Μα αυτό είναι λογικό..Έχεις να κάνεις με 20- 25 παιδιά..Με 20-25 διαφορετικούς μαθητές που έχουν διαφορετικό τρόπο μάθησης και φυσικά που χρειάζονται διαφορετικό χρόνο να επεξεργαστούν και να κατανοήσουν τα νέα δεδομένα.Δεν είσαι ο δάσκαλος που σκέφτεται ” Παρέδωσα το μάθημα , παρέδωσα την ύλη ,πάμε παρακάτω”. ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ και σέβεσαι τη διαφορετικότητα και οπωσδήποτε δεν θα ρίξεις στο γονέα την ευθύνη να αναλάβει το δικό σου ρόλο σαν εκπαιδευτικός στο σπίτι αφήνοντας το παιδί να αποχωρήσει από το σχολείο έχοντας απορίες και εκείνος να κληθεί να τις λύσει.Ο ρόλος του δεν είναι αυτός. ..Ξέρεις λοιπόν τι θα κάνεις..Θα εκμεταλλευθείς 10 λεπτά από το επόμενο μάθημα,..Στο κάτω κάτω κάτω έχεις συνδυάσει με τέτοιο τρόπο το αναλυτικό ωρολόγιο πρόγραμμά σου που τα 10 λεπτά δεν θα καθυστερήσουν την παρουσίαση της νέας γνώσης του επόμενου μαθήματος και εξάλλου(όπως προανέφερα) σε τρία μαθήματα πιο κάτω γνωρίζεις ότι το κεφάλαιο είναι πιο εύκολο οπότε μπορείς να εντάξεις και επιπλέον γνώση που άφησες πίσω -αν δεν κατάφερες να την εντάξεις στο σημερινό μάθημα-με τέτοιο τρόπο που δεν θα “βαρύνει” τα παιδιά ..
Ακόμα διάλειμμα είναι….Κάνεις να φύγεις και τα παιδιά τρέχουν γύρω σου ..Θέλουν να μοιραστούν μαζί σου κάτι σημαντικό..Προχωράς προς το γραφείο και σε πάνε συνοδεία.. Για άλλη μια φορά χαμογελάς..Μιλάνε όλα μαζί και δεν μπορείς εύκολα να καταλάβεις τι λένε αλλά προσπαθείς.Τα παιδιά δεν θα αλλάξουν ποτέ..Χαμογελάς στην παιδική αφέλεια μπροστά,στην εμπιστοσύνη που σου δείχνουν ,στην ανάγκη τους να τους πεις ένα “μπράβο” στην ανάγκη τους να μοιραστούν κάτι σημαντικό για εκείνα…
—————————-
Το διάλειμμα τελειώνει..Πηγαίνεις στην τάξη και ακούς τα πρώτα παράπονα..”Κύριε με πείραξε” “κύριε μαλώσαμε “,”κύριε με έβρισε” “κύριε μού πήρε το μολύβι “.Δεν μαλώνεις,δεν προσβάλλεις..Παίρνεις αφορμή για να κάνεις μια συζήτηση..Ήρθε η ώρα να αναλάβεις το ρόλο του παιδαγωγού..Δεν θα διδάξεις, θα διαπαιδαγωγήσεις..Μιλάς για κανόνες.σεβασμό,.αλληλεγγύη εμπλέκεις τα παιδιά.Τους ζητάς τη γνώμη τους…Ξέρεις ότι αυτό θα επαναληφθεί παρόλο που θέλεις να πιστεύεις πως δεν θα ξαναγίνει..Είναι παιδιά..Δεν έχουν την ευελιξία του ενήλικα να ξεχωρίσουν ποιο είναι σημαντικό και ποιο αξίζει να σε κάνει να θυμώσεις. Εσύ ο δάσκαλος πρέπει να τα βοηθήσεις να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο κάποια στιγμή..Όμως τώρα πρέπει να βρεις, μέχρι να βρουν το δικό τους τρόπο αντιμετώπισης, τρόπους να κρατήσεις μακριά και έξω από την τάξη τη βία και τις προσβολές,την ενόχληση και την αθυροστομία και να βοηθήσεις τους μαθητές σου να ξεπεράσουν το θυμό και τα νεύρα τους..Ακόμα και αν χρειαστεί να πάρεις ώρα από ένα μάθημα θα το κάνεις γιατί ξέρεις καλά ότι αυτό που πρέπει να φροντίσεις σαν παιδαγωγός είναι και η ψυχική υγεία των μαθητών σου πάνω από όλα αλλά και το κλίμα να είναι αρμονικό μέσα στην τάξη..Κοιτάς τα μάτια τους.Έχεις ανομοιόμορφη τάξη.Ηλικιακά μπορεί να είναι κοντά αλλά κάθε παιδί έχει διαφορετική ιδιοσυγκρασία και διαφορετική ταχύτητα αντίληψης,συμπεριφορά ,νοημοσύνη..Συνυπάρχουν μέσα στην τάξη σου παιδιά με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και ανάγκες ,παιδιά χαρισματικά,παιδιά με διάσπαση προσοχής,παιδιά με εγωισμό.περηφάνια,ανταγωνισμό,ευαίσθητα,συνεσταλμένα..Και όλα αυτά τα παιδιά πρέπει βρεις το κουμπί τους για να τα πλησιάσεις και ν α τα βοηθήσεις να συνυπάρξουν..Πόσο δύσκολο είναι κανείς δεν ξέρει πέρα από σένα..Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πέρα από σένα που ζεις την τάξη σου..Επιστρατεύεις λοιπόν κάθε γνώση ψυχολογίας.παιδαγωγικής,διδακτικής για να τα φέρεις κοντά το ένα στο άλλο.Κάνεις ό,τι μπορείς και όσα μπορείς ώστε να μάθουν να λειτουργούν σαν ομάδα αλλά και για να μπορέσουν να βάλουν όρια και κανόνες στον εαυτό τους χτίζοντας μια υγιή προσωπικότητα..
————————–
Το μάθημά σου πάει καλά..Προσπαθείς να εμπλέξεις τα παιδιά στη διαδικασία μάθησης..Και εκεί που νομίζεις ότι όλα κυλάνε ρολόι ,κάπου ανάμεσά τους κάποιο παιδί έχει ξεχάσει για πολλοστή φορά το βιβλίο του,.τις εργασίες του,την κασετίνα του ακόμα και το διαγώνισμα που ζήτησες να επιστρέψει και εκείνο δεν ξέρει που το έχει βάλει.Μιλάς με το παιδί και συζητάς..Με τον τρόπο σου χωρίς βία αλλά με την αυστηρότητά που πρέπει στο πρόσωπο σου , μιλάς προς όλους για τη σημασία του να είσαι επιμελής και ποια η σχέση της με την καθημερινή μας ζωή προσέχοντας να μη μακρυγορήσεις ..Μόλις νομίζεις ότι τελείωσε και συνεχίζεις το μάθημά σου , κάνεις μια ερώτηση πάνω στο μάθημα και εκεί ξεκινάει άλλο…Εμφανίζεται η κόντρα μεταξύ των μαθητών για το ποιος θα μιλήσει,θα πει κάτι παραπάνω ,θα αποδείξει ότι ξέρει, ότι έχει διαβάσει και παρόλο που υπάρχει ο κανόνας :”αφήνουμε τον άλλο να μιλήσει και μετά ζητάμε το λόγο εμείς για να συμπληρώσουμε κάτι επιπλέον “συνειδητοποιείς ότι αυτό χάνεται…Αποφασίζεις λοιπόν ποιος θα μιλήσει και ζητάς από τους άλλους αν έχουν κάτι να προσθέσουν να σηκώσουν χέρι..Και εκεί πάλι αρχίζει το επόμενο παράπονο των παιδιών ότι μόνο τους άλλους σηκώνεις.Πάλι για άλλη μια φορά πρέπει να του θυμίσεις ήρεμα πόσες φορές συμπλήρωσε ένα συμμαθητή του,πόσες φορές βοήθησε έναν συμμαθητή του,πόσες φορές συμμετείχε σε μια συζήτηση,ότι αυτό αποδεικνύει το ότι η γνώση έχει κατακτηθεί και αυτό το έχεις ήδη αξιολογήσει και προσπαθείς να του δώσεις να καταλάβει ότι η αξιολόγηση γίνεται σε όλη την ώρα του μαθήματος κάθε στιγμή ..
——————————
Χτυπάει για άλλη μια φορά το κουδούνι..Έχεις ενημέρωση γονέων..Προσέρχονται με αγωνία να μάθουν πως πάνε τα παιδιά τους..Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν το νέο σύστημα,τα νέα βιβλία και αγχώνονται..Και με το δίκιο τους.Απέχουν πάνω από 20 χρόνια από τα θρανία όπως θα απέχαμε και εμείς αν δεν ήμασταν δάσκαλοι.Θυμούνται ακόμα το δάσκαλο να κάνει σειριακά το μάθημα,να βάζει πολλές ασκήσεις στο σπίτι,να βάζει κατεβατά για να μάθουμε παπαγαλία και τους εξηγείς ότι πλέον η παπαγαλία δεν υπάρχει με εκείνη την έννοια της απόλυτης αποστήθισης αλλά ότι τα παιδιά πρέπει να σκέφτονται και να απαντάνε σε ερωτήσεις που απαιτούν κρίση,ότι οι ερωτήσεις πολλές φορές απαιτούν απάντηση σωστό ή λάθος ακόμα και τη δική τους άποψη..Δυσκολεύονται να το καταλάβουν αλλά το αποδέχονται..Στηρίζονται σε σένα και ευελπιστούν ότι θα κάνεις το καλύτερο για τα παιδιά τους..Λίγο πιο πέρα περιμένει μια οικογένεια που εσύ ζήτησες να έρθει..Πρέπει να συζητήσετε για τη συμπεριφορά του παιδιού..Πρέπει να σκεφτείς και να επιστρατεύσεις κάθε τρόπο για να μην πληγώσεις κανένα και φυσικά να μη θίξεις το παιδί..Πρέπει όμως να πεις την αλήθεια..΄Οχι για να τους μεταφέρεις το πρόβλημα αλλά για να βρείτε λύσεις κοινές και αποδεκτές.Έχεις το άγχος πως θα το πάρουν ,πως θα δουν το ζήτημα ακόμα και πως θα αντιμετωπίσουν και σένα που ζεις το παιδί τους 6 ώρες την ημέρα ..Αλλά δεν μπορείς να κάνεις πίσω..Πρέπει να τους ενημερώσεις..Πάνω από όλα σε ενδιαφέρει ο μαθητής σου …Σε κάθε τάξη παρατηρείς συμπεριφορές και ιδιοσυγκρασία μαθητών που θεωρείς( βασισμένος πάνω στις γνώσεις της εξελικτικής ψυχολογίας,της ειδικής αγωγής,της θεωρίας της παιδαγωγικής και διδακτικής ) ,ότι απαιτούν κοινή αντιμετώπιση από γονείς και σχολείο.Υπάρχουν γονείς που αμέσως αναγνωρίζουν την κατάσταση ,συζητάνε , μιλάνε μαζί σου, ανταλλάσσουν απόψεις και είναι πρόθυμοι να κάνουν και να κάνετε ό,τι χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί η ιδιάζουσα κατάσταση..Εκεί τα πράγματα είναι πιο εύκολα..Άλλα υπάρχουν και γονείς που δεν δέχονται ότι κάτι συμβαίνει στο παιδί τους..Εκεί ό,τι και να κάνεις είναι αδύνατο να τους πείσεις να συνεργαστείτε ή να επισκεφθούν κάποιον ειδικό ή ειδική υπηρεσία όπως πχ ένα ιατροπαιδαγωγικό κέντρο ή τα ΚΕΔΥ ..Τελειώνοντας τη συζήτηση νιώθεις έναν κόμπο στο στομάχι γιατί γνωρίζεις ότι οι γνώσεις σου και ο χρόνος σου δεν φτάνουν για να βοηθήσεις το παιδί μέσα στο σχολείο και λυπάσαι γιατί δεν κατάφερες να τους πείσεις..
——————————–
Και η μέρα σου συνεχίζει μέχρι τις 2 έχοντας να κάνεις όλα αυτά κάθε ώρα ,κάθε στιγμή..Να σαι δίπλα στα παιδιά,να συνεργάζεσαι,.να συζητάς,να καταλαβαίνεις την ηλικία τους και να μπαίνεις στη θέση τους ,να κρατάς το χρόνο,να αγχώνεσαι γιατί το μάθημα δεν τελειώνει στην ώρα του και γιατί δεν πρόλαβες να δείξεις ότι ετοίμασες,,να βάζεις εργασίες και να παρακολουθείς την πορεία τους,να λύσεις τις απορίες τους,να είσαι συνέχεια όρθιος ή καθισμένος δίπλα σε αυτούς που δυσκολεύονται σε κάποιο μάθημα και να τα βοηθάς χωρίς να στερείς την παρουσία σου από τους υπόλοιπους μαθητές, να αντιμετωπίζεις τις διαφορές τους ,να γίνεσαι διαμεσολαβητής και να προσπαθείς να είσαι δίκαιος,αμερόληπτος ,τίμιος.εργατικός,φιλικός,επιμελής.να κρατάς τις υποσχέσεις σου,να ακολουθείς τους κανόνες που θέτεις στον εαυτό σου ,να χειρίζεσαι μια δύσκολη κατάσταση,να βοηθάς τα παιδιά να ξεπεράσουν τον ατομισμό και τον εγωισμό τους,την ανταγωνιστική τους διάθεση,να κρατάς σε ηρεμία την τάξη με δυο χίλια τερτίπια,να βρίσκεις τρόπους να αποτρέπεις παραβατικές συμπεριφορές,να τα μάθεις να εργάζονται συλλογικά και ομαδικά πέρα από την ατομική τους προσπάθεια..Είσαι σε εγρήγορση κάθε λεπτό ,κάθε στιγμή κάθε ώρα Δασκαλος παιδαγωγός,,ψυχολόγος,θεραπευτής,νοσοκόμα,διασκεδαστής,μουσικός,ευρεσιτέχνης..Και όλα αυτά δεν καταγράφονται πουθενά.Δεν μπορεί κανείς να τα δει πέρα από σένα και τους μαθητές σου..ΚΑΝΕΝΑΣ….Μα ξέρεις καλά ότι σαν δάσκαλος δεν μπορείς να μην εμπλακείς σε όλη αυτή τη διαδικασία γιατί πολύ απλά έχεις να κάνεις με το λειτούργημά σου που βασίζεται και πάνω στην συναισθηματική εμπλοκή σου στον κόσμο των παιδιών που εκπαιδεύεις και διδάσκεις..ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΣΕ ΒΑΛΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΤΥΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ..Και το περίεργο?ΌΣΑ ΠΡΟΑΝΈΦΕΡΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΕΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ..ΠΗΓΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ και σου δίνουν τη δύναμη να συνεχίζεις ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ..
Τελειώνει η ζωή ενός δασκάλου με αυτά τα “λίγα” που κάνει μέσα στο σχολείο λίγο μετά τις 2….Αλλά η δουλειά του δεν κατεβάζει διακόπτη εκείνη την ώρα ώστε να επανέρθει την επόμενη μέρα στις 8 για να συνεχίσει..Συνεχίζεται στο σπίτι και αφού περάσει λίγες ώρες ξεκούρασης και χαλάρωσης με την οικογένειά του ,ετοιμάζεται για την επόμενη μέρα ψάχνοντας πως θα διδάξει τη νέα ύλη ,πως θα εμπλουτίσει τη διδασκαλία του,ετοιμάζει υλικό ,ψάχνει τρόπους αντιμετώπισης και χειρισμού διάφορων καταστάσεων που παρουσιάζονται και, και ,και ….ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ και παρόλο τα όσα περνάει και ζει στην καθημερινότητά του , παραμένει όλο το 24 ωρο ΔΑΣΚΑΛΟΣ..Μέσα και έξω από το σχολείο..
Αυτό επέλεξα να κάνω ΚΑΙ ΕΓΩ…Και το ήξερα.
Β.ΜΗΡΤΣΕΚΗ
Πηγή: atsidespaidia.blogspot.gr

ΨΕΜΑΤΑ ΓΟΝΕΩΝ ΠΟΥ... ΠΑΙΔΕΥΟΥΝ ΤΑ ΤΕΚΝΑ

«Θα σε αφήσω εδώ και θα φύγω κακομοίρη μου». Η παραπάνω φράση (παραλλάσσοντας την τελική προσφώνηση ανάλογα με τα κέφια), είναι το συχνότερο ψέμα που λένε οι γονείς στα παιδιά τους. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε διεθνής έρευνα, που μελέτησε όλα όσα σκαρφίζονται οι γονείς για να πείσουν τα πιτσιρίκια τους να κάνουν πράγματα που δεν θέλουν. 

 


Η ιδιότητα του γονιού, άλλωστε, δεν είναι κάτι απλό. Συνεπάγεται δύσκολες καταστάσεις, άγχος για το αν κάνεις το καθετί που έχει σχέση με το παιδί σου σωστά, και σκηνικά- γόρδιους δεσμούς, που πρέπει να λύσεις για να βγεις αλώβητος από την μάχη με το παιδικό πείσμα. Όταν, λοιπόν, το «γιατί το λέω εγώ» της μαμάς ή του μπαμπά δεν πιάνει, επιστρατεύονται διάφορα ψέματα. Η έρευνα που αναφέραμε πιο πάνω εντόπισε τα πιο διαδεδομένα παγκοσμίως, εμείς προσθέτουμε και τα δικά μας «all time classics» και σας τα παραθέτουμε… με τα δάχτυλα σταυρωμένα πίσω από την πλάτη.


ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Τα παρακάτω ψέματα δεν παρουσιάζονται φυσικά σαν ορθή παιδαγωγική τακτική, αλλά σαν τα πιο πολυχρησιμοποιημένα (κάτι που δεν τα κάνει απαραιτήτως σωστά).

      «Θα σε παρατήσω και θα φύγω». Όχι, δεν είναι απειλή μιας απατημένης συντρόφου, λίγο πριν ρίξει χαστούκι στον συνοδό της και αποχωρήσει από το ακριβό εστιατόριο. Είναι το πιο πολυχρησιμοποιημένο ψέμα του κόσμου στις τάξεις των γονιών, οι οποίοι βρίσκονται με το παιδί τους σε δημόσιο χώρο και δεν μπορούν να το πείσουν να συμπεριφερθεί όπως θέλουν. «Η διάχυση αυτού του ψέματος μπορεί να σχετίζεται με την καθολικότητα της πρόκλησης που αντιμετωπίζουν οι γονείς, όταν προσπαθούν να φύγουν από ένα μέρος, ενώ τα παιδιά τους δεν θέλουν», υποστηρίζουν οι ερευνητές.  

      «Θα στο πάρω άλλη φορά». Η υπόσχεση του γονιού ότι θα αγοράσει το αντικείμενο του πόθου του παιδιού κάποια αδιευκρίνιστη στιγμή στο μέλλον είναι εξίσου αγαπημένο «καταφύγιό» του, στις περιπτώσεις που βρίσκεται με το παιδί σε εμπορικό κατάστημα, και το τελευταίο στέκεται με γουρλωμένα μάτια μπροστά στην πανάκριβη παιχνιδοκονσόλα ή τσιρίζει αν δεν αποκτήσει την νέα Μπάρμπι. Εναλλακτικό ψέμα στην ίδια περίπτωση είναι το «δεν έχω φέρει χρήματα μαζί μου, την επόμενη φορά».  

      «Αν δεν ησυχάσεις, θα φωνάξω την αστυνομία». Πρόκειται για το κορυφαίο από το ψέματα που χρησιμοποιούνται για την βελτίωση της συμπεριφοράς των παιδιών και την πρόληψη για επόμενες φορές, αφού η απειλή της αστυνομίας θα γίνει μόνιμη κάτοικος της παιδικής συνείδησης. Παραλλαγές αυτού του ψέματος υπάρχουν πολλές: «Αν δεν καθίσεις φρόνιμα, θα σε φάει ο μπαμπούλας», «Aν δεν φας όλο το φαγητό σου, θα σε πάρει ο γύφτος/ο λύκος/οτιδήποτε θεωρείται τρομακτικό», «Aν δεν κοιμηθείς το μεσημέρι, θα σε πάρει ο μεσημεράς» είναι μερικά από τα… top hits.


ΤΑ «ΑΘΩΑ» ΨΕΜΑΤΑ 

Πέρα από τα παραπάνω ψέματα που λέγονται για βελτίωση της συμπεριφοράς, οι ειδικοί κατέληξαν πως εξίσου συχνά χρησιμοποιούνται «ψευδείς δηλώσεις που σχετίζονται με θετικά συναισθήματα», με άλλα λόγια μικρά ή μεγαλύτερα αθώα ψέματα για να μπορέσει το παιδί να διαχειριστεί καλύτερα μια άσχημη κατάσταση. Σε αυτή την κατηγορία, πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν τα ψέματα περί θανάτου. Για παράδειγμα, όταν πεθαίνει το κατοικίδιο της οικογένειας, το παιδί μαθαίνει ότι «έχει πάει να ζήσει στην μεγάλη φάρμα του θείου, όπου μπορεί να τρέχει και να παίζει ελεύθερα», ενώ όταν φεύγει από την ζωή κάποιο κοντινό πρόσωπο, μαθαίνουν πως «έχει πάει στον ουρανό». 

      «Αν φας σοκολάτα, θα βγάλεις σπυράκια». Από τα πιο «επιστημονικά» ψέματα που λένε οι γονείς, ο παραπάνω ισχυρισμός βασίζεται στη «θεωρία» πως τα παχυντικά προϊόντα κλείνουν τους πόρους και δημιουργούν σμήγμα στο πρόσωπο, που φέρνει την ακμή. Ωστόσο, όλη αυτή η επιστημονική ανάλυση την οποία παπαγαλίζουν πολλοί γονείς δεν έχει επιβεβαιωθεί ποτέ από καμία έρευνα – χωρίς αυτό να σημαίνει πως η υπερβολική κατανάλωση σοκολάτας δεν μπορεί να επιφέρει διαφορετικού τύπου προβλήματα.

      «Αν βλέπεις συνεχώς τηλεόραση, θα καταστρέψεις τα μάτια σου».  Άλλο ένα από τα «επιστημονικά» ψέματα, η θεωρία της τηλεοπτικής μάστιγας εναντίον της όρασής μας είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που πολλοί γονείς αναπαράγουν, χωρίς να ξέρουν και οι ίδιοι ότι δεν ισχύουν. Συγκεκριμένα, αυτό που μπορεί να προκαλέσει η τηλεόραση είναι κούραση των μυών του ματιού που σχετίζονται με την εστίαση, αλλά αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό, είναι πως τα μάτια των παιδιών προσαρμόζονται και εστιάζουν πολύ πιο εύκολα από των ενηλίκων.

 


Στην ίδια κατηγορία «μύθων» που διαιωνίζονται οικογενειακά είναι το ότι θα πάθεις αρθρίτιδα αν «σπας» συχνά τα δάχτυλά σου, ότι αν καταπιείς τσίχλα θα μείνει στο στομάχι σου για επτά χρόνια, ότι αν βγεις έξω με βρεγμένα μαλλιά θα αρπάξεις κρύωμα και ότι αν «στραβώνεις» τα μάτια σου σκόπιμα, θα αλληθωρίσεις μόνιμα.  

 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ «ΑΘΩΑ» ΨΕΜΑΤΑ

Μερικά ακόμη ψεματάκια που όλοι ακούσαμε σαν παιδιά ξεστομίζονται για να κάνουν το παιδί να αισθανθεί καλύτερα ή για να αποφύγουν οι γονείς μια ιδιαίτερα άβολη συζήτηση ή απορία του «σπλάχνου» τους. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτουν τα εξής: 

       «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός».

       «Ο Αϊ Βασίλης θα σου φέρει δώρο αν είσαι καλό παιδί».

       «Το δόντι το παίρνει η νεράιδα».

       «Δεν πειράζει που έπεσες και χτύπησες, μεγάλωσες... ».


ΠΗΓΗ: IN2LIFE.GR


Η ζωή με ένα παιδί είναι πραγματικά συναρπαστική, αφού όλα μπορούν να συμβούν-ακόμα και τα πιο απίθανα. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που θα θέλατε να αποδέχεται και να εκτιμά περισσότερο την αλήθεια, για να ξέρετε κι εσείς ότι μπορείτε να του έχετε εμπιστοσύνη.

  

ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;

Μέχρι την ηλικία των τεσσάρων ετών περίπου, ο κόσμος της φαντασίας στα μάτια του παιδιού φαίνεται απολύτως αληθινός. Όταν λοιπόν, λέει κάτι εξωπραγματικό, δεν ψεύδεται συνειδητά, απλά δείχνει την υπερβολική εκτίμησή του στις εικόνες που δημιουργεί το μυαλό του. Από την άλλη, σε αυτή τη φάση που οι ηθικοί κανόνες αρχίζουν να εσωτερικεύονται αλλά δεν έχουν ακόμα αφομοιωθεί, το ψέμα προσφέρει κάποιες φορές στο παιδί ψυχική ευελιξία και ανακούφιση.

 

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ:

Μην το τιμωρείτε σκληρά όταν λέει την αλήθεια. Αν ξέρει πως αποκαλύπτοντας ότι έφαγε ένα κουλούρι, ενώ το είχατε απαγορεύσει, θα γίνετε έξαλλοι, είναι πολύ λογικό να προτιμήσει το ψέμα. Εκφράστε την αντίρρησή σας για την πράξη, αλλά επαινέστε το που επέλεξε να πει την αλήθεια.

 

Μπορείτε να κατακρίνετε συγκεκριμένες πράξεις και συμπεριφορές του, αλλά ποτέ το ίδιο το παιδί. Εξηγήστε του ότι μπορεί να το μαλώνετε που έκανε ζημιά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πάψετε να το αγαπάτε -κι αυτό είναι κάτι που δεν θα αλλάξει ποτέ.

 

Δώστε το καλό παράδειγμα λέγοντας πάντα την αλήθεια στο παιδί, ακόμα κι αν ξέρετε ότι μπορεί να στεναχωρηθεί ή να αγχωθεί. Μην του πείτε ότι το εμβόλιο δεν θα πονέσει, ούτε ότι θα επιστρέψετε σε δέκα λεπτά εάν πρόκειται να λείψετε για ώρες. Μπορείτε όμως να δώσετε έμφαση στο ότι μετά το εμβόλιο ο γιατρός θα του χαρίσει αυτοκόλλητα ή ότι μόλις γυρίσετε, θα του διαβάσετε το αγαπημένο του παραμύθι.

 

Μπείτε κι εσείς στο «παιχνίδι». Αντί να το μαλώσετε που υποστηρίζει ότι το γάλα το έχυσε ο δεινόσαυρος που μένει κάτω από το κρεβάτι του, σκύψτε κάτω από το κρεβάτι και εξηγήστε στο… δεινόσαυρο ότι, αν το ξανακάνει, θα μπει τιμωρία.

ΤΥΠΙΚΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

 

1. ΕΠΙΝΟΟΥΝ ΑΛΛΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Το καλύτερο παράδειγμα αυτού του τύπου ψέματος είναι ένα παιδί που έκανε κάποια ζημιά, π.χ. έσπασε ένα βάζο ή μια γλάστρα. Σίγουρα θα ήθελε να μην το είχε κάνει και ελπίζει ότι με την άρνησή του (το ψέμα του) θα μετατρέψει την επιθυμία του σε πραγματικότητα. Και μπροστά στην απτή απόδειξη του σπασμένου βάζου (και τη θυμωμένη έκφραση της μητέρας του) θα ήθελε να μην ήταν αυτός ο φταίχτης, αλλά κάποιος άλλος, η γάτα για παράδειγμα.

 

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Τα παιδιά στην προσχολική ηλικία ζουν σ' έναν κόσμο μαγικό, στον οποίο παρόμοιες φαντασιώσεις είναι πολύ διαδεδομένες.

 

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ:

Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να μη δείξετε υπερβολικό ενδιαφέρον. Τίποτε δεν είναι χειρότερο από τις ανακρίσεις και την κατήχηση που, από την άλλη μεριά, θα ήταν και παράλογες. Η αλήθεια είναι τόσο προφανής και το ψέμα τόσο ολοφάνερο, που δεν υπάρχει λόγος να μεγαλοποιήσετε το γεγονός. Θα μπορούσατε, για παράδειγμα, να δώσετε στο παιδί σας ένα μικρό περιθώριο χρόνου μέχρι να του περάσει ο πρώτος φόβος και να ξαναμιλήσετε για το γεγονός αργότερα, σε μια πιο οικεία στιγμή.

 

2. Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΠΑΖΕΙ

Μια μέρα το παιδί σας έρχεται τρέχοντας και σας λέει ότι είδε μια αράχνη «τόσο μεγάλη», που θέλησε να το δαγκώσει. Ή ότι στον παιδικό σταθμό έπαιξε με τρία λιονταράκια!

 

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Το παιδί στην περίπτωση αυτή φοβήθηκε και ο φόβος του το έκανε να δει έτσι την αράχνη. Επίσης, να θυμάστε ότι η φαντασία των παιδιών είναι πολύ γόνιμη κι αυτές οι ιστορίες δεν έχουν σχέση με τα ψέματα. 

 

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ:

Θα ήταν λάθος να πείτε στο παιδί σας να μη λέει ψέματα και ότι αράχνες τόσο μεγάλες δεν υπάρχουν. Ούτε είναι ανάγκη να τηλεφωνήσετε ανήσυχοι στον παιδικό σταθμό και να τους διηγηθείτε τι σας είπε το παιδί σας. Μπορείτε, όμως, να δώσετε στο παιδί σας να καταλάβει ότι ξέρετε την αλήθεια και ότι όσα σας είπε δεν είναι τίποτε άλλο παρά παραμύθια.
3. ΑΓΝΟΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ 

Τα παιδιά μπορεί να πουν ότι «χτες» πήγαν να επισκεφθούν τη γιαγιά τους, ενώ στην πραγματικότητα θα ήθελαν να πουν «κάποια φορά στο παρελθόν». Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τους αριθμούς. 

 

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Αυτές οι παρανοήσεις συμβαίνουν γιατί τα παιδιά δεν έχουν ακόμη πλήρη συνείδηση της έννοιας του χρόνου.

 

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ:

Με ηρεμία και χωρίς να το κάνετε θέμα εξηγήστε στο παιδί σας με μικρά κατανοητά παραδείγματα την έννοια του χθες, του σήμερα και του αύριο.

 

4. ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ

Μια μέρα το παιδί σας γυρνώντας στο σπίτι από ένα φίλο του φέρνει μαζί του κι ένα αυτοκινητάκι λέγοντάς σας ότι του το χάρισε ο φίλος του. Βλέποντας όμως τη δυσπιστία να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σας, συμπληρώνει: «Αλήθεια λέω!»

 

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Σε μια τέτοια περίπτωση ένα παιδί 4-5 χρονών έχει συνήθως λίγο ως πολύ συνείδηση ότι η ιστορία του δεν είναι απόλυτα αληθινή. Μπορεί όμως και να πιστεύει πως η «κλοπή» του είναι δικαιολογημένη, με τη σκέψη ότι ο φίλος του θα μπορούσε να του είχε χαρίσει το παιχνίδι. Ή όταν, για παράδειγμα, το άλλο παιδί έχει ένα σωρό τέτοια αυτοκινητάκια και αυτό κανένα. Ή όταν ο φίλος του είχε πάρει παλιότερα δικά του παιχνίδια.

 

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ:

Ούτε και σε αυτή την περίπτωση είναι καλό να μετατρέψετε το γεγονός σε δράμα. Αντίθετα, θα πρέπει να δώσετε μια δυνατότητα στο παιδί σας ώστε να μπορέσει να ξεπεράσει το ψέμα, λέγοντάς του για παράδειγμα: «Καλά, παίξε σήμερα με το αυτοκινητάκι και αύριο θα το επιστρέψεις στο φίλο σου».

 

ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΕ ΣΩΣΤΑ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Με το που θα ακούσετε τα πρώτα του ψεματάκια μην κατηγορήσετε ποτέ το παιδί σας ότι είναι ψεύτης. Γιατί οι αρνητικές ετικέτες μειώνουν την εμπιστοσύνη που έχει το παιδί στον εαυτό του και μετατρέπονται συχνά σε μια πρόβλεψη που επαληθεύεται. Συγκρατήστε την οργή σας στα ψέματα των παιδιών σας. Και, κυρίως, μην προσπαθήσετε να αποσπάσετε την αλήθεια με απειλές. Γιατί έτσι, οποιαδήποτε απάντηση πάρετε, θα είναι μια απάντηση στις απειλές σας και όχι στο αίτημά σας για αλήθεια και τιμιότητα.

 

Μην επικεντρώνεστε στο ψέμα του παιδιού, αλλά στρέψτε την προσοχή σας στην ουσία. Δηλαδή στα γεγονότα και τις συμπεριφορές που βρίσκονται στη ρίζα του ψέματος. Αντί να ενοχοποιείτε το παιδί σας για το ψέμα του, συζητήστε μαζί του για το αποτέλεσμα της πράξης του και αναζητήστε μαζί έναν εφικτό τρόπο για να επανορθώσετε. Μην τιμωρείτε το παιδί σας για κάθε σφάλμα που παραδέχεται με ειλικρίνεια, γιατί έτσι θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι εξυπνότερο να λέει ψέματα παρά την αλήθεια. Προσπαθήστε να μη λέτε συχνά ψέματα μπροστά στο παιδί σας. Ή φροντίστε να μη βρίσκεται μπροστά, σε περίπτωση που πρόκειται να πείτε κάποιο φοβερό ψέμα.

ΑΛΛΟ ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ!

 

ΑΠΟ 0 ΩΣ 6-7 ΕΤΩΝ:

Τα παιδιά «μπερδεύουν» την πραγματικότητα με τον κόσμο της φαντασίας τους, γι’ αυτό και δεν μπορούμε, στη φάση αυτή, να μιλάμε για ψέματα. Η περιοχή του εγκεφάλου (προμετωπιαίος λοβός) που μας επιτρέπει να ξεχωρίζουμε το πραγματικό από το φανταστικό δεν έχει ωριμάσει ακόμη. Γι’ αυτό, τα μικρά παιδιά πιστεύουν συχνά ότι έχουν ζήσει πραγματικά κάτι που είδαν στον ύπνο τους ή φαντάστηκαν ή τα εντυπωσίασε.

 

●  ΑΠΟ 6-7 ΩΣ 12 ΕΤΩΝ:

Τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας γίνονται αισθητά στα παιδιά, οπότε ξέρουν πότε λένε ψέματα και πότε αλήθεια. Παρ’ όλα αυτά, τα ψέματα εξακολουθούν να είναι ένα προσιτό μέσο για να «επηρεάσουν» τα πράγματα και να αποφύγουν ή να αποτρέψουν δυσάρεστες καταστάσεις. Δεν έχουν το ίδιο ηθικό βάρος όπως στην ενήλικη ζωή και πρέπει να αντιμετωπίζονται με επιείκεια. Ωστόσο, απαιτούν ευαισθησία και προσοχή από τους γονείς, ειδικά όταν επαναλαμβάνονται, γιατί μπορεί να κρύβουν κάποιο πρόβλημα.

 

ΑΠΟ 12 ΕΤΩΝ:

Στην εφηβεία, τα ψέματα λέγονται εντελώς συνειδητά πια και συνήθως με ξεκάθαρο σκοπό. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι όλα τα ψέματα των εφήβων ίδια. Καθώς μεγαλώνει η ανάγκη των παιδιών για αυτονομία και ιδιωτικότητα, τα ψέματα μπορεί να είναι ένας τρόπος να ξεφύγουν από την αυστηρή επιτήρηση και τον έλεγχο των γονιών.

 

ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΑΡΑΓΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ;;;

 

Μπροστά σε κεντρικό περίπτερο προάστειου της Αθήνας....

Πίσω η πλατεία με δέντρα και παγκάκια....

Πελάτες περιμένουν, τρεις πριν από μένα, για να ψωνίσουν, ένας πατέρας με την κορούλα του, γύρω στα πέντε, ξανθοί και ψηλόλιγνοι και οι δυο, ξανθοί και γαλανομάτηδες. 

Μετανάστες, σκέφτηκα, από κάποια γειτονική μας χώρα. Ο πατέρας ήδη είχε πάρει απ' το ψυγείο δυο μπύρες και ρούφαγε τη μια ψάχνοντας συνάμα και την τσέπη του για να βγάλει λεφτά να πληρώσει. 

Το κοριτσάκι του αμίλητο είχε καρφώσει τα ματάκια του πάνω στις σοκοφρέτες που ήταν αραδιασμένες στα δεξιά. 

Δίπλα στο κοριτσάκι, αριστερά του και μπροστά μου, μια δεκάχρονη μικρή, με απορία πρώτα έριξε μια ματιά γρήγορη στον πατέρα και τις μπύρες του και με το βλέμμα της ακολούθησε τη ματιά της κορούλας του που ήταν καρφωμένη στις σοκοφρέτες.

Όλα από δω και πέρα έγιναν σε δευτερόλεπτα.
Η δεκάχρονη μικρή, τόσο την έκανα, σήκωσε τους ώμους της δυο φορές, έρριξε πίσω το κεφαλάκι της, και απλώνοντας το χέρι
πήρε δυο σοκοφρέτες, άφησε δυο ευρώ, γύρισε αμίλητη, έδωσε στη μικρούλα τις σοκολάτες και κατακόκκινη έφυγε τρέχοντας. 

Δεν έχω ξαναδεί, ειλικρινά, ομορφότερο χαμόγελο, από εκείνο που ζωγραφίστηκε στο προσωπάκι της μικρούλας....
Δεν έχω ξαναδεί ομορφότερο κοκκίνισμα σε μάγουλα, από εκείνο που απλώθηκε στο προσωπάκι της δεκάχρονης.... 

Πόσο κάνει μια σοκοφρέτα; ρώτησα τον περιπτερά. 

Σαράντα λεπτά μου απάντησε. Σαράντα λεπτά λοιπόν... σαράντα λεπτά μόνο...

Τόσο, τόσο κοστολογείται ένα πανέμορφο παιδικό χαμόγελο και το κοκκίνισμα από την αγαλλίαση της προσφοράς. 

Και το ένα χαμόγελο, εκεί στο παγκάκι πίσω από το περίπτερο, καταναλώθηκε αμέσως, το άλλο μπήκε στην τσέπη του μπουφάν για αργότερα....


 

 

 

ΠΑΙΔΙ ΚΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ


 

Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας συνιστά 1 ώρα ημερήσιας σωματικής δραστηριότητας για όλα τα παιδιά. Η συμμετοχή σε αθλητικές δραστηριότητες βελτιώνει τη φυσική κατάσταση και προωθεί την κοινωνικότητα των παιδιών. Ωστόσο, όταν οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες είναι υπερβολικές σε σχέση με την ηλικία, την ανάπτυξη αλλά και την ωριμότητα του παιδιού, τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η άσκηση μετατρέπονται σε μειονεκτήματα.

 

 

 

Μεγάλο ρόλο παίζει και η συμμετοχή ή όχι των γονέων στην αθλητική διαπαιδαγώγηση του παιδιού. Για να αποφασίσουμε για το είδος και τον χρόνο της δραστηριότητας που θα κάνει το παιδί μας πρέπει να ρωτήσουμε τον παιδίατρο που το παρακολουθεί.

 

ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ Ή ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΑΘΛΗΜΑ;

Σε προηγούμενες δεκαετίες η αθλητική δραστηριότητα ήταν μέρος της καθημερινότητας κάθε παιδιού. Με το παιχνίδι στο δρόμο τα παιδιά γυμνάζονταν, κοινωνικοποιούνταν και διασκέδαζαν χωρίς να συμμετέχουν σε οργανωμένες ομάδες και χωρίς την επίβλεψη ενηλίκων στο παιχνίδι τους.

 

Στην εποχή μας το ελεύθερο παιχνίδι αντικαταστάθηκε από τις οργανωμένες αθλητικές δραστηριότητες ενώ συγχρόνως το όριο ηλικίας κατέβηκε: σήμερα υπάρχουν ομάδες ακόμα και για πολύ μικρά παιδιά όπως το babyswimming που ξεκινάει από τον 6ο μήνα ή το ποδόσφαιρο, το χάντμπωλ και το μπάσκετ που ξεκινούν από τον 4ο ή 5ο χρόνο της ζωής.


ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ:

      Υπάρχει επαγγελματίας προπονητής που επιβλέπει το παιχνίδι των παιδιών      και τους διδάσκει τους κανόνες και τις τεχνικές.

      Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι ιδιαίτερα σημαντικοί στις μικρές ηλικίες γιατί τα παιδιά μαθαίνουν να τους σέβονται, το επίπεδο του παιχνιδιού ανεβαίνει και μειώνονται οι κίνδυνοι τραυματισμού από αντικανονικό παιχνίδι και τώρα αλλά και στο μέλλον.

      Το παιχνίδι είναι προσαρμοσμένο στα μέτρα των παιδιών. Το γήπεδο είναι μικρότερο, ο αγώνας διαρκεί λιγότερο, οι μπάλες είναι πιο ελαφριές, οι μικροί αθλητές που συμμετέχουν σε μια ομάδα έχουν την ανάλογη διάπλαση, ενώ οι προπονήσεις διακόπτονται αν π.χ. κάνει υπερβολική ζέστη.

      Ο εξοπλισμός είναι ελεγμένος και κατάλληλος για την ηλικία τους.

      Υπάρχουν κανόνες υγιεινής και ασφάλειας που τηρούνται συνήθως αυστηρά σε γήπεδα και κολυμβητήρια.


Η ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΓΙΑΤΙ:

      Μειώνει τα ποσοστά εμφάνισης καρδιοπάθειας, διαβήτη και παχυσαρκίας στην εφηβεία και στην ενήλικη ζωή.

      Ενθαρρύνει τα παιδιά να ακολουθήσουν πιο υγιεινό τρόπο ζωής στην ενήλικη ζωή τους.

      Αντισταθμίζει την μειωμένη δραστηριότητα των παιδιών που περνούν πολλές ώρες κλεισμένα στο σχολείο και στο σπίτι.

      Προωθεί το ομαδικό πνεύμα και τις κοινωνικές σχέσεις του παιδιού.

      Μαθαίνει στο παιδί να βάζει και ομαδικούς στόχους.

      Βοηθάει να αναπτυχθεί η στρατηγική σκέψη.

      Προσφέρει διασκέδαση και εκτόνωση σε ασφαλές περιβάλλον.


ΜΠΟΡΕΙ Η ΑΣΚΗΣΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ;
Η ενόργανη γυμναστική και οι καταδύσεις έχουν ενοχοποιηθεί στο παρελθόν για το χαμηλό ανάστημα των αθλητών, το μπαλέτο για την καθυστέρηση της εμμηνόρροιας στα κορίτσια ή την υπερβολικά αδύνατη σιλουέτα. Δεν είναι ωστόσο επιστημονικά αποδεδειγμένο αν αυτό ήταν το αποτέλεσμα της εντατικής άσκησης ή αν οφειλόταν περισσότερο στις διατροφικές επιλογές του προπονητή ή του στρες που άσκησαν οι γονείς στο παιδί ή και το αντίστροφα: μια φυσική ιδιαιτερότητα εξαιτίας της οποίας προτιμήθηκε το συγκεκριμένο άθλημα.

 

 

 

ΠΟΣΗ ΩΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΥΜΝΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ;

      Τα μικρά παιδιά δεν έχουν την ικανότητα να μένουν συγκεντρωμένα για πολλή ώρα.

      Η άσκηση που θα επιλέξουμε πρέπει να είναι σύντομη και να δίνει έμφαση στο παιχνίδι, τον πειραματισμό και την ανακάλυψη των νέων κινήσεων που μπορούμε να κάνουμε με το σώμα.

 

ΙΔΑΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ

      15-20 λεπτά οργανωμένο παιχνίδι + 30 λεπτά ελεύθερο παιχνίδι.

      Το οργανωμένο παιχνίδι καλό είναι να διδάσκεται σε χώρους όπου η προσοχή των παιδιών δεν περισπάται από εξωτερικά ερεθίσματα.

      Το «ζωντανό παράδειγμα» με επίδειξη κινήσεων είναι πιο αποτελεσματικό από το να τους αραδιάζεις κανόνες.

      Τα μικρά παιδιά ενθαρρύνονται όταν υπάρχει: ποικιλία, διασκέδαση, γέλιο, επιτυχία, ομαδικότητα, προπονητής που εμπνέει.

      Τα μικρά παιδιά αποθαρρύνονται όταν: νιώσουν ντροπή, αποτυχία, ανταγωνισμό και αν βαρεθούν ή τραυματιστούν.


ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ

Αν το παιδί δεν είναι έτοιμο να πάρει μέρος σε αθλητικές δραστηριότητες γιατί δεν έχει φτάσει την φυσική ή διανοητική ανάπτυξη που απαιτεί το συγκεκριμένο άθλημα θα νιώσει μειονεκτικά και θα του προκληθούν αισθήματα άγχους, αποτυχίας και σύγχυσης. Παρά την καλή διάθεση που μπορεί να έχει ο προπονητής ένα παιδί μπορεί απλώς να μην κατανοεί τους κανόνες που του περιγράφει.

 

Οι βασικές δεξιότητες όπως το παιχνίδι με τη μπάλα, το σουτ ή η απόκρουση δεν αναπτύσσονται νωρίτερα επειδή τις ξεκινάμε σε πιο μικρή ηλικία. Αντιθέτως επειδή ζητάμε από τα παιδιά να κάνουν κάτι για το οποίο δεν είναι ακόμα έτοιμα, υπονομεύουμε και την μελλοντική τους ενασχόληση με το άθλημα.

 

ΟΤΑΝ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ Ή Η ΜΑΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ

Στις οργανωμένες αθλητικές δραστηριότητες όπως είναι οι ομάδες, η παρουσία των γονέων στην προπόνηση δεν είναι επιθυμητή από τους προπονητές και μπορεί να κάνει κακό στους μικρούς παίκτες.

 

Οι μπαμπάδες ή οι μαμάδες που βρίσκονται στο γήπεδο και ενθαρρύνουν τα παιδιά τους με κραυγές «πιάσε τη μπάλα» «βάλε γκολ» δημιουργούν άγχος στο παιδί που προσπαθεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους.

 

Επίσης η σύγκριση του παιδιού με φτασμένους παίκτες των μεγάλων ομάδων έστω και για αστείο ή η υποχρεωτική συμμετοχή του σε τουρνουά και διοργανώσεις φορτώνουν το μικρό με τρομερή ευθύνη και του στερούν τη χαρά της ανέμελης διασκέδασης.

 

ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ

Ο παιδίατρος μπορεί να βοηθήσει τους γονείς να αποφασίσουν αν το παιδί είναι έτοιμο να πάρει μέρος σε αθλητικές δραστηριότητες, αξιολογώντας τις δυνατότητές του, σύμφωνα με την ανάπτυξή του και να τους κατευθύνει ανάλογα στην κατάλληλη δραστηριότητα.

 

ΠΗΓΗ: BABYSPACE.GR


ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Το παιχνίδι αποτελεί τη «φυσική» γλώσσα των παιδιών, το πιο ισχυρό μέσο έκφρασής τους και αναπόσπαστη δραστηριότητα της καθημερινότητάς τους. Μέσω του παιχνιδιού, το παιδί εξωτερικεύει τα συναισθήματά του, μαθαίνει, πειραματίζεται, ευχαριστιέται, απογοητεύεται και ανακαλύπτει σιγά-σιγά τον εαυτό του και τον κόσμο που το περιβάλλει. Το παιχνίδι πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό, καθώς το ίδιο το παιδί το θεωρεί πολύ σημαντικό, κάτι που φαίνεται και από το πόσο πολύ απορροφάται από αυτό που κάνει.

 

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Στη βρεφική ηλικία, το παιχνίδι βοηθάει το παιδί να αποκτήσει τον έλεγχο του σώματός του. Αρχικά κινεί μόνο τα άκρα του, ενώ μεγαλώνοντας υποβάλλει τον εαυτό του σε προοδευτικά πιο δύσκολες δραστηριότητες. Αργότερα, τα παιδιά παίζουν με τους ήχους, τις λέξεις και τα αντικείμενα, με σκοπό την ανάπτυξη καινούργιων ικανοτήτων, την απόκτηση γνώσεων, αλλά και την ευχαρίστηση που αντλούν μέσα από το παιχνίδι.

 Το παιχνίδι βοηθά το παιδί να αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως ένα οργανωμένο σύνολο. Οι παρεμβάσεις και η αξιοποίηση του τρόπου με τον οποίο το παιδί επιλέγει να παίξει είναι καθοριστικής σημασίας. Το παιχνίδι είναι ενδεικτικό της ικανότητας του παιδιού να επικοινωνεί και να ανακαλύπτει τη σχέση του με τους ενήλικες, οι οποίοι θα πρέπει να φροντίζουν να βρίσκεται το παιδί σε ένα περιβάλλον που να καλλιεργεί, να ενισχύει και να ενθαρρύνει την ενασχόλησή του με το παιχνίδι. Παράλληλα, ο ενήλικας πρέπει να αποτελεί υπόδειγμα για το παιδί, καθώς παρέχει στο παιδί πιθανούς κανόνες συμπεριφοράς. Το παιδί χρειάζεται επίσης να βρίσκεται σε ένα περιβάλλον που θα του επιτρέπει να εκφράζεται ελεύθερα και να νιώθει ασφάλεια, ώστε να μπορεί να εξερευνά και να αναπτύσσεται σε καθημερινή βάση.

Μέσω του παιχνιδιού, το παιδί ωριμάζει και γίνεται υπεύθυνο. Επιπλέον, το παιχνίδι αποτελεί ένα συμβολικό μέσο, με το οποίο οι ενήλικες μεταδίδουν στο παιδί βασικές αλήθειες που αφορούν τόσο αυτό όσο και τις εμπειρίες του. Το παιχνίδι θεωρείται ότι είναι μια συγκεκριμένη και ιδιαίτερη γλώσσα του παιδιού, συνιστώντας τη μόνη ίσως γλώσσα που κατέχει από πολύ μικρή ηλικία που το βοηθά να εκφράζει τι πραγματικά εννοεί και αισθάνεται. 

Οι γονείς πρέπει να παροτρύνουν το παιδί να εξερευνά τις σκέψεις και τα συναισθήματά του μέσω του παιχνιδιού, φροντίζοντας να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ζεστασιάς, κατανόησης και εμπιστοσύνης στις ικανότητες του παιδιού, ώστε να κάνουν το παιδί να νιώσει σημαντικό, να μάθει να εκτιμά τις προσωπικές του εμπειρίες και να αποκτήσει σιγά-σιγά αυτοεκτίμηση. 

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ

      Παιχνίδια που βοηθούν τη σωματική ανάπτυξη και τη μυϊκή άσκηση, όπως τα παιχνίδια που απαιτούν έλξη ή ώθηση (π.χ. ποδήλατα, πατίνια, σκέιτμπορντ).

      Παιχνίδια που βοηθούν στην ανάπτυξη της αντίληψης, καθώς και του συντονισμού χεριού και ματιού, όπως παζλ, κύβοι και κατασκευές.

      Παιχνίδια που βοηθούν στην ανάπτυξη των αισθήσεων (αφή, όραση, ακοή, όσφρηση, γεύση), όπως μουσικά όργανα, πλαστελίνη, κασετόφωνο, τηλεσκόπιο, καθώς και παιχνίδια που παράγουν ήχο ή εικόνες.

      Παιχνίδια για την ανάπτυξη των κοινωνικών ικανοτήτων και της φαντασίας, όπως κούκλες, κουκλόσπιτα, ζωάκια, τρένα, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, επιτραπέζια παιχνίδια και βιβλία.

      Παιχνίδια για την ανάπτυξη των καλλιτεχνικών και δημιουργικών τάσεων, καθώς και παιχνίδια παρατήρησης και λογικής, όπως σετ ζωγραφικής, σετ κατασκευής διαφόρων αντικειμένων, σετ χημείας, σετ για πειράματα.

      Παιχνίδια για την ανάπτυξη των ικανοτήτων που βοηθούν στην ανάγνωση και την αριθμητική, όπως κύβοι και μαγνητικοί πίνακες με γράμματα και αριθμούς, βιβλία, κασέτες και CD με τραγούδια και παραμύθια.


ΤΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΗΛΙΚΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
Ο κατάλογος που ακολουθεί περιέχει τα παιχνίδια που προτείνει η Ελληνική Παιδιατρική Εταιρία για κάθε ηλικία. Έχετε κατά νου τις συστάσεις αυτές όταν αγοράζετε παιχνίδια, αλλά να θυμάστε ότι δεν είναι παρά μόνο γενικές οδηγίες. Όλα τα παιχνίδια μπορούν να γίνουν επικίνδυνα όταν δεν χρησιμοποιούνται σωστά ή όταν είναι σε κακή κατάσταση. Οι γονείς θα πρέπει να προσέχουν να μην δίνουν στα παιδιά τους μη εγκεκριμένα παιχνίδια και να τα έχουν πάντα υπό την επίβλεψή τους.


ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΑ ΕΩΣ ΒΡΕΦΗ 1 ΕΤΟΥΣ
Επιλέξτε ελαφρά παιχνίδια με ζωντανά χρώματα που έλκουν το βλέμμα, την ακοή και την αφή του παιδιού.

1.            Βιβλία με μεγάλες εικόνες, από ύφασμα, πλαστικό ή πεπιεσμένο χαρτί.

2.            Μεγάλα ξύλινα ή πλαστικά κομμάτια.

3.            Δοχεία και κύπελλα.

4.            Κουδουνίστρες.

5.            Μαλακά ζωάκια, κούκλες ή μπάλες, που να πλένονται.

6.            Φωτεινά, κινούμενα αντικείμενα, τα οποία δεν φτάνει όμως το μωρό.

7.            Πίνακες δραστηριοτήτων.

8.            Παιχνίδια που επιπλέουν στο μπάνιο.

9.            Παιχνίδια που όταν το μωρό τα πιέζει βγάζουν ήχο.


ΝΗΠΙΑ 1 ΕΩΣ 2 ΕΤΩΝ
Τα παιχνίδια γι’ αυτή την ηλικιακή ομάδα θα πρέπει να είναι ασφαλή και ικανά να αντέξουν την περιέργεια του νηπίου χωρίς να διαλυθούν.

1.            Βιβλία με μεγάλες εικόνες, από ύφασμα, πλαστικό ή πεπιεσμένο χαρτί.

2.            Κούκλες γερής κατασκευής.

3.            Παιδικά αυτοκίνητα.

4.            Μουσικές πλατφόρμες.

5.            Κομμάτια που μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο.

6.            Παιχνίδια που τα παιδιά σπρώχνουν και τραβούν (όχι με μακριά κορδόνια).

7.            Παιχνίδια που σχηματίζουν στοίβες.

8.            Παιχνίδια – τηλέφωνα (χωρίς καλώδια).


ΠΑΙΔΙΑ 2 ΕΩΣ 5 ΕΤΩΝ, ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ
Τα παιχνίδια γι’ αυτή την ηλικιακή ομάδα μπορούν να είναι δημιουργικά ή να μιμούνται τις δραστηριότητες των γονιών και των μεγαλύτερων παιδιών.

1.            Βιβλία (σύντομες ιστορίες ή ιστορίες δράσης).

2.            Μαυροπίνακας και κιμωλία.

3.            Τουβλάκια.

4.            Μπογιές, μη τοξικές δαχτυλομπογιές, πηλός.

5.            Παιχνίδια που αποτελούνται από ένα σφυρί και μια επιφάνεια όπου το παιδί εφαρμόζει κομμάτια.

6.            Παιχνίδια οικοκυρικών.

7.            Παιχνίδια εξωτερικού χώρου: κουτί με άμμο (με καπάκι), τσουλήθρα, κούνια, σπιτάκι.

8.            Παιχνίδια – μεταφορικά μέσα.

9.            Κασετόφωνο ή μαγνητόφωνο.

10.         Απλά παζλ με μεγάλα κομμάτια.

11.         Ρούχα μεταμφίεσης.

12.         Παιχνίδια - σκεύη κουζίνας.


ΠΑΙΔΙΑ 5 ΕΩΣ 9 ΕΤΩΝ
Τα παιχνίδια για τα παιδιά αυτής της ηλικίας θα πρέπει να βοηθούν το παιδί να αναπτύξει νέες επιδεξιότητες και τη δημιουργικότητά του.

1.            Ψαλίδια με αμβλυμμένες άκρες, σετ ραπτικής.

2.            Παιχνίδια με κάρτες.

3.            Βαλιτσάκια γιατρού και νοσοκόμας.

4.            Μαριονέτες.

5.            Μπάλες.

6.            Ποδήλατο με κράνος.

7.            Αεροπλάνα.

8.            Ηλεκτρικά τρένα.

9.            Κούκλες από χαρτί.

10.         Σχοινάκι.

11.         Πατίνια με προστατευτικό εξοπλισμό.

12.         Αθλητικός εξοπλισμός.

13.         Επιτραπέζια παιχνίδια.


ΑΓΟΡΙΑ ΚΑΙ ΚΟΡΙΤΣΙΑ 10 ΕΩΣ 14 ΕΤΩΝ

Ιδανικά γι’ αυτές τις ηλικίες είναι τα διάφορα χόμπυ και οι επιστημονικές ενασχολήσεις.

1.            Παιχνίδια στους υπολογιστές.

2.            Ραπτική, πλέξιμο, κέντημα.

3.            Μικροσκόπια / τηλεσκόπια.

4.            Επιτραπέζια παιχνίδια.

5.            Αθλητικός εξοπλισμός.

6.            Συλλογές.


ΕΝΔΕΙΞΗ ΗΛΙΚΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Η ένδειξη της ηλικίας για την οποία είναι κατάλληλο το παιχνίδι στη συσκευασία του είναι πολύ σημαντική, καθώς αντανακλά το πόσο ασφαλές είναι τελικά, με βάση τέσσερις παραμέτρους:

1.            Το βαθμό ασφαλείας του παιχνιδιού και τους πιθανούς κινδύνους πνιγμού.

2.            Την ικανότητα του παιδιού να παίξει με το παιχνίδι.

3.            Την ικανότητα του παιδιού να κατανοήσει τον τρόπο χρήσης του παιχνιδιού.

4.            Τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των διαφόρων σταδίων ανάπτυξης του παιδιού.


Οι ενδείξεις αυτές βασίζονται στα γενικά αναπτυξιακά στάδια κάθε ηλικίας. Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε παιδί διαφέρει από τα άλλα και αυτό που είναι καλό για ένα παιδί μπορεί να μην είναι κατάλληλο για τις ικανότητες και τις ανάγκες ενός άλλου. Καλό είναι να αγοράζετε παιχνίδια που ταιριάζουν στις ικανότητες του παιδιού σας, καθώς, αν του πάρετε ένα παιχνίδι που είναι πολύ περίπλοκο ή πολύ απλό, αντιμετωπίζετε τον κίνδυνο της κακής χρήσης του, που μπορεί να οδηγήσει σε τραυματισμό.

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

      Παίξτε μαζί με το παιδί σας, δείξτε ενδιαφέρον και μην ξεχνάτε να το επιβραβεύετε κάθε φορά που πετυχαίνει κάτι.

      Ο καλύτερος τρόπος για να μαθαίνει καινούργια πράγματα, είναι να του μιλάτε συνέχεια όταν παίζετε μαζί του.

      Τα ακριβά παιχνίδια δεν είναι απαραίτητα και τα καλύτερα. Τα παιδιά χαίρονται τα απλά παιχνίδια που τους επιτρέπουν να αφήνουν τη φαντασία τους ελεύθερη και να δημιουργούν ιστορίες.

      Τα συνήθη αντικείμενα του σπιτιού, όπως το τηλέφωνο ή το τηλεκοντρόλ, ενθουσιάζουν τα μωρά. Καθώς η εξερεύνηση τα διασκεδάζει, ψάχνουν τα πάντα, θέλοντας να δουν τι κρύβεται μέσα στα ντουλάπια, στις τσάντες, στο καλάθι με τα φρούτα. Φροντίστε για την καθαριότητα και την αποφυγή τραυματισμών, κλείνοντας τα ντουλάπια με τα ειδικά stop και τοποθετώντας απορρυπαντικά και άλλα επικίνδυνα αντικείμενα σε σημεία που δεν έχουν πρόσβαση.


ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
Τα νήπια που βλέπουν πολλές ώρες τηλεόραση είναι πιθανότερο να υποφέρουν αργότερα από προβλήματα συμπεριφοράς. Εδώ και αρκετά χρόνια έχει προκύψει μια διαμάχη για την επίδραση της τηλεόρασης στα μικρά παιδιά, με όλο και περισσότερα στοιχεία να δείχνουν ότι η αυξημένη παρακολούθηση τηλεόρασης επηρεάζει τη συμπεριφορά. 

Γενικά, συνιστάται τα παιδιά κάτω των δύο ετών να μην βλέπουν καθόλου τηλεόραση και τα μεγαλύτερα να μην υπερβαίνουν τις δύο ώρες την ημέρα, ενώ δεν θα πρέπει ποτέ να έχουμε τηλεόραση στο παιδικό δωμάτιο, καθώς σχετίζεται με κακή ποιότητα ύπνου. 

Πολλά έχουν ακουστεί για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και για το πώς τα παιδιά μπορούν να εθιστούν στη χρήση τους. Παν μέτρο άριστον είναι ο κανόνας που ισχύει και εδώ, καθώς υπάρχουν και αρκετά εκπαιδευτικά παιχνίδια, μέσω των οποίων τα παιδιά μπορούν να αποκτήσουν γνώσεις με απλό και διασκεδαστικό τρόπο. Ασφαλώς θα πρέπει πάντα να ελέγχετε τα παιχνίδια που παίζουν τα παιδιά σας, φροντίζοντας να είναι ασφαλή και κατάλληλα για την ηλικία του.

Είναι σημαντικό να τοποθετήσετε τον υπολογιστή ή την κονσόλα παιχνιδιού σε σημείο που να μπορείτε να την παρακολουθείτε εύκολα και να θέσετε εξαρχής κανόνες, όπως περιορισμό του χρόνου παιχνιδιού και παιχνίδι με φίλους μόνο εκτός διαδικτύου.

 

Με τη συνεργασία της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας


 

 

ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ…

Ένα θέμα που, συνήθως, απασχολεί τους γονείς είναι η προκλητικότητα των παιδιών τους. Ενώ τους απαγορεύουν να κάνουν κάτι, αυτά, επίτηδες, τους αγνοούν. Συχνά μάλιστα, κρυφογελούν, περιμένοντας την αντίδρασή τους. Τελικά, φαίνεται σαν να τους εκβιάζουν


Η κ. Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος, παιδοψυχολόγος και συγγραφέας, μας εξηγεί γιατί συμβαίνει αυτό:

      Αυτή η συμπεριφορά είναι ένας τρόπος για να απαντήσει το παιδί στο ερώτημα: «Μέχρι ποιο σημείο μπορώ να φτάσω; Είναι άραγε άκαμπτες οι απαγορεύσεις των γονιών; Ποια είναι τα όρια;»

      Έχετε σκεφτεί ότι αυτός είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να σας κινήσει το ενδιαφέρον; Aν δεν έκανε έτσι, ο μπαμπάς θα άρχιζε αμέσως να διαβάζει την εφημερίδα του κι η μαμά θα το άφηνε για να πάει να κάνει δουλειές. Ένα παιδί που δεν έχει βρεθεί με τους γονείς του όλη την ημέρα δεν μπορεί να δεχτεί να μην του δίνουν όλη την προσοχή τους.

      Σ’ άλλες περιπτώσεις, αν δέχεται πολλές παρατηρήσεις από τους γονείς, για παράδειγμα, επειδή ενοχλεί ή χτυπά το μικρότερο αδελφάκι του, το παιδί επιδιώκει με τη συμπεριφορά του να σας προκαλεί το ενδιαφέρον αλλά και να κινεί τα νήματα της οικογένειας, έστω και με αρνητικό τρόπο.

      Oι γονείς, από την άλλη πλευρά, παραπονιούνται συνεχώς ότι «μας προκαλεί, μας αναγκάζει να του κάνουμε παρατηρήσεις». Άθελά σας, μπαίνετε σε έναν αγώνα υπεροχής, χωρίς κανέναν νικητή.


 

ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΤΕ

Αρχικά, εξετάστε τι κρύβεται πίσω από την προκλητική συμπεριφορά του παιδιού. Αναλογιστείτε αν του αφιερώνετε αρκετό χρόνο, αν ασχολείστε ικανοποιητικά μαζί του. Είστε χαλαροί όταν γυρίζετε στο σπίτι; Έχετε καλή διάθεση;

      H συμπεριφορά του παιδιού, ίσως, είναι μια απάντηση στη στάση σας. Σίγουρα μπορεί να αλλάξει, αρκεί να αποφασίσετε ν’ αλλάξετε πρώτα εσείς.

      Κάνετε την αρχή, αγνοώντας κάποια αρνητικά στοιχεία της συμπεριφοράς του. Έτσι, διαψεύδετε τη βεβαιότητα που έχει ότι θα αντιδράσετε με το γνωστό τρόπο, δηλαδή με φωνές κ.λπ.

      Αντίθετα, επαινέστε κάποιες άλλες θετικές ενέργειες που, ίσως, κάνει με δική του πρωτοβουλία ή που το ενθαρρύνετε εσείς να κάνει.

      Σταδιακά, θα καταλάβει ότι μπορεί να κερδίζει το ενδιαφέρον σας με θετικούς τρόπους και να εισπράττει τον έπαινο.

      Φυσικά, αυτό χρειάζεται να γίνεται σε σταθερή βάση, γιατί τα παιδιά είναι καχύποπτα και σας δοκιμάζουν. Αν, λοιπόν, εσείς, με τις πρώτες προκλήσεις, αρχίσετε πάλι να συμπεριφέρεστε με το γνώριμο σ’ εκείνα τρόπο, δηλαδή με παρατηρήσεις, τότε η προσπάθειά σας να τροποποιήσετε τη στάση σας θα έχει αποτύχει. Το παιδί επιβεβαιώθηκε ότι δεν αλλάζετε και γίνεται πιο προκλητικό. Eίναι, λοιπόν, απαραίτητο να είστε αποφασισμένοι και σταθεροί.

      Mη διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια από έναν ειδικό, αν δυσκολεύεστε να επικοινωνήσετε με το παιδί.

Όπως υποστηρίζει ο κ. Λάμπρος Κερεντζής, ψυχολόγος, ψυχοπαιδαγωγός και οικογενειακός θεραπευτής, η απόρριψη του παιδιού από την οικογένεια, είτε με τη μορφή της έλλειψης φροντίδας και την παραμέληση, είτε με αδιαφορία ή ακόμα με αυστηρή αξιολόγηση, είναι πολλές φορές η αιτία για δυσλειτουργίες στην ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη και για προβληματικές συμπεριφορές στην ενήλικη ζωή.

 

Ένα παιδί που έχει μάθει να το απορρίπτουν, είναι ο αυριανός ενήλικας που πάντα θα συμπεριφέρεται σαν να τον απορρίπτουν. Βέβαια, οι γονείς που συμπεριφέρονται στα παιδιά τους με τρόπο υποτιμητικό, μεγάλωσαν και εκείνοι κάτω από το ίδιο πρίσμα.


Αν η απόρριψη εκφράζεται με την ελλιπή υποστήριξη των γονιών προς τα παιδιά τους, εκφράζεται επίσης, και με την επικριτική στάση, με την επιθετικότητα και τέλος, με τη βία μέσα στην οικογένεια.

 

Όσο και αν φαίνεται περίεργο, η οικογένεια μπορεί να είναι από τη μια μεριά, ο χώρος ασφάλειας και προσοχής για το παιδί και από την άλλη, ο χώρος επίκρισης και κακοποίησής του. Από τους ίδιους ανθρώπους που υποτίθεται ότι το αγαπούν και το φροντίζουν.

 

Αυτό, όσο και να φαίνεται παράλογο, ισχύει για:

      Γονείς που έχουν μεγάλο βαθμό δυσκολίας να ελέγξουν το συναίσθημά  τους, το θυμό τους.

      Γονείς, οι οποίοι, από το άγχος, το αδιέξοδο και από την απογοήτευσή που βιώνουν αυτοί, ξεσπάνε στα παιδιά τους.

      Γονείς, οι οποίοι είχαν υποστεί βία στην παιδική τους ηλικία και υπήρξαν θύματα κακοποίησης.

      Γονείς, με αίσθημα ανεπάρκειας του εαυτού τους και του ρόλου τους.

      Γονείς, οι οποίοι εξαρτώνται εύκολα από τους άλλους.

      Γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους σαν πηγή αναγνώρισης, φροντίδας και αφοσίωσης.

      Γονείς που ζητάνε από τα παιδιά τους να υιοθετούν τη θέση και το ρόλο του γονέα.

      Γονείς με ψυχικές παθήσεις, κατάθλιψη, διαταραχές προσωπικότητας, ακόμα και ψύχωση ή διανοητική καθυστέρηση.

      Γονείς που μέσα από την κακοποίηση του παιδιού τους, ανακουφίζουν τα δικά τους τραύματα.


Η επιθετική στάση των γονέων μπορεί να επιφέρει γενικά δύο τρόπους συμπεριφοράς στα παιδιά:

 

1ον: Mια συμπεριφορά που τη χαρακτηρίζει ο φόβος, άρα θα έχουμε:

  Παιδιά με φοβισμένη και επιφυλακτική συμπεριφορά.

  Παιδιά που αποφεύγουν τη σωματική επαφή.

  Παιδιά με ψυχική ανησυχία.

  Παιδιά με υπερκινητικότητα.

  Παιδιά με καταθλιπτικά συμπτώματα.

  Παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση.

  Παιδιά με στεναχώρια και απάθεια.

  Παιδιά με χαμηλή σχολική επίδοση και μαθησιακές δυσκολίες.

  Παιδιά, τα οποία για να γίνουν αποδεκτά, υιοθετούν πολλές φορές μια στάση ψευδοωριμότητας.

  Παιδιά, τα οποία δείχνουν μια υποδειγματική, καταναγκαστική συμπεριφορά.

  Παιδιά, τα οποία υιοθετούν μια πειθήνια στάση, προσπαθώντας να κερδίσουν την αγάπη, ευχαριστώντας τους άλλους.


2ον: Μια συμπεριφορά που τη χαρακτηρίζει η αντίδραση, άρα θα έχουμε:

  Παιδιά που εκφράζουν έντονο θυμό.

  Παιδιά με αντιδραστική, επιθετική συμπεριφορά σε συνομήλικους και ενήλικες.

  Παιδιά με καταστροφική συμπεριφορά σε παιχνίδια και αντικείμενα.

  Παιδιά με αυτοεπιθετική στάση.

  Παιδιά που κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας.

  Παιδιά που αυτοτραυματίζονται.

  Παιδιά που θα κάνουν χρήση ναρκωτικών.

  Παιδιά που θα παραβιάσουν τους ηθικούς κανόνες.

  Παιδιά που θα παραβιάσουν τους νόμους.


Το κακοποιημένο παιδί είναι ο βίαιος γονιός του μέλλοντος...


 

 

ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ: Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ Ή Η ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΗ


 

Η απόρριψη εκφράζεται και με την ελλιπή υποστήριξη των γονιών προς τα παιδιά τους. Η υποστήριξη μπορεί να πάρει μορφή μόνο μέσα από το ενδιαφέρον, το οποίο δείχνει ο γονέας προς το παιδί του σε καθημερινή βάση, τόσο σε οργανικό, όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Το ενδιαφέρον του γονέα μπορεί να διαμορφώσει τη γονεϊκή σχέση έτσι, ώστε να κυριαρχεί η αμοιβαία εμπιστοσύνη και ο σεβασμός, στοιχεία τα οποία χρειάζεται το παιδί για την ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη.

 

 

 

Όπως υποστηρίζει ο κ. Λάμπρος Κερεντζής, ψυχολόγος, ψυχοπαιδαγωγός και οικογενειακός θεραπευτής, το ενδιαφέρον εκφράζεται τόσο με την τρυφερότητα και την αγάπη, όσο και με τη θέσπιση κανόνων και απαγορεύσεων, δηλαδή με τη θέσπιση ορίων μέσα στα οποία το παιδί μπορεί να αναπτύξει με ασφάλεια την ταυτότητά του. Η παραμέληση σημαίνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή απουσία υποστήριξης του παιδιού ή ασύμμετρες άκαιρες εκδηλώσεις ενδιαφέροντος, οι οποίες δεν έχουν να κάνουν με την ανάγκη του παιδιού, όσο με την ανάγκη του γονέα.


Η παραμέληση σημαίνει επίσης, έλλειψη ορίων και σεβασμού των ψυχολογικών και κοινωνικών αναγκών του παιδιού. Σημαίνει δημιουργία μια σχέσης που στηρίζεται στο φόβο και την ανασφάλεια, στην έλλειψη εμπιστοσύνης και την αβεβαιότητα. Σε αυτή την περίπτωση της παραμέλησης και της έλλειψης ενδιαφέροντος, ο γονέας μπορεί να είναι παρών σωματικά, οργανικά, αλλά συναισθηματικά είναι απών για δικούς του λόγους.

 

«Η μητέρα μου άφηνε το φαΐ στο τραπεζάκι του σαλονιού, με κλείδωνε στο σπίτι και έφευγε, πήγαινε στα μαγαζιά με τις φίλες της».

 

«Ο πατέρας μου ποτέ δεν ήρθε στο σχολείο για να με πάρει, ακόμα και όταν είχε χρόνο προτιμούσε να τον περάσει μπροστά στην τηλεόραση, παρά μαζί μου. Ποτέ δεν παίξαμε μαζί».

 

«Εμένα μητέρα μου ήταν η γιαγιά μου. Η μάνα μου με άφηνε μετά από το χωρισμό και έκανε τη ζωή της».

 

Αυτές είναι μερικές μαρτυρίες βιωμένης παραμέλησης και έλλειψης φροντίδας.

 

Το παιδί προσδοκά την αποδοχή και την αναζητά και ως ενήλικας. Για ένα παιδί που αισθάνεται παραμελημένο, ο χώρος και ο χρόνος χρωματίζεται από την απουσία του γονέα. Η απουσία αυτή δεν βιώνεται μόνο σαν φυσική, αλλά περισσότερο σαν ψυχολογική. Η απουσία και μόνο αυτή είναι μια μορφή απόρριψης, μια μορφή παραμέλησης. Η παραμέληση αποτελεί μια τακτική απόρριψης που δεν τραυματίζει απλά το παιδί, αλλά το καθιστά και ανίσχυρο στο κοινωνικό παιχνίδι. Το καθιστά πάντα ευάλωτο στη σχέση με τους άλλους  Το τοποθετεί στη θέση της προσδοκίας, της αποδοχής και το αναγκάζει να υιοθετεί την ανάλογη συμπεριφορά, σε κάθε καινούργια σχέση.

 

Γι' αυτό:

      Η αίσθηση της παραμέλησης δεν είναι μια προσωρινή εμπειρία για μερικά παιδιά, αλλά μια εμπειρία που μπορεί να τους ακολουθεί για μεγάλο μέρος της ζωής τους, νιώθοντας ότι τα απορρίπτουν ή τα κατακρίνουν.

      Η αίσθηση της παραμέλησης είναι μια αίσθηση συνεχής και μπορεί να επηρεάσει διαχρονικά τη σχέση του παιδιού με τον εαυτό του, καθώς και τη σχέση με τους άλλους.

      Τα παιδιά που έχουν βιώσει την έλλειψη φροντίδας διαλέγουν τη μοναξιά, διότι μέσα σε αυτή νιώθουν πιο ασφαλή, αλλά είναι μόνα.

      Τα παραμελημένα παιδιά προτιμάνε να είναι μόνα, προτιμάνε να κρατάνε τον εαυτό τους χωριστά. Φοβούνται την αναβίωση της αρχικής παραμέλησης και της αδιαφορίας.

 

ΠΗΓΗ: HEALTHVIEW.GR

Ο ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

 

«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.»

Κ.Π. Καβάφης


Μέσα μας βρίσκονται οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες όταν ξεκινάμε για την Ιθάκη μας, όταν ξεκινάμε για το θαυμάσιο ταξίδι της ζωής. Μέσα από τη δική μας ψυχή ξεπηδούν τα εμπόδια που ανυπέρβλητα φαντάζουν και μας τρομοκρατούν.
Λαιστρυγόνες ανθρωποφάγοι οι ανασφάλειές μας, Κύκλωπες απειλητικοί τα αρνητικά μας συναισθήματα απαξιώνουν τη μέρα μας.
Ναι, τη μέρα μας, αφού το ταξίδι αυτήν αφορά.
Την κάθε μας μέρα που είναι μοναδική και ανεπανάληπτη.
Την κάθε στιγμή της ζωής μας που μας καλεί να την απολαύσουμε,
με τη χαρά ή τη λύπη της,
με τις αντιξοότητες ή τις ευκολίες.
Κάθε στιγμή που είναι δική μας,
μας καλεί να τη ζήσουμε αληθινά
και ουσιαστικά να την απολαύσουμε.
Σαν βγαίνουμε στον πηγαιμό προς τη δική μας Ιθάκη,
τα μόνα εμπόδια που θα συναντήσουμε είναι αυτά που εμείς γεννάμε.
Έχουν τη θλιβερή μορφή του φθόνου,
την ασχήμια της μιζέριας,
το γκρίζο χρώμα της απαισιοδοξίας,
την εφιαλτική φιγούρα της απελπισίας.
Μέσα μας βρίσκονται τα μυθικά τέρατα που μαυρίζουν τη ζωή μας.
Μέσα μας όμως είναι και η δύναμη να τα αντιμετωπίσουμε.

Μια απόφαση χρειάζεται.
Ένα πλατύ χαμόγελο και μια απόφαση.
Θα χαρώ της ζωής μου το ταξίδι,
θα πετάξω από μέσα μου φοβίες,
συμπλέγματα, ανασφάλειες και θα χαρώ.
Στα δύσκολα θα αντιτάσσω τη θέλησή μου,
στα άδικα τον ανθρωπισμό μου,
στα άτιμα την καθαρή μου σκέψη,
στα άσχημα την ομορφιά του ιδανικού ανθρώπου,
που σταθερά όλο και σχηματοποιείται μέσα μου.

Ναι, μέσα μας βρίσκεται ο άνθρωπος αυτός,
μόνο που τον κρατά σε ύπνωση το τραγούδι των σειρήνων,
των δικών μας απατηλών σειρήνων.
Μέσα μας βρίσκεται, μόνο που στη λήθη τον αφήσαμε,
τον ξεχάσαμε,
επιτρέψαμε να τον σκεπάσουν οι θόρυβοι
και οι απόηχοι του ανερμάτιστου περίγυρου,
τον καλύψαμε με γυαλιστερά κουρέλια του συρμού
και κάπου σε μια γωνιά χωμένο τον κοιμίσαμε.

Και είναι αυτός που γνωρίζει το δίκιο,
είναι αυτός που προστατεύει τους αδύνατους,
είναι αυτός που ξέρει να αγαπά,
που προσφέρει χωρίς ανταλλάγματα,
που κάνει κάθε δύσκολο αγώνα πανηγύρι,
που θέλγεται από τα ουσιώδη,
που ερωτεύεται το καλό και το όμορφο,
που σταθερή κρατά την πορεία με πυξίδα αλάνθαστη το μυαλό και την καρδιά του.

Εμείς γι αλλού κινήσαμε και ακριβώς εκεί σκοπεύουμε να πάμε.
Βάλαμε πλώρη για μια Ιθάκη και εκεί κάποτε θα φτάσουμε,
και, πιστέψτε με αξίζει τον κόπο,
αφού εκεί θα φτάσει ένας άλλος εαυτός μας,
ο ιδανικός μας εαυτός,
όπως αποκαλύφθηκε και, κατά το δυνατόν,
τελειώθηκε στη διάρκεια της θαυμάσιας διαδρομής.


 

 

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ


 

Έρευνες υποστηρίζουν πως 1 στα 7 παιδιά παιδικής και εφηβικής ηλικίας έχουν κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα, όπως προβλήματα στην επικοινωνία και στη γλώσσα, ελλειμματική προσοχή, υπερκινητικότητα, τικ, ενούρηση, προβλήματα προσαρμογής, προβλήματα διαγωγής, συναισθηματικά προβλήματα, ψύχωση. 

 

 

 

Αυτά τα προβλήματα δημιουργούνται είτε από γενετική προδιάθεση, είτε από προβληματικό περιβάλλον (π.χ. σπίτι, σχολείο κ.λπ.), είτε από συνδυασμό και των δύο. Λόγω του ότι καλύτερη θεραπεία είναι η πρόληψη, το παρόν άρθρο θα εστιαστεί στην πρόληψη και διαπαιδαγώγηση. Επειδή το φυσιολογικό και το προβληματικό, καμιά φορά, είναι δυσδιάκριτo, είναι καλό να πούμε πως κάποιοι φόβοι και προβλήματα είναι φυσιολογικά, και μερικές φορές αναγκαία στην ομαλή ανάπτυξη του παιδιού. 

Έτσι π.χ. ο φόβος των σκυλιών σε ένα 2χρονο παιδί, ο φόβος των μαγισσών και του μπαμπούλα σε ένα 6χρονο παιδί, ο τραυλισμός για ένα 4χρονο παιδί είναι φυσιολογικά και αναγκαία για την ομαλή του ανάπτυξη. Γι΄ αυτό είναι καλό να γνωρίζουμε την ομαλή ανάπτυξη των παιδιών, π.χ. Πως μέχρι και την ηλικία των 4 ετών το παιδί δεν έχει την νοητική ικανότητα να καταλάβει ότι οι άλλοι σκέφτονται διαφορετικά από αυτό, ενώ μέχρι την ηλικία των 7 ετών το παιδί δεν έχει δυνατότητα ανάληψης ευθυνών. 


Η φροντίδα των γονέων δεν χρειάζεται να είναι τέλεια, αλλά αρκετά καλή, που σημαίνει οι γονείς να προσαρμόζονται στις ανάγκες του παιδιού, να κατεβαίνουν στο επίπεδό του, όμως και ομαλά να το εισάγουν στην πραγματικότητα και στους περιορισμούς που αυτή έχει, για να μπορέσει το παιδί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της πραγματικότητας, να αποκτήσει ταυτότητα και να έχει ουσιαστικές σχέσεις με συνανθρώπους. 


Η διαπαιδαγώγηση του παιδιού ξεκινά από την εγκυμοσύνη. Κατά την κυοφόρηση και τους πρώτους μήνες ζωής, για τις παθήσεις του παιδιού ευθύνεται αποκλειστικά η μητέρα και για να αποφευχθούν τα προβλήματα και να βοηθηθεί η καλή ανάπτυξη του παιδιού, η μητέρα που κυοφορεί η μόλις γέννησε πρέπει να βρίσκεται σε συνεχής γαλήνη. Έχει αποδειχτεί πως ο θηλασμός είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα για το παιδί, γιατί ενθαρρύνει τη νοητική, ψυχολογική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού, με θετική συνέπεια για όλη την παιδική και εφηβική ηλικία, ενώ αν λείπει ο θηλασμός, το παιδί μεγαλώνει με ψυχολογικές ελλείψεις. 

Στη βρεφική ηλικία ή ανάπτυξη του ψυχισμού γίνεται μέσω της σχέσης που αναπτύσσει το βρέφος, αρχικά με την μητέρα και έπειτα με τον πατέρα. Γι΄ αυτό πρέπει να υπάρχει συναισθηματική σταθερότητα, και ο απογαλακτισμός να γίνει ομαλά και σταδιακά. Δηλαδή, στην ηλικία έως 12 μηνών, αν οι γονείς είναι σταθερά παροχείς τροφής, ζεστασιάς και ασφάλειας, το παιδί μαθαίνει να κατέχει την ελπίδα. Στην ηλικία των 1 έως 3 ετών, αν οι γονείς ενθαρρύνουν την αυτονομία, το παιδί αποκτά την ικανότητα να χειρίζεται μόνο του τα προβλήματά του και αποκτά τη δύναμη της θέλησης. Στην ηλικία 3 έως 6 ετών, αν οι γονείς ενθαρρύνουν τη διάθεση του παιδιού να παίρνει πρωτοβουλίες, καθώς το βοηθούν να κάνει ρεαλιστικές και κατάλληλες επιλογές, το παιδί αναπτύσσει την πρωτοβουλία και ανεξαρτησία στο να σχεδιάζει και να πραγματοποιεί δραστηριότητες, με συνέπεια να αποκτά το αίσθημα του σκοπού στη ζωή του. 

Από τα 6 έως τα 12, αν το παιδί ενθαρρύνεται να κάνει πράγματα και επιβραβεύεται για τις επιτεύξεις του, γίνεται επιμελής και αποκτά το αίσθημα την επάρκειας, ικανότητας και αυτοπεποίθησης. Από τα 13 έως τα 19 χρόνια, οι έφηβοι πλέον παλεύουν να αποκτήσουν ταυτότητα, τη δυνατότητα να βάζουν όρια, να δεσμευτούν σε μια κατεύθυνση της ζωής τους, να ισορροπήσουν μεταξύ του "τι έχω" και "τι θα κάνω με αυτό". Επίσης, να απαντήσουν στην εσωτερική τους ερώτηση: "ποιος είμαι και τι κάνω στη ζωή μου". 

Γι΄ αυτό ψάχνουν ένα ρόλο στην ζωή τους που να περικλείει την φιλοσοφία της ζωής τους, να είναι ξεκάθαρος ρόλος, να είναι δική τους επιλογή, να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου και να δεσμευτούν με πάθος πίστη και αφοσίωση σ' αυτό το σκοπό. Γι΄ αυτό μια ξεκάθαρη και χωρίς μπερδέματα και αντιφάσεις ταυτότητα και ιδεολογία θα τους χαρίσει τη βάση για την ψυχολογική ισορροπία ολόκληρης της ζωή τους. 

Ένα σημαντικό εύρημα ερευνών για την ψυχική υγεία των παιδιών, είναι το γεγονός πώς μια ομαλή και σταδιακή απεξάρτηση και αυτονομία από το παιδί βοηθούν την ανάπτυξή του και πώς, όσο πιο πολύ οι γονείς μιλούν στο παιδί και όσο λιγότερο αυτό βλέπει τηλεόραση, ευνοείται η ανάπτυξη της ομιλίας και των ψυχοκοινωνικών του δεξιοτήτων. Επίσης, κάτι ακόμα πιο σημαντικό είναι η ισορροπία των γονέων και η χρησιμοποίηση της ισορροπίας (ο χρυσός κανόνας) στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. 


Δηλαδή π.χ. ενώ ο υπερβολικά πολύς έλεγχος του παιδιού προκαλεί φοβίες, άγχη, χαμηλή αυτοεκτίμηση και κατάθλιψη, ο υπερβολικά λίγος έλεγχος προκαλεί αρνητισμό, επιθετικότητα και ανυπακοή, γι΄ αυτό το παιδί μεγαλώνει ομαλά όταν χρησιμοποιείται η ισορροπία και τα δίκαια όρια στην διαπαιδαγώγηση. Επίσης, λειτουργεί ευεργετικά για το παιδί η ισορροπία μεταξύ πολλής και λίγης προστατευτικότητας, πολλής και λίγης επιβράβευσης, πολλής και λίγης προσοχής, πολλών και λίγων απαγορεύσεων, πολλής και λίγης γονικής εμπλοκής στα θέματα του παιδιού, πολλής και λίγης δυνατότητας συναισθηματικής έκφρασης.

Σημαντική, επίσης, είναι και η ίση κατανομή της προσοχής των γονέων, μεταξύ των παιδιών, για να αποφεύγονται τα μαλώματα και οι ζήλιες. Η αρετή της ισορροπίας που βάζουν οι γονείς σε όλες τις διαστάσεις της ζωής του παιδιού τους, το μαθαίνει να ισορροπεί στη ζωή του, να μη νιώθει μπερδεμένο, με συνέπεια να μην έχει ψυχολογικά προβλήματα και να μεγαλώσει υγιές και έτοιμο για την κοινωνία.


 

ΒΡΕΣ ΧΡΟΝΟ

Βρες χρόνο για όνειρα
-αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ' αστέρια.

Βρες χρόνο για δουλειά

-αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.
 .
Βρες χρόνο για σκέψη
-αυτό είναι η πηγή της δύναμης.
 .
Βρες χρόνο για παιχνίδι
-αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.
 .
Βρες χρόνο για διάβασμα
-αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.
 .
Βρες χρόνο να είσαι φιλικός
-αυτό είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.
.
Βρες χρόνο για όνειρα
-αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ' αστέρια.
 .
Βρες χρόνο ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι
-αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.
 .
Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρα σου
-είναι πολύ σύντομη η μέρα για να 'σαι εγωιστής.
 .
Βρες χρόνο να γελάς
-αυτό είναι η μουσική της ψυχής.
 .
Βρες χρόνο να είσαι παιδί 
-για να νοιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.

Τα πιο συχνά εκφραστικά λάθη που κάνουμε όλοι...

Εσείς ξέρετε πόσα λάθη κάνετε;

Συνηθίζουμε κάποιες εκφράσεις και τις λέμε με τη σιγουριά ότι είναι σωστές. Δείτε όμως πόσες είναι λάθος!

 *«Ευχαριστούμε όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν» (και όχι: «όλους όσους…» διότι είναι υποκείμενο στο ρήμα που ακολουθεί, αλλά: «ευχαριστούμε όσους…» και «επικοινωνεί με όλους όσους εκτιμάει», επειδή εδώ το «όσους» είναι αντικείμενο του ρήματος).

 
*Αντίγραψε ό,τι βλέπεις (και όχι αντέγραψε ό,τι βλέπεις) γιατί είναι προστακτική σύνθετου ρήματος.

*π.μ. (=προ μεσημβρίας), μ.μ. (=μετά μεσημβρίαν και όχι μετά μεσημβρίας), π.Χ.(=προ Χριστού), μ.Χ. (=μετά Χριστόν και όχι μετά Χριστού).

*Περισσότεροι από έναν ή περισσότεροι του ενός (και όχι: περισσότεροι από ένας)
 
*Με πολλή αγάπη (όχι με πολύ αγάπη), πολλή δουλειά (όχι πολύ δουλειά) αλλά πολύς κόσμος, πολύ νερό, πολλοί άνθρωποι, πολλά πράγματα.

*Γίνονται όλοι δεκτοί ανεξαρτήτως ηλικίας (και όχι: ανεξαρτήτου ηλικίας).

*Ενήργησα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων μου (και όχι: στα πλαίσια).

*πόσο πολλοί, τόσο πολλοί, πόσο πολλή (και όχι: πόσοι πολλοί, τόσοι πολλοί, τόση πολλή)

*κατ΄ αρχήν (=στα βασικά σημεία), Κατ΄ αρχάς (=αρχικά). Π.χ. «Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε κατ’ αρχήν», « Κατ’ αρχάς να διευκρινίσουμε…»

*Ο επικεφαλής, του επικεφαλής, τον επικεφαλής, οι επικεφαλής κλπ. (και όχι: τον επικεφαλή, του επικεφαλούς)

*Οι μέθοδοι / παράμετροι αυτές (και όχι: οι μέθοδοι / παράμετροι αυτοί). Οι παλαιές οδοί, οι κεντρικές είσοδοι, οι πολλές ψήφοι (και όχι: οι παλιοί οδοί, οι κεντρικοί είσοδοι, οι πολλοί ψήφοι)

*Η αναπληρώτρια διευθύντρια /υπουργός (και όχι: η αναπληρωτής διευθυντής/υπουργός)
  Κλητική: «κυρία Πρόεδρε» (και όχι: «κυρία Πρόεδρος)

*«15 Σεπτεμβρίου» ή «15 του Σεπτέμβρη» (και όχι: «15 Σεπτέμβρη»)

*Το ουσ. λάθος δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως επιθετικός προσδιορισμός: π.χ. «λανθασμένη έκφραση» (και όχι: «λάθος έκφραση»).

*«έχω απαυδήσει» (και όχι: «έχω απηυδήσει», αλλά: «είμαι απηυδισμένος»).

*«Γενετικό υλικό» και όχι γεννητικό. Αλλά «προγεννητικός έλεγχος» και όχι προγενετικός

*Εξοκέλλω και όχι εξοκείλλω. Αλλά εξόκειλα, θα εξοκείλω, έχω εξοκείλει.

*Αποτείνομαι, μέλλ. θα αποταθώ (και όχι: αποτανθώ).

*«Η λέξη αυτή απαντά συχνά στον Όμηρο» (και όχι: απαντάται).

*«Στο βιβλίο του πραγματεύεται το θέμα των κοινωνικών θεσμών» (και όχι: διαπραγματεύεται). Αλλά: «Ο Υπουργός Εξωτερικών διαπραγματεύεται τους όρους της ειρήνης».

*«Απολαύει της εμπιστοσύνης» (και όχι: απολαμβάνει).

*Το ρήμα προοιωνίζομαι δεν έχει ενεργητική φωνή. Π.χ. «Η τακτική αυτή προοιωνίζεται την ήττα» (και όχι «προοιωνίζει την ήττα»).

*Το «αυξάνω» χρησιμοποιείται πολύ συχνά λανθασμένα: « Τα τέλη κυκλοφορίας αυξάνονται» (και όχι:«τα τέλη κυκλοφορίας αυξάνουν», αλλά: «η κυβέρνηση αυξάνει τα τέλη κυκλοφορίας»). Ομοίως, «αυξάνονται οι συντάξεις» (και όχι: «αυξάνουν οι συντάξεις», αλλά «τα ταμεία αυξάνουν τις συντάξεις»).

*Τα ρήμα διαρρέω και λειτουργώ είναι αμετάβατα: «διέρρευσε από πολιτικούς κύκλους η πληροφορία ότι…» ή: «πολιτικοί κύκλοι φρόντισαν να διαρρεύσει η πληροφορία ότι…» (και όχι: «πολιτικοί κύκλοι διέρρευσαν την πληροφορία ότι…»). «Θα θέσω το μηχάνημα σε λειτουργία» (και όχι: «θα το λειτουργήσω»).

*Ασχολούμαστε, ασχολούμασταν (και όχι: ασχολιόμαστε κλπ. διότι το ρήμα είναι ασχολούμαι και όχι ασχολιέμαι).) Στον παρατατικό όμως, ασχολιόταν

*«Αυτός επανέλαβε (αόρ.) την προσπάθεια χτες» – «Εσύ επανάλαβε (προστκτ.) την προσπάθεια αύριο». Οι προστακτικές δεν παίρνουν χρονική αύξηση. Ομοίως, «παρήγγειλα ένα ποτό» – «παράγγειλέ μου ένα ποτό» (ποτέ στην προστακτική:παρήγγειλε ένα ποτό), «αυτός αντέγραψε τις σημειώσεις» – «αντίγραψέ μου τις σημειώσεις», «αυτός απέρριψε την πρότασή του» – «εσύ απόρριψε την πρότασή του»

*Επαναλαμβάνω (και όχι: ξαναεπαναλαμβάνω).

*Πριν από την έναρξη (και όχι: πριν την έναρξη).

*Οποιοσδήποτε, οτιδήποτε (και όχι: ο οποιοσδήποτε, το οτιδήποτε).

*Τέως πρόεδρος: ο μέχρι πρo τινος πρόεδρος, ο προηγούμενος (από το σημερινό) πρόεδρο. Πρώην πρόεδρος: ο πριν από πολύ καιρό πρόεδρος.

*Το άρα δεν είναι σωστό να συνοδεύεται από το λοιπόν(όχι: «άρα λοιπόν») ούτε υποκαθίσταται από το άραγε(!)

*Δεν χρησιμοποιείται το «κύριος» ή το «κυρία» για πρόσωπα που έχουν πεθάνει (παρατίθεται απλώς το όνομα ή προηγείται το «αείμνηστος» ή «μακαρίτης», αν χρειάζεται)

*Δεν χρησιμοποιούμε το «κύριος» ή το «κυρία» όταν παρουσιάζουμε τον εαυτό μας (και όχι: «γεια σας, είμαι ο κύριος Βάγγος»). Η μόνη εξαίρεση του κανόνα που είναι ανεκτή είναι όταν μιλάμε σε μικρά παιδιά

*Το «κ.κ.» χρησιμοποιείται μόνο στο γραπτό λόγο . Γράφουμε «οι κ.κ. ομιλητές» αλλά εκφωνούμε «οι κύριοι ομιλητές» (και όχι: «οι κύριοι κύριοι ομιλητές»)

*Το «μέσα» μπροστά από «σ» γίνεται «μες» (αλλά όχι απαραίτητα, μπορεί να μείνει «μέσα»), ποτέ όμως «μεσ’». Π.χ. «Μεσ’ από το δάσος», αλλά «μες στο δάσος» ή «μέσα στο δάσος».

*Ψιλή κυριότητα (νομικός όρος) και όχι υψηλή κυριότητα
 
*Της προσεχούς προβολής (όχι της προσεχής προβολής) γιατί τα δικατάληκτα επίθετα σε -ης/ -ης/ -ες, σχηματίζουν τη γενική ενικού του θηλυκού σε -ους

*Αντεπέξερχομαι στις δυσκολίες (και όχι ανταπεξέρχομαι) καθώς το ρήμα είναι σύνθετο από τα αντί+επί+εκ+έρχομαι.

* Ο ενδιαφέρων άνθρωπος (όχι ο ενδιαφέρον) και τον ενδιαφέροντα άνθρωπο (όχι τον ενδιαφέρον)

Προσοχή στη διάκριση «σαν» και «ως»: το «σαν» χρησιμοποιείται για παρομοιώσεις , ενώ το «ως» χρησιμοποιείται για πραγματικές ιδιότητες.

Έτσι για παράδειγμα όταν αναφερόμαστε σε ενέργειες δικηγόρων, γιατρών κλπ που έχουν σχέση με την άσκηση του επαγγέλματός τους, τότε λέμε «ενήργησε ως δικηγόρος», «θεωρεί, ως γιατρός». Για ανάλογες ενέργειες ατόμου που δεν ασκεί το επάγγελμα χρησιμοποιούμε το «σαν» : «μίλησε σαν δικηγόρος» (χωρίς να είναι), «τον φρόντισε σαν γιατρός».
Σημειωτέον ότι το «ως» ακολουθείται από κατηγορούμενο που πρέπει να μπει στην κατάλληλη πτώση, π.χ. «η εκλογή του ως καθηγητή» (και όχι: «ως καθηγητής»), «οι ενέργειές του ως δικηγόρου», «η γνωμάτευσή του ως ιατρού».

alfavitaa.gr

ΣΩΣΤΟ Ή ΛΑΘΟΣ;

Σωστό: Ευχαριστούμε όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν.
Λάθος: Ευχαριστούμε όλους όσους μας συμπαραστάθηκαν.

Σωστό: Αντίγραψε ό,τι βλέπεις.
Λάθος: Αντέγραψε ό,τι βλέπεις.

Σωστό: Π.Μ. = Προ Μεσημβρίας, Μ.Μ. = Μετά Μεσημβρίαν
Λάθος: Μετά Μεσημβρίας.

Σωστό: Περισσότεροι από έναν ή περισσότεροι του ενός.
Λάθος: Περισσότεροι από ένας.

Σωστό: Με πολλή αγάπη, πολλή δουλειά.
Λάθος: Με πολύ αγάπη, πολύ δουλειά.

Σωστό: Γίνονται όλοι δεκτοί ανεξαρτήτως ηλικίας.
Λάθος: Γίνονται όλοι δεκτοί ανεξαρτήτου ηλικίας.

Σωστό: Στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων.
Λάθος: Στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων.

Σωστό: «Κατ'αρχήν» χρησιμοποιούμε όταν αναφερόμαστε στα βασικά σημεία (π.χ. το νομοσχέδιο ψηφίστηκε κατ'αρχήν). «Κατ'αρχάς» χρησιμοποιούμε για να υποδηλώσουμε ότι κάτι έγινε αρχικά (π.χ. Κατ'αρχάς να διευκρινίσουμε).

Σωστό: Ο επικεφαλής, του επικεφαλής.
Λάθος: Ο επικεφαλής, του επικεφαλούς.

Σωστό: Αυτές οι μέθοδοι, αυτές οι παράμετροι, αυτές οι ψήφοι.
Λάθος: Αυτοί οι μέθοδοι, αυτοί οι παράμετροι, αυτοί οι ψήφοι.

Σωστό: Η αναπληρώτρια διευθύντρια / υπουργός / γιατρός.
Λάθος: Η αναπληρωτής διευθύντρια / υπουργός / γιατρός.

Σωστό: Έχω απαυδήσει! (και «είμαι απηυδισμένος!»)
Λάθος: Έχω απηυδήσει!

Σωστό: Αποτείνομαι, μέλλοντας: Θα αποταθώ.
Λάθος: Θα αποτανθώ.

Σωστό: Η λέξη αυτή απαντά συχνά στον Όμηρο.
Λάθος:
Η λέξη αυτή απαντάται συχνά στον Όμηρο.

Σωστό: Απολαύει της εμπιστοσύνης.
Λάθος:
Απολαμβάνει της εμπιστοσύνης.

Σωστό: Ασχολούμαστε, ασχολούμασταν.
Λάθος:
Ασχολιόμαστε, ασχολιόμασταν.

Σωστό: Πριν από την έναρξη.
Λάθος:
Πριν την έναρξη.

Σωστό: Οποιοσδήποτε, οτιδήποτε.
Λάθος:
Ο οποιοσδήποτε, το οτιδήποτε.

Σωστό: Ο τέως πρόεδρος = ο προηγούμενος από τον σημερινό. Ο πρώην πρόεδρος = ο πριν από πολύ καιρό πρόεδρος.

Σωστό: Ψιλή κυριότητα.
Λάθος:
Υψηλή κυριότητα.

Σωστό: Αντεπεξέρχομαι στις δυσκολίες.
Λάθος:
Ανταπεξέρχομαι στις δυσκολίες.

 


 

Γιατί δεν σας ακούει το παιδί και τι να κάνετε

ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

 Από Έλενα Μπούλια

Η φράση «δεν με ακούει» είναι ίσως η πιο συχνή που θα ακούσετε από έναν γονιό με μικρά παιδιά και εκφράζει την εύλογη επιθυμία κάθε ανθρώπου να ακούγεται. Το αστείο είναι ότι την ίδια ακριβώς φράση χρησιμοποιούν τα παιδιά μεγαλώνοντας για να εκφράσουν το παράπονο ότι οι γονείς τους δεν τους ακούνε. Η ερώτηση, βέβαια, δεν είναι σωστή. Αυτό που πραγματικά απασχολεί τους γονείς δεν είναι γιατί τα παιδιά δεν ακούν, αλλά γιατί δεν ανταποκρίνονται σε αυτά που τους λένε. Ο παιδοψυχολόγος, εκπαιδευτικός και πατέρας Andy Smithson εξηγεί ότι ο βασικός λόγος που δεν ακούν τα παιδιά είναι -με απλά λόγια- το ότι... είναι παιδιά, ωστόσο εξηγεί και δίνει λύσεις στο πώς να χειριστεί ο γονιός αυτή τη στάση.

 

Γιατί τα παιδιά δεν σας ακούνε

Ξέρουν πότε πρέπει πραγματικά να σας ακούσουν και πότε απλά γκρινιάζετε

Όταν ζητάτε από το παιδί να κάνει κάτι αμέτρητες φορές, ξεκινά να μαθαίνει ότι η πρώτη φορά δεν είναι σημαντική. Ασυνείδητα, λοιπόν, μετατρέπετε το αίτημά σας σε κάτι ασήμαντο, στο μυαλό του παιδιού, επειδή βλέπει ότι μπορεί να το αγνοήσει χωρίς καμία επίπτωση.

Λύση: Ζητήστε αυτό που θέλετε μόνο μία φορά. Θέστε τα σωστά όρια και μεταφέρετε στα παιδιά τις επιπτώσεις εγκαίρως. Μην γκρινιάζετε, αλλά γράφετε ή σχεδιάζετε αυτό που θέλετε και τοποθετήστε το χαρτί σε ένα σημείο που να μπορούν τα παιδιά να το βλέπουν. Πείτε κάτι όπως π.χ. «μπορείτε να βγείτε στην αυλή το απόγευμα, αρκεί να έχετε πρώτα μαζέψει το δωμάτιό σας».

Δεν μπορούν να ακούσουν τις λέξεις σας γιατί «ακούν» τα συναισθήματά σας

 

Όταν αφήνετε τον εκνευρισμό ή τον θυμό σας να σας οδηγούν σε φωνές, άσχημα λόγια ή επιθετικό τόνο, μπλοκάρετε τα μέρη του εγκεφάλου του παιδιού που το βοηθούν να ακούσει, να μάθει και να συνεργαστεί.

Λύση: Μάθετε και εξασκηθείτε στο να ηρεμείτε τα νεύρα σας και να ελέγχετε τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις σας. Αναγνωρίστε με ποιους τρόπους μπορείτε πιο εύκολα να ηρεμείτε και εξασκηθείτε σε αυτούς, προσπαθήστε να βρίσκετε χρόνο μέσα στη μέρα για να χαλαρώνετε και να σκέφτεστε απλές λέξεις ή φράσεις που μπορείτε να χρησιμοποιείτε όταν είστε θυμωμένοι.

Είναι απορροφημένα ή απασχολημένα με κάτι άλλο

Μία από τις πιο δύσκολες στιγμές για να πεις κάτι σε ένα παιδί είναι όταν είναι απορροφημένο στο παιχνίδι του. Το ίδιο, όμως, δεν ισχύει και με τους ενήλικες, όταν π.χ. κάποιος τους μιλά ενώ δουλεύουν; Αυτό δεν σημαίνει ότι το παιδί δεν ενδιαφέρεται γι'αυτό που του λέτε, αλλά ότι την στιγμή εκείνη η προσοχή και η αφοσίωσή του είναι στραμμένες αλλού.

Λύση: Προσεγγίστε το παιδί, ακουμπήστε το, κοιτάξτε το στα μάτια, μιλήστε ήρεμα και όμορφα και σεβαστείτε ότι την στιγμή εκείνη είναι απασχολημένο με κάτι άλλο. Μην αρχίσετε να φωνάζετε από μακριά αυτό που θέλετε. Όταν θα έχετε κερδίσει την προσοχή του παιδιού, αν αυτό που θέλετε δεν επείγει, σεβαστείτε την προτεραιότητα της τρέχουσας ασχολίας του. Μπορείτε να πείτε κάτι όπως «τελείωσε με αυτό που κάνεις σε 5 λεπτά και μετά έλα να φάμε». Μία άλλη εναλλακτική είναι να πείτε «θέλεις να έρθεις τώρα να φάμε, και να συνεχίσεις το παιχνίδι σου μετά ή θα έρθεις σε 5 λεπτά;»

Χρειάζονται περισσότερο έλεγχο

 

Στους ανθρώπους δεν αρέσει ο έλεγχος. Τα παιδιά θα κάνουν ό,τι μπορούν για να κερδίσουν έδαφος στον έλεγχο του εαυτού τους. Πολύ συχνά θα τα ακούσετε να λένε «άσε με να κάνω αυτό που θέλω!»

Λύση: Αυξήστε την επιρροή σας πάνω τους μέσω της καλοσύνης και δίνοντάς τους όσο περισσότερο έλεγχο μπορούν να χειριστούν. Δώστε τους εναλλακτικές και προβλήματα που μπορείτε να λύσετε μαζί τους. Στα μικρότερα παιδιά βοηθά να δίνετε μέχρι δύο εναλλακτικές για κάτι, π.χ. μπορείτε να πείτε «θέλεις να πας να βάλεις τις πυτζάμες σου ή να στις φέρω να τις βάλεις εγώ;» αντί να πείτε «πήγαινε να βάλεις τις πυτζάμες σου!». Βρείτε τρόπους να συνεργάζεστε με το παιδί για να λύνετε προβλήματα και αφήστε το να προσφέρει τις προτάσεις του και να δημιουργεί το δικό του πλάνο επίλυσης κρίσεων.

Κατακλύζονται από τα λόγια σας

Μερικές φορές οι γονείς χρησιμοποιούν πάρα πολλές λέξεις και δίνουν πάρα πολλές οδηγίες στο παιδί, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να καταλάβει τι του λένε. Αν, για παράδειγμα, κάποιος ξεκινήσει να σας περιγράφει πώς να πάτε κάπου και μιλάει γρήγορα και πιθανώς σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνετε, θα μπορέσετε να βγάλετε άκρη; Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τα παιδιά. Πρέπει να μιλάτε στην γλώσσας τους, απλά και καθαρά, για να σας καταλάβουν και να ανταποκριθούν.

Λύση: Δίνετέ τους απλές, κοφτές «εντολές». Ακόμα κι εσείς, αν στείλετε τον άνδρα σας στο σούπερ μάρκετ και του πείτε «πάρε γάλα, αυγά, δημητριακά, καφέ, χαρτί, κ.ο.κ.» πώς περιμένετε να τα θυμάται όλα με την πρώτη; Τι κάνετε, λοιπόν, για να μην τα ξεχνάτε; Φτιάχνετε λίστα! Οι λίστες μπορεί να είναι εξίσου χρήσιμες και με τα παιδιά, όταν πρέπει να κάνουν πολλά πράγματα. Δεν χάνετε κάτι, λοιπόν, να ετοιμάσετε μία λίστα με τις «υποχρεώσεις» τους στο σπίτι, για να τα βοηθήσετε να κάνουν αυτό που τους ζητάτε.

 

Οι φωνές των γονιών στα παιδιά κάνουν τα πράγματα χειρότερα

       Όσο πιο πολύ οι γονείς φωνάζουν στα παιδιά τους για να τα πειθαρχήσουν, τόσο αυτά τείνουν στη συνέχεια να συμπεριφέρονται χειρότερα, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα. 

       Σύμφωνα με τη μελέτη, η λεκτική βία -και όχι μόνον η σωματική- προς τους εφήβους αυξάνει τον κίνδυνο οι νέοι να εμφανίσουν κατάθλιψη, επιθετικότητα και άλλα προβλήματα συμπεριφοράς.

       Όπως επισημαίνουν οι Αμερικανοί ψυχολόγοι, μπορεί οι γονείς να μην δέρνουν πια τα παιδιά τους (τουλάχιστον όχι συχνά), όμως είναι λάθος η αντίληψή τους ότι αν βάλουν τις φωνές, θα πετύχουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί, σύμφωνα με την έρευνα.

       Οι ερευνητές των πανεπιστημίων του Πίτσμπουργκ και του Μίσιγκαν, με επικεφαλής τον καθηγητή ψυχολογίας Μινγκ-Τε Γουάνγκ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα ανάπτυξης του παιδιού "Child Development", μελέτησαν για δύο χρόνια τις επιπτώσεις που είχαν οι φωνές σε παιδιά στην αρχή της εφηβείας (ηλικία 13- 14 ετών) σε περίπου 1.000 οικογένειες, σχεδόν οι μισές από τις οποίες παραδέχτηκαν ότι κατέφευγαν στη λεκτική βία για λόγους πειθαρχίας.

Όσο συχνότερα τα παιδιά δέχονταν το έντονο κατσάδιασμα των γονιών τους, τόσο περισσότερο εμφάνιζαν ψυχολογικά και άλλα προβλήματα συμπεριφοράς στη συνέχεια της εφηβείας (αδιαφορία στο σχολείο, καταφυγή στα ψέματα, κλοπές, εκρήξεις θυμού, συμπλοκές με άλλα παιδιά κλπ).

 

       Σύμφωνα με τους Αμερικανούς ψυχολόγους η λεκτική βία, έστω κι αν γίνεται για καλό σκοπό εκ μέρους των γονιών, συχνά ανοίγει έναν φαύλο κύκλο αντιδράσεων από το παιδί, περισσότερων φωνών από τους γονείς κ.ο.κ., με συχνή κατάληξη τα πράγματα να γίνουν χειρότερα για όλους.

«Τα ευρήματά μας εξηγούν γιατί μερικοί γονείς αισθάνονται πως όσο δυνατά κι αν φωνάξουν, τα παιδιά τους στην εφηβεία δεν τους ακούν. Τα σκληρά λόγια φαίνονται αναποτελεσματικά στο να διορθώσουν τα προβλήματα συμπεριφοράς των νέων, στην πραγματικότητα ενισχύουν αυτές τις συμπεριφορές», δήλωσε ο Μινγκ-Τε Γουάνγκ. «Οι γονείς που θέλουν να αλλάξουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους, θα ήταν καλύτερο να επικοινωνήσουν μαζί τους σε ισότιμο επίπεδο και να εξηγήσουν το σκεπτικό τους και τις ανησυχίες τους» πρόσθεσε.

 

       Σύμφωνα με τους ερευνητές, ως λεκτική βία μπορεί να θεωρηθεί οποιαδήποτε ψυχολογική πίεση με θυμωμένα ή προσβλητικά λόγια προκειμένου το παιδί να νιώσει συναισθηματικά πληγωμένο, σε μια προσπάθεια να διορθωθεί ή να ελεγχθεί η συμπεριφορά του. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι δυνατές φωνές, τα ουρλιαχτά, οι βλαστήμιες, οι κατάρες, καθώς και οι πιο απλοί χαρακτηρισμοί των γονιών προς τα παιδιά, του τύπου «είσαι βλάκας» ή «τεμπέλης».

       Η επίπτωση στα παιδιά, σύμφωνα με τη μελέτη, είναι άσχετη με το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο της οικογένειας. Επίσης, η λεκτική βία έχει επιπτώσεις στα παιδιά, ακόμα κι αν οι γονείς εκδηλώνουν παράλληλα τη συναισθηματική υποστήριξή τους και τη φροντίδα τους, καθώς οι έφηβοι είναι πιθανό να ερμηνεύσουν τις φωνές των γονιών τους ως απόρριψη ή περιφρόνηση, με συνέπεια να αναπτύξουν μια εχθρική στάση απέναντι στη σχέση τους με τους γονείς τους, αλλά και μια αρνητική εικόνα για τον ίδιο τον εαυτό τους.

 

       Όπως είπε ο Μινγκ-Τε Γουάνγκ, «είναι λάθος η εντύπωση ότι εφόσον υπάρχει ένας στενός δεσμός γονιών- παιδιού, ο έφηβος θα καταλάβει ότι «το κάνουν επειδή με αγαπούν». Η εφηβεία είναι μια πολύ ευαίσθητη περίοδος, όταν τα παιδιά προσπαθούν να αναπτύξουν την ταυτότητα του εαυτού τους. Όταν τους φωνάζετε, αυτό πλήττει την αυτο-εικόνα τους. Τους κάνει να νιώθουν πως δεν είναι ικανά, ότι είναι άχρηστα και ανάξια».

 

       Ο καθηγητής παιδοψυχιατρικής Τίμοθι Βέρντουιν του Ιατρικού Kέντρου Langone του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης επισήμανε ότι είναι προτιμότερο οι γονείς να επεμβαίνουν στα παιδιά τους (πχ θα δεις λιγότερη τηλεόραση), χωρίς να χρησιμοποιούν επικριτικά, τιμωρητικά και προσβλητικά λόγια. «Ένας έφηβος αισθάνεται πιο υπεύθυνος για τη συμπεριφορά του, όταν τον διορθώνει κάποιος (πχ ο γονιός του), τον οποίο σέβεται και θαυμάζει. Αντίθετα, οτιδήποτε κάνετε που επιτιμά και ντροπιάζει ένα παιδί, αυτό υποσκάπτει τη δύναμη που έχετε ως γονείς».

Πηγή: ΑΜΠΕ

Αυτοπεποίθηση και χιούμορ
Χόρχε Μπουκάι

Την αυτοπεποίθηση και το χιούμορ τα οφείλετε στη μαμά σας;
"Η αυτοπεποίθηση οφείλεται στο ότι και οι δύο γονείς έδειξαν την εμπιστοσύνη τους σε σένα. Η αυτοπεποίθηση μαθαίνεται από την αγάπη των γονιών για το παιδί. Δεν είναι ότι δεν μπορεί κάποιος να έχει αυτοεκτίμηση αν δεν έχει γονείς που τον αγαπούν, αλλά θα του πάρει πολύ περισσότερο να το κατακτήσει. Είχα το προνόμιο να είμαι σ’ ένα σπίτι με δύο γονείς που αγαπιόντουσαν πολύ μεταξύ τους, αγαπούσαν πολύ εμένα και τον αδελφό μου και μας δίδαξαν να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Και ποτέ δεν μας σύγκριναν.΄Εδιναν στον καθένα την αξία που είχε. Η αυτοπεποίθηση, λοιπόν, δεν είναι δικό μου χάρισμα. Είναι η τέχνη των γονιών μου.
Το χιούμορ όμως το πήρα από τον πατέρα μου. Η μαμά μου άνοιγε την καρδιά της και ο μπαμπάς μου άνοιγε το στόμα του, έλεγε ιστορίες και γελούσαμε. Τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό, ώστε να μην μπορείς να το διακωμωδήσεις. Ούτε ο θάνατος. Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα είναι να μπορείς να γελάσεις, και να διακωμωδείς τα ίδια σου τα ελαττώματα..."
 

 

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Για πολλούς ανθρώπους η έννοια της ευτυχίας είναι συνυφασμένη με το θεσμό της οικογένειας και κυρίως, με τα παιδιά. Γιατί όμως, δεν είναι όλες οι οικογένειες ευτυχισμένες; Ιδιαίτερα σήμερα που η κοινωνία και οι παραδοσιακοί θεσμοί μεταβάλλονται με γοργούς ρυθμούς, πού μπορούμε να αναζητήσουμε την οικογενειακή ευτυχία;

 

Η κ. Έρη Μπασιούκα, σωματική ψυχοθεραπεύτρια, συντονίστρια Σχολών Γονέων και μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής Σχολών Γονέων, προτείνει απλούς τρόπους, ώστε οι σύγχρονες οικογένειες να κατακτήσουν την ευτυχία. Εξάλλου, η οικογένεια, όποια μορφή κι αν έχει, με έναν ή δύο γονείς, με δύο «ξεχωριστά» σπίτια, με παππούδες ή φροντιστές, δεν παύει να είναι οικογένεια...

Το κλειδί της ευτυχίας είναι η επικοινωνία, αλλά όχι με τον τρόπο που συνηθίζουμε να επικοινωνούμε σήμερα, πνιγμένοι στις υποχρεώσεις και τα προβλήματα. «Δεν έστρωσες το κρεβάτι σου. Δεν έκανες τα μαθήματά σου. Μην με ενοχλείς. Μην κάνεις φασαρία όταν βλέπω τηλεόραση». Αυτή η αρνητική επικοινωνία, όπως λέει η κ. Μπασιούκα, μεταδίδει εκνευρισμό, καταστρέφει τις σχέσεις και αποτελεί αρνητικό πρότυπο για τα παιδιά.

Ζητώντας μισή ώρα για να χαλαρώσουμε με ένα μπάνιο ή να διαβάσουμε ένα βιβλίο στο δωμάτιό μας, θα καταφέρουμε να ανακτήσουμε την ηρεμία που χρειάζεται η οικογένειά μας και να γλιτώσουμε από καυγάδες, φωνές και παρεξηγήσεις. Όλοι μπορούμε να βρούμε απλούς τρόπους για να αποφορτιζόμαστε, αρκεί να βάλουμε στο μυαλό μας ότι δεν πρέπει να ξεσπάμε στους ανθρώπους που μας αγαπούν.

ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ
Η έλλειψη χρόνου δεν είναι δικαιολογία για να μην ερχόμαστε σε επαφή με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Σίγουρα ο ελεύθερος χρόνος είναι πολύ περιορισμένος, αλλά η κάθε μέρα είναι σημαντική. Δεν είμαστε οικογένεια μόνο το Σαββατοκύριακο ή στις διακοπές.

Ακόμα κι αν έχουμε στην διάθεσή της μόνο μισή ώρα καθημερινά, μπορούμε να την αφιερώσουμε σε κάτι εποικοδομητικό. Η ώρα αυτή μπορεί να γίνει «η ώρα μας». Καθόμαστε χαλαρά στο σαλόνι λέγοντας ο καθένας τα νέα του, από τον μικρότερο ως τον μεγαλύτερο. Τι ωραίο κάναμε ή μάθαμε σήμερα, τι μας έκανε εντύπωση ή με τι γελάσαμε, ακόμα και τι μας στεναχώρησε ή τι κάναμε λάθος.

Επίσης, ένα φιλί πριν κλείσουμε την πόρτα πίσω μας το πρωί ή ένα κομπλιμέντο και μια αγκαλιά είναι απλές καθημερινές κινήσεις, τις οποίες αμελούμε ή δεν θεωρούμε σοβαρές. Θυμίζουν όμως, στους ανθρώπους μας πόσο τους νοιαζόμαστε και τους αγαπάμε.

Για να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας, μπορούμε από την ηλικία των τριών ετών να τους αναθέσουμε κάποιες ευθύνες μέσα στο σπίτι. Για παράδειγμα, να στρώνουν το κρεβάτι τους. Αλλά, προσοχή! Δεν πρέπει να περιμένουμε να το κάνουν τέλεια ή όπως εμείς, αρκεί να το κάνουν. Δεν χρειάζεται να τα φορτώνουμε με υπερβολικές απαιτήσεις, γιατί θα έχουμε το αντίθετο αποτέλεσμα.

Όταν καταφέρνουμε να ξεκλέψουμε ένα απόγευμα, είναι καλύτερο να το περνάμε κοντά στην φύση, καταπολεμώντας την θλίψη που δημιουργεί η αστική ζωή. Αφήνουμε το σπίτι και πηγαίνουμε με το ποδήλατο σε ένα πάρκο, για περίπατο και πικ-νικ στο βουνό, για μπάνιο στις κοντινές ακτές ή για παιχνίδι στην κοντινή πλατεία. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε τις διακοπές ή να ξοδέψουμε πολλά χρήματα, για να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και να έρθουμε πιο κοντά.

 

Ο,ΤΙ ΝΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ, ΝΙΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Όλοι ξέρουμε ότι οι γονείς αποτελούν πρότυπο για τα παιδιά, όπως πρότυπο αποτελεί και η σχέση του ζευγαριού για τις κοινωνικές σχέσεις των παιδιών τους. Αυτό σημαίνει ότι οι γονείς θα πρέπει να φροντίζουν ο καθένας τον εαυτό του, αλλά και να αναζωογονούν την προσωπική τους σχέση.

Μια πρόταση μπορεί να είναι μια φορά την εβδομάδα, ο καθένας να αφιερώνει χρόνο στον εαυτό του, όπως έναν καφέ με φίλους μετά την δουλειά ή μια αθλητική δραστηριότητα κι ένα βράδυ να το αφιερώνουν ο ένας στον άλλο. Είτε πάνε κάπου για φαγητό, είτε σινεμά, ακόμα κι αν κάνουν έναν απλό περίπατο, αποτελεί τονωτική ένεση για την σχέση.

Μια ακραία περίπτωση είναι αυτή των διαζευγμένων γονιών, όπου έχει παρατηρηθεί, όπως τονίζει η κ. Μπασιούκα, ότι τα παιδιά τείνουν να υιοθετούν συμπεριφορές και χαρακτηριστικά του γονέα που είναι πιο καλά με τον εαυτό του. Είναι η φυσική τάση του ανθρώπου να αναζητά την ευτυχία. Εάν μια μητέρα είναι βυθισμένη στην κατάθλιψη και την απογοήτευση, ακόμα κι αν περνάει περισσότερο χρόνο με τα παιδιά, θα γίνει αρνητικό πρότυπο.

Στις περιπτώσεις διαζυγίου, η πολιτισμένη σχέση μεταξύ των γονιών εκπέμπει στα παιδιά το μήνυμα ότι παραμένουν μια αγαπημένη οικογένεια. Οι κοινές δραστηριότητες τονώνουν τους οικογενειακούς δεσμούς και αποδεικνύουν ότι το διαζύγιο, δεν αποτελεί πρόβλημα για το οποίο τα παιδιά αισθάνονται συχνά ενοχές και ντροπή.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ
Όταν ο μπαμπάς μένει χωρίς δουλειά οι ισορροπίες στην οι
κογένεια διαταράσσονται και τα παιδιά γεμίζουν απορίες. Γιατί ο μπαμπάς μένει στο σπίτι; Γιατί είναι στεναχωρημένος και νευρικός; Γιατί δεν έχουμε χρήματα για παιχνίδια; Αυτά τα ερωτήματα είναι λογικά κι είναι απαραίτητο να απαντηθούν.

Η ανεργία είναι, πλέον, κομμάτι της ζωής μας. Μιλάμε για αυτήν ανοιχτά, λέγοντας στα παιδιά ότι πολλοί άνθρωποι είναι άνεργοι στις μέρες μας και εξηγούμε όσες παραμέτρους μπορούν να καταλάβουν ανάλογα με την ηλικία τους. Επίσης, θα πρέπει να είμαστε οι ίδιοι ανοιχτοί σε διαφορετικές δομές, που ξεπερνούν τα συνηθισμένα.

Όσο προκατειλημμένοι είμαστε εμείς απέναντι στις κοινωνικές αλλαγές, τόσες ανασφάλειες θα έχουν και τα παιδιά μας. Σήμερα μπορεί να δουλεύει η μαμά και ο μπαμπάς να μένει σπίτι φροντίζοντας τα παιδιά, γεγονός που δεν οφείλεται στο ότι δεν είναι αρκετά ικανός ή επαρκής. Αυτό τα παιδιά θα πρέπει να το αισθάνονται, για να μην διαταραχθεί το πρότυπο του πατέρα που έχουν στο μυαλό τους.

 

 

ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ

Ήρθαν οι Έλληνες και τα είπαν όλα. Τα πάντα όλα.

Όσοι ακολούθησαν μετά, απλά σχολίασαν αυτά που είπαν οι Έλληνες.

Τίποτε δεν προσετέθηκε μετά στην ανθρώπινη διανόηση.

Τίποτε δεν στόλισε επιπλέον την αναζήτηση της ευδαιμονίας του Αριστοτέλη.

 

Αλλά κάτι έλειπε. Σαν το κερασάκι στην τούρτα. 

Κάτι ήταν λειψό.

Μέχρι που ήρθε Εκείνος και είπε το ανυπέρβλητο:

«Αγαπάτε Αλλήλους»!!

Και συμπληρώθηκαν τα πάντα.

Τίποτε και κανένας δεν μπορούσε να συμπληρώσει αυτή την ρήση.

Κι όμως, Εκείνος, ξεπέρασε ακόμη κι αυτό. Και είπε το απίστευτο, το μοναδικό στους αιώνες των αιώνων:

 

«αγαπάτε τους εχθρούς υμών»

Τι να πεις;

Απλά προσκυνάς

Σήμερα Εκείνος είπε το ανείπωτο:«αγαπάτε τους εχθρούς υμών»

Λουκά στ΄ 31-36

Και καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως. Και ει αγαπάτε τους αγαπώντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; Και γαρ οι αμαρτωλοί τους αγαπώντας αυτούς αγαπώσι. Και εάν αγαθοποιήτε τους αγαθοποιούντας υμάς, ποία υμίν χάρις εστί; Και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι. Και εάν δανείζητε παρ΄ ων ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί; Και γαρ αμαρτωλοί αμαρτωλοίς δανείζουσιν ίνα απολάβωσι τα ίσα. Πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και αγαθοποιείτε και δανείζετε μηδέν απελπίζοντες, και έσται ο μισθός υμών πολύς, και έσεσθε υιοί υψίστου, ότι αυτός χρηστός εστίν επί τους αχαρίστους και πονηρούς. Γίνεσθε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο πατήρ υμών οικτίρμων εστί.

Μετάφραση

Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να τους συμπεριφέρεστε κι εσείς. Γιατί, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Αφού και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν. Κι αν κάνετε καλό σ΄ αυτούς που σας κάνουν καλό, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν. Αν δανείζετε σ΄ όσους ελπίζετε να σας τα επιστρέψουν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν στους ομοίους τους για να τα πάρουν πίσω. Αντίθετα, εσείς ν΄ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε το καλό και να δανείζετε, χωρίς να περιμένετε να πάρετε πίσω τίποτε. Κι έτσι, ο Θεός, που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και θα σας κάνει παιδιά του. Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας.

(Πηγή: Ι. Μ. Σάμου)

 

Σχολική εργασία στο σπίτι…

Μερικές συμβουλές για το πώς μπορείτε να βοηθήσετε τα παιδιά σας.

Αρκετές φορές με την  επιστροφή των παιδιών από το σχολείο έρχονται μαζί τους και κάποιες σχολικές εργασίες.

Οι εκπαιδευτικοί είναι έτοιμοι και πρέπει να διδάξουν στα παιδιά τον σωστό τρόπο, με τον οποίο θα είναι αποτελεσματική η απόδοση μιας εργασίας εντός του σχολείου.

Τι γίνεται όμως με τους γονείς, οι οποίοι έχουν να αντιμετωπίσουν το δύσκολο, πολλές φορές για αυτούς, έργο του χειρισμού της σχολικής εργασίας στο σπίτι; Συχνά, νιώθουν αμήχανα μπροστά στη φράση που γνωρίζουν καλά ότι θα πρέπει να απευθύνουν στα παιδιά: «…Ώρα να κάνετε την εργασία σας!»

Παρακάτω, προτείνονται κάποιοι τρόποι που μπορούν να βοηθήσουν στη …«μάχη» της σχολικής εργασίας (όχι όλοι, αλλά ανάλογα με κάθε παιδί και διαφορετικοί τρόποι….).

1.      Ώρα για... λίγη χαλάρωση! Δώστε του χρόνο να χαλαρώσει. Αναγνωρίστε και εκφράστε στο παιδί ότι, ύστερα από μια έντονη ημέρα στο σχολείο, χρειάζεται λίγες στιγμές χαλάρωσης, για να εκμεταλλευτεί τον χρόνο του, όπως εκείνο επιθυμεί. Ορίστε του το χρονικό διάστημα που έχει στη διάθεσή του, προκειμένου να κοιμηθεί, να παίξει ή να δειπνήσει, πριν επανέλθει στις μαθησιακές του υποχρεώσεις.

2.      Μίλα μου για την εργασία σου… Συζητήστε μαζί του για την εργασία που του έχει ανατεθεί. Η συζήτηση προϋποθέτει ότι και οι δύο πλευρές είναι έτοιμες να μιλήσουν, αλλά και να ακούσουν. Δώστε στο παιδί να καταλάβει ότι είστε πάντα κοντά του να το βοηθήσετε στην εργασία και, πάνω απ’ όλα, ακούστε προσεκτικά τι έχει να μελετήσει, πότε πρέπει να παραδώσει την εργασία, τι το δυσκολεύει, τι μπορεί να χρειαστεί από εσάς.

3.      Είσαι σπίτι σου, νιώσε άνετα... Ο ιδιωτικός χώρος του σπιτιού αποτελεί ένα απαραίτητο κομμάτι της σχολικής ζωής του παιδιού. Βοηθήστε το να νιώσει άνετα και να κατανοήσει τα οφέλη από την εργασία κατ’ οίκον, π.χ. το όφελος της ανεξάρτητης μάθησης, καθώς και της μελέτης σε ένα ήρεμο, οικείο και κυρίως, μη ανταγωνιστικό περιβάλλον.

4.      Ησυχία, το παιδί διαβάζει!... Απομονώστε τους έντονους ήχους, όπως η τηλεόραση ή μουσική, ακόμη και τα συχνά τηλεφωνήματα και απενεργοποιήστε τους υπολογιστές. Σε περίπτωση που το παιδί πρέπει να εργαστεί στον υπολογιστή, περιορίστε την πρόσβασή του σε δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης και παράθυρα συνομιλιών, τα οποία είναι πολύ πιθανόν να αποσπούν την προσοχή του.

5.      Το γραφείο σου… το βασίλειό σου! Εξοπλίστε το παιδικό γραφείο με όλα τα απαραίτητα είδη, όπως τετράδια, στυλό, μολύβια, κόλλα, ψαλίδι, κλπ, αλλά και ένα σωστό φωτιστικό, τα οποία θα διευκολύνουν την ανάγνωση, τη γραφή και τη μελέτη του παιδιού. Φροντίστε, επίσης, το γραφείο του να είναι κοντά σε παράθυρο, ώστε ο χώρος να φωτίζεται και να αερίζεται σωστά.

6.      Είμαι πάντα δίπλα σου, αλλά όχι μπροστά σου!... Ο ρόλος του γονέα συνίσταται στην αρωγή και όχι στην κάλυψη της μελέτης του παιδιού. Αφήστε το να ξεκινήσει την εργασία με τον δικό του τρόπο, να προσπαθήσει να δώσει λύσεις και αφού βεβαιωθείτε ότι προχωράει, μπορείτε να επέμβετε αν το παιδί ζητήσει τη βοήθειά σας. Είναι εποικοδομητικό να το αφήσετε να κάνει και λάθη, αν προκύψουν, κι ας τα διορθώσετε στην πορεία μαζί του.

7.      Ας φτιάξουμε μαζί ένα… πρόγραμμα!... Αξιολογήστε μαζί με το παιδί τον βαθμό δυσκολίας της εργασίας του και φτιάξτε ένα χρονοδιάγραμμα μελέτης. Ενθαρρύνετέ το να οργανώσει τον χρόνο του, σε σχέση με τον όγκο της εργασίας, υπολογίζοντας παράλληλα ένα διάλειμμα διάρκειας 15’, ανά μία ώρα (αν και δεν πρέπει να ξεπερνούν την 1 ώρα οι σχολικές εργασίες). Επιπλέον, ερευνήστε ποιο αποδεικνύεται το αποδοτικότερο διάστημα της ημέρας για μελέτη. Ορισμένα παιδιά λειτουργούν καλύτερα το απόγευμα, μετά από το μεσημεριανό φαγητό ή το παιχνίδι, άλλα προτιμούν να μελετούν μετά το δείπνο.

8.      Η γνωριμία με τους εκπαιδευτικούς… Είναι πολύ σημαντικό να παρευρίσκεστε σε σχολικές εκδηλώσεις ή να πραγματοποιείτε επισκέψεις στο σχολείο, ώστε να έχετε επαφή με τον τρόπο που ο δάσκαλος ή ο καθηγητής αναμένει από το παιδί να εργαστεί, τη φόρμουλα που χρησιμοποιεί και τον τρόπο διδασκαλίας του. Ακόμη, μπορείτε να συζητήσετε μαζί του για τον βαθμό συμμετοχής σας στη μελέτη του παιδιού.

9.      Σε βλέπω και… μαθαίνω!... Παρατηρήστε τη συμπεριφορά του παιδιού. Ο τρόπος μελέτης αναδεικνύει πολλές φορές ακόμη και προβλήματα, που ίσως να μην είχατε παρατηρήσει νωρίτερα, και τα οποία δυσκολεύουν το παιδί στην εργασία. Για παράδειγμα, αν παρατηρήσετε ότι το παιδί δυσκολεύεται στην ανάγνωση, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του ή υποφέρει από πονοκεφάλους έπειτα από έντονη μελέτη, πιθανόν να χρειάζεται να ελεγχθεί άμεσα οφθαλμολογικά.

10.   Μπράβο παιδί μου, τα κατάφερες!... Μεγάλη σημασία έχει ο έπαινος, ύστερα από μια επιτυχημένη εργασία, είτε εκείνη άγγιξε το άριστο, είτε επετεύχθη μια πολύ καλή προσπάθεια εκ μέρους του παιδιού. Ανακοινώστε στην οικογένεια την επιτυχία, δώστε του να κατανοήσει ότι πέτυχε τον στόχο του, αφήστε το να το χαρεί και ενθαρρύνετέ το να συνεχίσει την προσπάθεια, καθώς φαίνεται ότι οι κόποι του αποδίδουν.

11.   Γίνομαι το παράδειγμά σου!... Τα παιδιά αφομοιώνουν τις επί μέρους συμπεριφορές των γονέων και τις αντιγράφουν. Προσέξτε τον τρόπο που κινείστε και τις επιλογές σας και δώστε στο παιδί την εικόνα συμπεριφοράς, την οποία θα περιμένατε να έχει και το ίδιο. Καθώς μελετά το παιδί, εσείς μπορείτε ήρεμα να δουλεύετε παράλληλα, για παράδειγμα, τον προϋπολογισμό του σπιτιού ή να διαβάσετε ένα λογοτεχνικό βιβλίο.

12.   Δημιουργία… τώρα!... Ενθαρρύνετε το παιδί να γίνει δημιουργικό. Στα διαλείμματα, πριν ή και μετά την εργασία, αξιοποιήστε δημιουργικά τον χρόνο με το παιδί, παίζοντας και μαθαίνοντας. Για παράδειγμα, ο υπολογιστής, εκτός εργασίας, μπορεί να χρησιμεύσει και για την παρακολούθηση ενός εκπαιδευτικού προγράμματος. Ακόμη, μπορείτε να φτιάξετε μαζί του ένα κουίζ ερωτήσεων και απαντήσεων με βάση το αντικείμενο που έχει να μελετήσει, μετατρέποντας την βαρετή εργασία σε διασκεδαστικό παιχνίδι.

13.   Πιστέψτε στις δυνατότητες των παιδιών σας και στηρίξτε τα, έχοντας σύνεση και διακριτικότητα. Με κατανόηση, προσπάθεια και μια δομημένη προσέγγιση, έχετε όλα τα εφόδια, για να βοηθήσετε το παιδί και να βγείτε νικητές στη «μάχη» της κατ’ οίκον μελέτης.

14.   Είναι σημαντικό να ενημερώσετε τον εκπαιδευτικό της τάξης αν το παιδί σας δυσκολεύεται ή αφιερώνει πολύ περισσότερο χρόνο, από ότι υπολογίζει ο εκπαιδευτικός.

15.       Τέλος, να θυμάστε ότι μόνο η ποιότητα (και το μέτρο) των σχολικών εργασιών στο σπίτι ευνοεί την αποτελεσματική μάθηση κι όχι η ποσότητα τους ή ο χρόνος ενασχόλησης μ’ αυτές.

Τι πραγματικά χρειάζεται το παιδί στο σχολείο

 

Μία ακόμα σχολική χρονιά ξεκινά και τόσο οι μικροί όσο και οι μεγάλοι ετοιμάζονται όλο αγωνία για να την υποδεχτούν όσο γίνεται καλύτερα εξοπλισμένοι. Η Heidi Weinmann, εκπαιδευτικός για περισσότερο από μία δεκαετία, συγγραφέας και μαμά περιγράφει πώς κάθε χρόνο οι γονείς την προσεγγίζουν για να την ρωτήσουν τι θα χρειαστούν τα παιδιά και πόσα θα ξοδέψουν για να προετοιμάσουν σωστά το παιδί τους και να το εξοπλίσουν με όσα θα χρειαστεί. Η λίστα που τους παρέχει διαφέρει από ό,τι έχετε συνηθίσει. Για την ακρίβεια, ο εξοπλισμός που ζητά από τους γονείς να προσφέρουν στο παιδί… δεν κοστίζει τίποτα! Οφείλουν, όμως, να τον παρέχουν κάθε μέρα:

Ισχυρή αυτοπεποίθηση

Αμέτρητα παιδιά στις μέρες μας εμφανίζουν έλλειψη αυτοπεποίθησης, ενώ αντίθετα πολλά είναι και εκείνα που έχουν υπερβολική αίσθηση του «εγώ» τους, χωρίς να καταλαβαίνουν ποια πραγματικά είναι και ποια είναι τα ταλέντα τους.

Καλά θρεμμένο σώμα

Αν δεν μπορείτε να προσφέρετε υγιεινό κολατσιό για το παιδί σας, είναι προτιμότερο να του δίνετε λίγα χρήματα για να αγοράζει κουλούρι και χυμό από την καντίνα. Γιατί τα πατατάκια, τα αναψυκτικά και τα σοκολατένια μπισκότα δεν είναι κατάλληλο κολατσιό για κανένα παιδί.

Ένα ξεκούραστο αλλά και γυμνασμένο σώμα

Πολύ συχνά τα παιδιά έρχονται κουρασμένα στο σχολείο γιατί δεν κοιμούνται σωστά. Επιμείνετε να πέφτει νωρίς το παιδί για ύπνο το βράδυ κι αν δεν τα καταφέρνει αναζητήστε τι είναι αυτό που του χαλά τον ύπνο και διορθώστε το. Φροντίστε, επίσης, το παιδί σας να γυμνάζεται. Το έχει ανάγκη (και το βοηθά να κοιμάται καλύτερα!).

Ασφάλεια ότι κάποιος στο σπίτι νοιάζεται για εκείνο

Τα παιδιά χρειάζονται να ξέρουν όχι μόνο ότι νοιάζεστε γι’αυτά, αλλά και για το τι κάνουν, πώς περνούν τη μέρα τους, πώς προοδεύουν. Θέλουν να ξέρουν ότι θα είστε υπερήφανοι όταν θα τα πάνε καλά στο σχολείο και ότι θα ενδιαφερθείτε όταν δυσκολεύονται με κάτι. Ταυτόχρονα, όμως, θέλουν και να ξέρουν ότι θα απογοητευτείτε από αυτά όταν θα πάρουν κάποιες κακές αποφάσεις.

Χρόνο για να κάνει αυτά που πρέπει

Πολύ συχνά το πρόγραμμα των παιδιών είναι πολύ αυστηρό και φορτωμένο. Έχουν σχολείο, μετά ωδείο, μετά ποδόσφαιρο, μετά κολυμβητήριο, μετά φροντιστήριο για ξένες γλώσσες… Συχνά, δεν τους φτάνουν μόνο οι δικές τους δραστηριότητες, αλλά πρέπει να παραβρίσκονται και σε αυτές των αδελφών τους! Όλη την ημέρα τρέχουν από το ένα μέρος στο άλλο, περνούν άπειρο χρόνο σε αυτοκίνητα και σχολικά και γυρνούν στο σπίτι αργά. Το αποτέλεσμα είναι να μην έχουν χρόνο ή κουράγιο για διάβασμα, να αγχώνονται και να μένουν πίσω στα μαθήματα. Όλο αυτό είναι υπερβολικό! Οι δάσκαλοι, όμως, απαιτούν οι ασκήσεις για την επόμενη μέρα να γίνονται και μάλιστα σωστά. Επιτρέψτε στο παιδί σας να τις κάνει.

Αίσθηση του χιούμορ

Τα παιδιά είναι αστεία. Η ζωή είναι αστεία. Η ικανότητα να έχει κανείς χιούμορ στην ζωή καλλιεργείται. Χαλαρώστε λίγο και αφήστε το παιδί σας να κάνει το ίδιο. Τα παιδικά χρόνια περνούν γρήγορα. Η εκπαίδευση είναι σημαντική, αλλά σημαντική είναι και η διασκέδαση! Ας περνούν καλά τα παιδιά ενώ μαθαίνουν, θα δείτε πόσο πιο εύκολο θα τους είναι.

Ικανότητα να αφοσιωθεί σε μία εργασία

Είναι στην φύση του ανθρώπου να θέλει να αποφύγει το δύσκολο. Η επιτυχία, όμως, έρχεται όταν κανείς ξεπερνά τον εαυτό του και επιμένει σε ένα δύσκολο έργο, το οποίο μπορεί και να μην απολαμβάνει ιδιαίτερα. Η σημερινή γενιά παιδιών που μεγαλώνει σε έναν ψηφιακό κόσμο περνά άπειρο χρόνο κοιτάζοντας οθόνες που τους προσφέρουν άμεση ανταπόκριση, αλλάζοντας διαρκώς εικόνες και ήχους. Τα ίδια παιδιά, όμως, δυσκολεύονται να διαβάσουν για δέκα συνεχόμενα λεπτά ή να γράψουν για πέντε λεπτά. Αν ένα μαθηματικό πρόβλημα τους φανεί δύσκολο παραιτούνται στο πρώτο λεπτό. Κυριολεκτικά. Θέλουν να εγκαταλείψουν και να κάνουν κάτι άλλο. Το θέμα είναι ότι δεν μπορεί να είναι όλη μας η ζωή ψυχαγωγία και για να γίνει κανείς παραγωγικός άνθρωπος πρέπει να μάθει να επιμένει στις εργασίες του και να τις φέρνει εις πέρας. Αυτό απαιτεί εξάσκηση. Πολλή.

Ενσυναίσθηση

Τα παιδιά που μπορούν να βάλουν τον εαυτό τους στην θέση κάποιου άλλου είναι πολύ πιο ευχάριστα και όλοι θέλουν να κάνουν παρέα μαζί τους, έτσι μακροπρόθεσμα αυτό δεν ωφελεί μόνο τους άλλους, αλλά και το ίδιο το παιδί. Τα παιδιά αυτά είναι πιο επιθυμητά, επειδή κάνουν τους άλλους να νιώθουν όμορφα, και το κάνουν με τρόπο που δεν είναι χειριστικός ή ιδιοτελής.

Κατανόηση ότι ο καθένας έχει κάτι να προσφέρει

Όταν κανείς μπορεί να βλέπει την συνεισφορά του κάθε ανθρώπου και να κατανοεί τις δικές του δυνάμεις, σχηματίζεται η πιο ισχυρή και παραγωγική ομάδα.

 

Βρείτε και μοιραστείτε την ομορφιά με το παιδί σας. Φροντίστε να ξέρει πάντα πόσο πολύ το αγαπάτε. Περάστε χρόνο μαζί. Μιλήστε του. Μοιραστείτε ήσυχες αλλά και ξέφρενα διασκεδαστικές στιγμές. Χαρείτε ο ένας τον άλλον. Τι δώρο είναι αυτό για το παιδί σας δεν φαντάζεστε!

 

Πώς οι γονείς μειώνουν την αυτοεκτίμηση των παιδιών

Όλοι οι γονείς αναγνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι να έχουν τα παιδιά τους αυτοεκτίμηση και να πιστεύουν στο εαυτό τους και τις ικανότητες τους. Ωστόσο πολλές φορές άθελα τους κάνουν ορισμένα λάθη που έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Ας δούμε τα πιο συνηθισμένα από αυτά:
Τα επιβραβεύουν υπερβολικά. Η αυτοεκτίμηση είναι κάτι που πηγάζει από μέσα μας, είναι αυτό που νιώθουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας. Οι υπερβολικοί έπαινοι και οι συνεχείς επιβραβεύσεις έχουν ως αποτέλεσμα τα παιδιά να χρειάζονται συνεχώς κάποιον άλλο για να τους επιβεβαιώνει πόσο καλά και ικανά είναι. Επίσης σταδιακά αγχώνονται, αφού το κυνήγι του επαίνου γίνεται αυτοσκοπός, ενώ όταν για οποιοδήποτε λόγο δεν υπάρξει έπαινος, τα παιδιά νιώθουν αποτυχημένα.
• Ενδιαφέρονται μόνο γα τα αποτελέσματα. Αυτό που έχει σημασία κάθε φορά, είτε πρόκειται για τους βαθμούς στο σχολείο, είτε για αθλητικές επιδόσεις, δεν είναι το αποτέλεσμα, αλλά η προσπάθεια. Η αυτοεκτίμηση χτίζεται, όταν οι γονείς δίνουν στο παιδί να καταλάβει πώς αναγνωρίζουν και εκτιμούν την προσπάθεια που έκανε, τον αγώνα που κατέβαλε ανεξαρτήτου αποτελέσματος.
Επεμβαίνουν συνεχώς. Κανένας γονιός δεν θέλει το παιδί του να αποτυγχάνει και να στεναχωριέται, γι’ αυτό ενστικτωδώς οι περισσότεροι επεμβαίνουν για να το προστατέψουν και να το γλιτώσουν από την αποτυχία. Όμως, πώς ένα παιδί θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση, αν δεν προσπαθήσει το ίδιο, αν δεν κάνει λάθη και αν τελικά δεν μάθει μέσα από αυτά; Επιπλέον, αν
κάνετε τα πάντα εσείς, το παιδί θα νομίζει ότι δεν το εμπιστεύεστε.
Δεν ακούν τα παιδιά τους. Πολλές φορές αυτό που χρειάζονται τα παιδιά από τους γονείς είναι να σταματήσουν και να τα ακούσουν. Να ακούσουν αυτά που θέλουν να πουν, αυτά που σκέφτονται, αυτά που νιώθουν. Απλά να τα ακούσουν και να τους δείξουν ότι υπολογίζουν τη γνώμη και τα συναισθήματα τους.
Βάζουν ταμπέλες. Οι αρνητικοί χαρακτηρισμοί και οι ταμπέλες που συχνά χρησιμοποιούν οι γονείς, είναι ότι χειρότερο για την αυτοεκτίμηση των παιδιών. Μπορεί για εσάς ένας χαρακτηρισμός να φαίνεται αθώος, στην πραγματικότητα όμως πληγώνει βαθιά τα συναισθήματα του παιδιού.


Η σημασία του παιχνιδιού στην ανάπτυξη του παιδιού!
Το παιχνίδι αποτελεί μια βασική δραστηριότητα στη ζωή του παιδιού. Παίζει καθοριστικό ρόλο στη σωματική, την ψυχοσυναισθηματική, την κοινωνική και τη γνωστική του ανάπτυξη. Μέσα από το παιχνίδι το παιδί έχει την δυνατότητα να δράσει ελεύθερα, να ζήσει σε ένα κόσμο φανταστικό που μπορεί να εξουσιάσει, να εκφράσει τα συναισθήματα του, να μάθει τον εαυτό του και τους ανθρώπους γύρω του να εξερευνήσει το περιβάλλον του.

Πιο συγκεκριμένα, το παιχνίδι συμβάλλει στη σωματική ανάπτυξη του παιδιού. Για να μιλήσουμε με ιατρικούς όρους – μπορεί να πεισθείτε πιο εύκολα (!) - με το παιχνίδι η κυκλοφορία του αίματος γίνεται ταχύτερη και ο μεταβολισμός πληρέστερος. Ταυτόχρονα, ενδυναμώνεται το νευρικό σύστημα, ασκείται ο οργανισμός του παιδιού και τελειοποιούνται τα μέλη του σώματος. Βελτιώνεται η μυϊκή δύναμη, η ευκαμψία των αρθρώσεων και του σώματος, η ευλυγισία, η ακρίβεια και η χάρη των κινήσεων, η επιδεξιότητα, η αντοχή στην κόπωση, η ισορροπία κλπ.
Την ίδια στιγμή που συντελούνται όλα αυτά στο σώμα και τον οργανισμό του παιδιού, επηρεάζεται και η πνευματική λειτουργία. Μεγάλοι θεωρητικοί υποστηρίζουν, ότι το παιχνίδι προκαλεί στο παιδί μια πραγματική εσωτερική ανάγκη για άσκηση της νοημοσύνης και της περιέργειάς του. Αναπτύσσει την ικανότητα αναπαράστασης, το συμβολισμό, τη μίμηση και τη φαντασία. Οι λειτουργίες αυτές αναγκάζουν το παιδί να επιστρατεύσει τη μνήμη του για να θυμηθεί και να συνδέσει τα γεγονότα λογικά. Ακόμη, με το παιχνίδι υπάρχει μια σταδιακή μετακίνηση από ασυνείδητες και παρορμητικές πράξεις σε συνειδητές, προμελετημένες πράξεις και ταυτόχρονα εξασκείται και συντελείται η αντιστροφή της ακολουθίας «πράξη – λόγος – σκέψη» σε «σκέψη – λόγος – πράξη».
Επίσης, το παιχνίδι θεωρείται συνυφασμένο με τις διαδικασίες συγκρότησης του εαυτού. Η μετάβαση από το μοναχικό παιχνίδι στο συλλογικό ή στο παιχνίδι με κανόνες, περιγράφει την πορεία από την τοποθέτηση του εαυτού σε υποθετικές καταστάσεις, μέσω της ερμηνείας κοινωνικών ρόλων, έως την τοποθέτηση του εαυτού στη θέση του άλλου με την ταυτόχρονη ερμηνεία του ρόλου του εαυτού. Μέσα από το ομαδικό παιχνίδι, καλλιεργεί ηθικές αξίες όπως την υπομονή στο να περιμένει τη σειρά του, την υποχώρηση όταν δεν μπορεί να έχει αυτό που θέλει, τον σεβασμό προς τους φίλους του, μαθαίνει να συμβιώνει την ώρα του παιχνιδιού μέσα στα όρια που τα ίδια έχουν ορίσει. Μαθαίνει έννοιες όπως η συνεργασία, το μοίρασμα, η αυτοπειθαρχία, η εκτίμηση. Μέσω του ομαδικού παιχνιδιού το παιδί το μαθαίνει να συνυπάρχει αρμονικά με τους άλλους και να βρίσκει τρόπους επίλυσης των διαφορών συγκρούσεων που μπορούν να προκύψουν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Καλείται να αποδεχτεί και να τηρήσει, αφού το αντίθετο θα οδηγήσει σε κάποια «ποινή».
Σημαντική είναι και η επίδραση που ασκεί το παιχνίδι στη συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού. Με την επιτυχία και προβολή που αποκτά το παιδί μέσω του παιχνιδιού, βελτιώνει την εικόνα για τον εαυτό του, ξεπερνά τις αναστολές του, αυξάνει την αυτοπεποίθησή του και αναπτύσσει σεβασμό για την προσωπικότητα των άλλων. Επίσης, το παιχνίδι πολλές φορές λειτουργεί λυτρωτικά σε καταστάσεις της καθημερινότητάς του που το φορτίζουν με στρες, ένταση, θυμό.
Πολλές το παιχνίδι θεωρείται χαμένος χρόνος από τους δασκάλους, τους καθηγητές ή τους γονείς. Στην πραγματικότητα είναι αναπόσπαστο και απαραίτητο στοιχείο για την ανάπτυξη και τη ζωή του παιδιού. Μάλιστα, η απουσία του παιχνιδιού από τη ζωή του παιδιού, θα μπορούσε να συνδεθεί με φτωχές κινητικές δεξιότητες, χαμηλά επίπεδα φυσικής δραστηριότητας, μειωμένη ικανότητα διαχείρισης στρεσογόνων καταστάσεων, μειωμένες κοινωνικές δεξιότητες, οι οποίες είναι πιθανό να οδηγήσουν σε δυσκολίες στη διαχείριση κοινωνικών καταστάσεων, επίλυση συγκρούσεων, θέματα διαφορετικότητας, θέματα αυτοεκτίμησης, θέματα αποτυχίας κλπ.
Έτσι, λοιπόν, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι όχι απλά να επιτρέψουμε στο παιδί να παίζει, αλλά να αφήσουμε τη μαγεία του παιχνιδιού να μας συνεπάρει. Να ζηλέψουμε και να μάθουμε από την απόλαυση και τη λαχτάρα που έχουν τα παιδιά για το παιχνίδι! (πηγή: http://www.kepsy.gr/arthra/118-i-simasia-tou-paixnidioy-stin-anaptyksi-tou-paidioy)

 

Τα 4 στηρίγματα μιας υγιούς οικογένειας -Χόρχε Μπουκάι

Η οικογένεια ως βατήρας

˝Το σπίτι όπου έζησε το παιδάκι που ήμουν κάποτε, και τα πρόσωπα με τα οποία
μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή υπήρξαν ο βατήρας πάνω στον οποίο πάτησα
για να εκτελέσω το άλμα προς την ενήλικη ζωή μου.

Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να
σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και
τη μετέπειτα ζωή.

Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον βατήρα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα
μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.

Τι καλά που θα ήταν αν βρίσκαμε το θάρρος να πηδήξουμε από τον βατήρα μ"
έναν θεαματικό τρόπο! Αυτό μπορεί να γίνει αν ο βατήρας είναι υγιής. Αν η
οικογενειακή σχέση είναι υγιής. Αν το ζευγάρι των γονιών είναι
υποστηρικτικό.

Ο βατήρας αυτός πατάει πάνω σε τέσσερα βασικά στηρίγματα, τόσο σημαντικά,
που αν δεν είναι στέρεα κανένα παιδάκι δεν μπορεί να περπατήσει πάνω του
χωρίς να πέσει.

Το πρώτο στήριγμα είναι η αγάπη

Ένα παιδί που δεν ένιωσε ότι το αγάπησαν οι γονείς του, έχει μια θλιβερή
ιστορία: θα του είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσει τον εαυτό του. Η αγάπη για
τον εαυτό μας μαθαίνεται μέσα από την αγάπη που δεχόμαστε από τους γονείς
μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να διδαχτούμε και αλλιώς, λέω απλώς
ότι αυτός είναι ο καλύτερος τόπος και τρόπος για να το μάθουμε. Και βέβαια,
ένα παιδί που δεν αγαπήθηκε δεν μπορεί ούτε το ίδιο να αγαπήσει, κι αν έτσι
έχει συμβεί στη ζωή του, τι μπορεί να κάνει αργότερα στις σχέσεις του με
τους άλλους;

Ο βατήρας που δεν έχει αυτό το στήριγμα είναι επικίνδυνος. Είναι δύσκολο να
βαδίσει κανείς πάνω του. Είναι ένας βατήρας χωρίς ισορροπία.


Το δεύτερο στήριγμα είναι η εκτίμηση

Αν η οικογένεια δεν έχει ένα καλό απόθεμα αυτοεκτίμησης, αν οι γονείς
θεωρούν ότι οι ίδιοι είναι ένα τίποτα, τότε και το παιδί θα αισθάνεται ένα
τίποτα. Αν προέρχεται κανείς από ένα σπίτι όπου δεν τον εκτιμούν και δεν
θεωρούν ότι αξίζει, δυσκολεύεται να πιστέψει ο ίδιος για τον εαυτό του ότι
αξίζει. Τα σπίτια με ένα καλό επίπεδο αυτοεκτίμησης διαθέτουν κατάλληλους
βατήρες.

Η Βιρτζίνια Σατίρ λέει: «Στις καλές οικογένειες, η χύτρα της αυτοεκτίμησης
του σπιτιού είναι γεμάτη». Που σημαίνει: οι γονείς πιστεύουν ότι είναι
αξιόλογοι άνθρωποι, πιστεύουν ότι τα παιδιά τους αξίζουν, ο μπαμπάς πιστεύει
ότι η μαμά αξίζει, η μαμά πιστεύει ότι ο μπαμπάς αξίζει, ο μπαμπάς και η
μαμά πιστεύουν ότι έχουν μια οικογένεια που αξίζει, και είναι κι οι δύο
υπερήφανοι για την ομάδα που έχουν φτιάξει.

Όταν έρχεται σπίτι το παιδί και λέει: «Τι ωραία που είναι αυτή η
οικογένεια!» τότε ξέρουμε πως ο βατήρας είναι γερός.
Όταν έρχεται το παιδί σπίτι και λέει: «Μπορώ να πάω να μείνω στο σπίτι της
θείας Μαργαρίτας;». τότε έχουμε πρόβλημα.
Όταν λέει ο πατέρας στο παιδί: «Γιατί τότε δεν πας να μείνεις με τη θεία σου
τη Μαργαρίτα;» πάλι κάτι συμβαίνει.

Το τρίτο στήριγμα είναι οι κανόνες

Στην οικογένεια πρέπει να υπάρχουν κανόνες, με τη μόνη προϋπόθεση ότι δεν θα
είναι αυστηροί. Οι κανόνες πρέπει να είναι ευέλικτοι, ελαστικοί,
αμφισβητήσιμοι, συζητήσιμοι και διαπραγματεύσιμοι. Πάντως, πρέπει να
υπάρχουν. Ακριβώς όπως πιστεύω ότι οι κανόνες στην οικογένεια υπάρχουν για
να μπορεί κανείς να τους παραβεί και είναι δική μας υποχρέωση να βάζουμε
καινούργιους, πιστεύω και ότι η διαδικασία αυτή πρέπει να βασίζεται σε μια
χρονική στιγμή που τα παιδιά έχουν μάθει να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν σ"
ένα περιβάλλον με ασφάλεια και προστασία.

Αυτό είναι το περιβάλλον της οικογένειας. Οι κανόνες αποτελούν το πλαίσιο
ασφάλειας και πρόβλεψης που είναι αναγκαίο για την ανάπτυξη μου. Ένα σπίτι
χωρίς κανόνες δημιουργεί έναν βατήρα πάνω στον οποίο το παιδί δεν μπορεί να
σταθεί για να κάνει το άλμα του στον κόσμο.

Το τελευταίο στήριγμα είναι η επικοινωνία

Για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί το άλμα, είναι αναγκαίο να υπάρχει
διαρκής και έντιμη επικοινωνία. Με κανένα άλλο θέμα δεν έχουν ασχοληθεί τόσο
πολύ τα εγχειρίδια ψυχολογίας, όσο με αυτό της επικοινωνίας. Να διαβάζετε
μαζί σαν ζευγάρι, να κουβεντιάζετε με τα παιδιά σας, να συζητάτε όλοι μεταξύ
σας με την τηλεόραση κλειστή. Αυτός είναι ένας τρόπος για να ενισχυθεί η
επικοινωνία, όχι όμως ο πιο σημαντικός.

Ουσιαστικό είναι αυτό που ξεκινάει με ερωτήσεις που κάνει κανείς με αληθινό
ενδιαφέρον, μέσα από την καρδιά του: Πώς είσαι; Πώς τα πέρασες σήμερα;
Θέλεις να κουβεντιάσουμε;

Και σ" αυτό το στήριγμα -αποκλειστικά σ" αυτό το στήριγμα-, στηρίζεται η
δυνατότητα επανόρθωσης των υπολοίπων.
Αγάπη, εκτίμηση, κανόνες και επικοινωνία: πάνω σ" αυτόν τον βατήρα στέκεται
το παιδί νια να κάνει το άλμα του στη ζωή. Για να βαδίσει, καταρχάς, τον
δρόμο της αυτοεξάρτησης και, στη συνέχεια, τον δρόμο της συνάντησης με τους
άλλους.˝

Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο Δρόμος της Συνάντησης» Εκδόσεις
OPERA

15 κακές συνήθειες που μας κρατάνε πίσω

Διορθώνοντας κακές συνήθειες, όπως οι παρακάτω, είναι σίγουρα μια καλή αλλαγή στη ζωή μας.

  1. Το να θεωρούμε ότι η ζωή είναι εύκολη. - Τίποτα δεν είναι εύκολο, όλα έχουν κάποιο βαθμό δυσκολίας. Όμως ένα από τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή, είναι οι δύσκολες προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Είναι αυτές που προσφέρουν την μεγαλύτερη ικανοποίηση και ανταμοιβή.
  2. Το να παρερμηνεύουμε τον πραγματικό σκοπό της ζωής μας - Σημασία στη ζωή δεν έχουν αυτά που αποκτούμε, αλλά ό, τι χτίζουμε. Δεν είναι αυτά που κατέχουμε, αλλά αυτά που μοιραζόμαστε.  Δεν είναι η  ικανότητα, αλλά ο χαρακτήρας μας.  Δεν είναι η επιτυχία μας, αλλά η πραγματική αξία μας. Ζήστε την ζωή σας με τέτοιο τρόπο που να σας κάνει περήφανους. Αυτό είναι που μετράει και κάνει τη διαφορά. Ζήστε μια ζωή γεμάτη πάθος και αγάπη.
  3. Το να κυνηγάμε όσους δεν θέλουν να πιαστούν. - Μην τρέχετε πίσω από τους άλλους. Να είστε ο εαυτός σας, και να προσπαθείτε σκληρά για αυτά που σας παθιάζουν. Οι άνθρωποι που ταιριάζουν πραγματικά στη ζωή σας, θα έρθουν τελικά  σε σας, και θα παραμείνουν μαζί σας.
  4. Το να μη ζητάμε βοήθεια ακόμα και όταν ξέρουμε ότι την χρειαζόμαστε. - Δεν έχει σημασία πόσο πολύ έχετε προχωρήσει στο λάθος δρόμο, πάντα θα υπάρχει η δυνατότητα να γυρίσετε πίσω. Να είστε όσο δυνατοί χρειάζεται για να μπορείτε να βασίζεστε στις δικές σας δυνάμεις, τόσο έξυπνοι για να καταλαβαίνετε πότε χρειάζεστε βοήθεια, και τόσο γενναίοι ώστε να την ζητάτε.
  5. Το να επιτρέπουμε ένα μαύρο σύννεφο να καλύπτει όλο τον ουρανό. - Πάρτε μια βαθιά ανάσα. Είναι απλά μια κακή στιγμή, ή μια κακή μέρα, δεν είναι κακή όλη η ζωή. Ο καθένας έχει κάποια προβλήματα. Ο καθένας κάνει λάθη. Το μυστικό της ευτυχίας είναι να μετράτε ότι καλό έχετε στην ζωή σας, ενώ οι άλλοι προσθέτουν απλώς  τα προβλήματά τους.
  6. Το να κρατάμε πράγματα που θα έπρεπε να διώξουμε. - Το να σταματήσεις κάτι, δεν σημαίνει παραίτηση, αλλά αποδοχή ότι υπάρχουν πράγματα στη ζωή σας, που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Πολλές φορές, το να εγκαταλείψουμε πράγματα που μας ‘βαραίνουν’, μας κάνει μακροπρόθεσμα πιο δυνατούς  και πιο ευτυχισμένους.
  7. Το να ξοδεύουμε χρόνο με ανθρώπους που μας κάνουν δυστυχισμένους. - Οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν σκληροί, και αρκετές φορές γίνονται. Μπορούν να σας βλάψουν και να ραγίσουν την καρδιά σας, και αρκετές φορές θα το κάνουν. Αλλά εσείς είστε αυτός που τους επιτρέπει να σας πληγώνουν συνεχώς. Εκτιμήστε αρκετά τον εαυτό σας ώστε να επιλέγετε να περνάτε τον χρόνο σας με ανθρώπους που σας αντιμετωπίζουν με τον τρόπο που τους αντιμετωπίζετε. Αναγνωρίστε την αξία σας. Απομακρυνθείτε από ανθρώπους που μειώνουν την ευτυχία σας .
  8. Το να μην αφιερώνουμε αρκετό χρόνο για εκείνους που έχουν μεγαλύτερη σημασία. - Όταν παίρνουμε κάτι για δεδομένο, τότε καταλήγουμε να απομακρυνόμαστε από αυτό. Συνήθως δεν συνειδητοποιούμε τι έχουμε, μέχρι να το χάσουμε. Οι περισσότεροι είμαστε πολύ πεισματάρηδες για να παραδεχτούμε ότι κάναμε λάθος. Πάρα πολύ συχνά πληγώνουμε αυτούς που είναι κοντά μας, επιτρέποντας ασήμαντα ζητήματα να μας χωρίζουν.  Εκτιμήσετε αυτό που έχετε , αυτούς που σας αγαπάνε, και όποιον νοιάζεται για σας. Δεν θα καταλάβετε πόσο σημασία έχουν για εσάς, παρά μόνο την ημέρα που δεν θα είναι πλέον δίπλα σας.
  9. Το να αρνούμαστε την προσωπική μας ευθύνης. - Οτιδήποτε βιώνετε τώρα, είναι αποτέλεσμα αποφάσεων που λάβατε στο παρελθόν, και θα συνεχίσετε να έχετε τα ίδια αποτελέσματα ώσπου να κάνετε διαφορετικές επιλογές. Πάντα έχουμε κάποιο επίπεδο ελέγχου. Πάντα υπάρχουν και άλλες επιλογές. Οι επιλογές μπορεί να μην είναι εύκολες, αλλά είναι διαθέσιμες.
  10. Το να επιτρέπουμε τους άλλους να λαμβάνουν αποφάσεις για εμάς. - Μην επιτρέπετε ποτέ σε κάποιον ή σε κάτι που έχει μικρή αξία για τη ζωή σας, να σας επηρεάζει. Σταματήστε να νοιάζεστε για το τι  θέλουν οι άλλοι από εσάς, και ξεκινήστε να  ζείτε  για τον εαυτό σας. Αφήστε τους ανθρώπους και τα πράγματα που σας κρατούν συνεχώς πίσω, και δεν σας προσφέρουν κάτι αξιόλογο. Δεν θα έχετε δεύτερη ζωή.
  11. Το να εγκαταλείπουμε μόλις τα πράγματα δυσκολέψουν. - Ένα βέλος μπορεί να εκτιναχθεί μόνο αν τραβηχτεί προς τα πίσω. Έτσι είναι και η ζωή. Όταν η ζωή σας φέρνει δυσκολίες και σας τραβάει προς τα πίσω, αυτό σημαίνει ότι κάποια στιγμή θα σας σπρώξει μπροστά προς μια θετική κατεύθυνση. Γι ‘αυτό μείνετε συγκεντρωμένοι, και στοχεύετε τον στόχο!
  12. Το να κάνουμε πάρα πολλά, υπό πίεση, και χωρίς σταματημό. - Πολλοί άνθρωποι χάνουν ένα μέρος της ευτυχίας, επειδή δεν διαθέτουν τον αναγκαίο χρόνο για να την απολαύσουν. Πολλές φορές είμαστε τόσο προσηλωμένοι σε αυτό που κάνουμε , ώστε τελικά  δεν απολαμβάνουμε τα  πράγματα που αξίζουν περισσότερο.
    Το να αναμασάμε διαρκώς δυσκολίες του παρελθόντος. - Ποτέ δεν θα αντιληφθείτε τα σπουδαία πράγματα που βρίσκονται μπροστά σας, αν συνεχίσετε να σκέφτεστε ότι κακό συνέβη παλιότερα. Για να κάνετε χώρο για το νέο, θα πρέπει να αφήσετε πίσω το παλιό.  Ό, τι έχετε περάσει στο παρελθόν, μπορείτε να το θεωρήσετε σαν  προετοιμασία για αυτό που είστε τώρα, και αυτό που μπορεί να είστε αύριο.
  13. Το να αρνούμαστε τα λάθη μας. - Να θυμάστε ότι πετυχημένοι δεν είναι εκείνοι που ποτέ δεν κάνουν λάθη, αλλά εκείνοι που παραδέχονται τα λάθη τους. Και όταν συμβεί αυτό, βάζουν τα δυνατά τους για να τα διορθώσουν άμεσα.
  14. Το να μην επιτρέπουμε τα πράγματα να είναι αρκετά καλά. - Είμαστε άνθρωποι. Δεν είμαστε τέλειοι. Είμαστε ζωντανοί. Προσπαθούμε. Κάνουμε λάθη.  Παραπατάμε. Πέφτουμε. Πληγωνόμαστε. Σηκωνόμαστε ξανά. Προσπαθούμε πάλι. Μαθαίνουμε διαρκώς. Ωριμάζουμε. Και είμαστε ευγνώμονες γι ‘αυτό το ανεκτίμητη δώρο που λέγεται ζωή.

 

Αποσπάσματα κειμένων του Μπρεχτ:

Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα.

Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάροςτου εαυτού τους.

Αντέχουν υπερβολικά πολύ.

———————–

«Άλλαξε τον κόσμο, το χρειάζεται!
Και όταν τον αλλάξεις,
άλλαξε τον αλλαγμένο κόσμο!»

———————–

Το κομμένο σκοινί πάλι κόμπο μπορείς να το δέσεις
κρατάει πάλι, όμως
είναι κομμένο.

Μπορεί ν” ανταμώσουμε πάλι, όμως εκεί
που μ” είχες αφήσει
πάλι δε θα με βρεις.

———————–

Κάποτε όταν θα ‘χουμε καιρό
θα σκεφτούμε πάνω στις ιδέες όλων των μεγάλων στοχαστών
θα θαυμάσουμε τους πίνακες όλων των μεγάλων ζωγράφων
θα γελάσουμε μ’ όλους τους χωρατατζήδες
θα διδάξουμε όλους τους ανθρώπους.

———————–

«Το λάδι ένα δεν γίνεται με το νερό,
τι ωφελεί να κλαίμε όλον τον καιρό;
Δεν αξίζει ούτε ένα δάκρυ να χύσουμε,
καιρός την πλάτη να σου γυρίσουμε.
Ένα το αφεντικό το πιο καλό,
του εαυτού σου να ‘σαι αφεντικο,,,
«Ο ΑΦΕΝΤΗΣ ΠΟΥΝΤΙΛΑ & Ο ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ Ο ΜΑΤΤΙ»
———————–
Αυτοί που μας κλέβουν τα βιβλία από το χέρι,
μας κατηγορούν ότι μείναμε αδιάβαστοι!
————————————

Υποχρέωση ή σεβασμός προς τους γονείς

Eκεί που νόμιζα ότι οι γονείς είναι γονείς, συνεχώς ανακαλύπτω ότι οι γονείς
με την πάροδο του χρόνου γίνονται παιδιά των παιδιών τους. Και αυτό δεν έχει
να κάνει με την ηλικία, αλλά με τον τρόπο λειτουργίας τους.
Ανακαλύπτω λοιπόν ότι τα παιδιά από πολύ μικρά δεν σκέπτονται την δική τους
ζωή, αλλά την ζωή των γονιών τους. Από τότε που αρχίζουν να καταλαβαίνουν
και να επικοινωνούν με το περιβάλλον τους αρχίζει η ανησυχία για την
κατάσταση του γονέα, για την εξέλιξη της σχέσης του, για τα μικρά ή τα
μεγάλα προβλήματα που τον απασχολούν.
Τα «παιδιά» ανησυχούν για τους γονείς, για το τι κάνουν, αν είναι
ευτυχισμένοι, χαρούμενοι, ή τι θα τους τους στεναχωρήσει, τι τους αρέσει, τι
θα χαλάσει ή θα φτιάξει την διάθεσής τους.
Αγόρια, κορίτσια, γυναίκες και άντρες, «παιδιά» εξαρτημένα από το τι θα
αισθανθούν οι γονείς τους, περιορίζουν την ελευθερία τους, τις αποφάσεις

τους, τις σκέψεις που κάνουν για τον εαυτό τους και τις αντικαταστούν με
σκέψεις που αφορούν τους γονείς σαν να είναι ίδιοι οι γεννήτορες τους.
Μερικές φορές νιώθεις ότι «τα παιδιά» είναι αφιερωμένα σ' ένα ατελείωτο
διάλογο μαζί τους για τον οποίο δεν είμαστε σίγουροι ότι τον έχουν διαλέξει.
Ακόμα και όταν αυτοί μπαίνουν στο μνήμα ο διάλογος αυτός συνεχίζεται και ο
εκλιπών γονέας παραμένει για χρόνια και στην χειρότερη περίπτωση για πάντα,
ο μοναδικός έγκυρος συνομιλητής τους.
Το περιεχόμενο αυτού του διαλόγου στρέφεται πάντα γύρω από την ανεπάρκεια
του «παιδιού» σε σύγκριση με τον γονέα. Γύρω από την ανικανότητα, ή την
μικρότητα του, απέναντι στην πληρότητα και στην μεγαλοσύνη του. Το «παιδί»
πάντα σε αυτό το διάλογο κρατάει την θέση του «μικρού», σε οποιαδήποτε

ηλικία και αν βρίσκεται και ο γονέας του... «μεγάλου».
Έτσι ο διάλογος αναμηρυκάζει αυτό που μένει σαν μια αίσθηση αναλλοίωτη στο
χρόνο και ακολουθεί το «παιδί» στην ανάπτυξή του. Δηλαδή, ότι δεν έκανε αυτό
που έπρεπε για τον γονέα και ότι θα μπορούσε να τον έχει «σώσει», ή να
αποτρέψει κάποιο γεγονός που επέδρασε άσχημα επάνω του.
Πάντα αυτή η κατάσταση μετατρέπεται σε ένα εσωτερικό διάλογο ο οποίος
εκφράζει για το παιδί, ανοιχτά ερωτήματα του τύπου: Έκανα καλά; Αν είχα
κάνει εκείνο ίσως να μην είχε γίνει αυτό; Αν είχαν συμπεριφερθεί
καλύτερα...τότε...ίσως... Πόσα «παιδιά» γυρνάνε στοιχειωμένα από την
παρουσία αυτών των ερωτημάτων χωρίς απάντηση, ανελεύθερα και δοσμένα σε ένα
παραμιλητό που ζητά την συγχώρεση σαν το βασικό περιεχόμενο στον μεταθανάτιο
διάλογο με το γονέα !!

Η λογική της υποχρέωσης
Ξέχωρα από τον ανθρωπολογικό χαρακτήρα του «σεβασμού» στο πρόσωπο των
γονέων, ο οποίος αποτελεί ουσιαστικό περιεχόμενο της θρησκευτικής πίστης που
ενσωματώθηκε στα ήθη και τα έθιμα της χώρας, υπάρχει και η ψυχοκοινωνική
διάσταση του σεβασμού η οποία εκφράζεται σαν υποχρέωση, και η οποία
ξεπερνάει τον σεβασμό και ακουμπάει τα όρια της υποταγής, θα τολμούσα να πω.
Από κάποια στιγμή και μετά στη σχέση γονέα - παιδιού εμφανίζεται η υποχρέωση
σαν ένα είδος ανταλλαγής υπηρεσιών. Κατ' αρχάς λαμβάνει σάρκα και οστά στο
διάλογο μεταξύ τους προσπαθώντας να εκφράσει και να οριοθέτηση με τα
«πρέπει» την σχέση. Τα «Πρέπει» που πρέπει να αισθάνονται τα «παιδιά»
απέναντί στους γονείς τους, τα οποία αρχίζουν σιγά, σιγά να τρέφουν τον
διάλογο ανάμεσα τους. Στο τέλος τα «πρέπει» γίνονται μια πεποίθηση η οποία
συνοδεύει και αποδίδει το νόημα και την σκοπιμότητα της σχέσης.

Τα «πρέπει» και τα «δεν πρέπει» όμως προκαλούν και τα ανάλογα συναισθήματα
στο εσωτερικό της σχέσης. Έτσι η επικοινωνία γονέα - παιδιού «μολύνεται» από
την πεποίθηση της υποχρέωσης του «παιδιού» οποία παράγει τη ενοχή σαν το
βασικό συναίσθημα της σχέσης και εκφράζεται υπό μορφή τύψεων απέναντί στον
γονέα.
Όταν υπάρχει η υποχρέωση ο διάλογος γονέα - παιδιού τρέφεται από τον φόβο,
την αγωνία, το άγχος, την μοναξιά και γενικά από την ανεπάρκεια της
ικανοποιήσης από την σχέση, η οποία πάντα ζητά την ανέφικτη πληρότητα μέσα
από την καθυπόταξη του ενός μέλους της στο άλλο
Έτσι ο διάλογος στρέφεται πάντα γύρω από την υποχρέωση του «παιδιού»

απέναντι στον γονείς διότι το φέρανε στο κόσμο, διότι το μεγαλώσανε, το
σπουδάσανε, και γενικά για όλα αυτά που έχουν κάνει. Το περιεχόμενο της
σχέσης του γονέα με το «παιδί» του, καταναλώνεται στις συνήθεις ιδέες που
ακολουθούν την υποχρέωση, όπου εκκολάπτουν και αναπαράγουν μια αντιπαλότητα
που δεν βοηθάει κανέναν. Έτσι ο γονέας μιλάει για τις θυσίες που έκανε και
παρουσιάζει, τον εαυτό του σαν θύμα.
Μια τέτοια λογική, η λογική της υποχρέωσης δεσμεύει το «παιδί». Το καθιστά
αιχμάλωτο, αποτρέπει την ελεύθερη βούληση, οριοθετεί την ύπαρξή του σύμφωνα
με την επιθυμία, ή και την έλλειψη επιθυμίας του γονέα, καθοδηγεί τις
επιλογές του και τις αποφάσεις του. Το εμποδίζει, τις περισσότερες φορές, να

αναδείξει τον εαυτό του, να ασχοληθεί απερίσπαστα στην συγκρότηση της
ταυτότητας του.
Η υποχρέωση λοιπόν στηρίζει μια μορφή εξαναγκασμού, ενοχής, ανελευθερίας που
αναπαράγει τον διάλογο με τον γονέα παρόντα, απόντα, ή θανόντα, διατηρώντας
από την μια, την ανεπάρκεια του «παιδιού» και από την άλλη, το άσβεστο κύρος
του γονέα. Με αυτό τον τρόπο λοιπόν δημιουργείται η πεποίθηση της
υποχρέωσης, δηλαδή η βαθιά ριζωμένη γνώμη για την ορθότητα, όπως λέει το
λεξικό, του επιχειρήματος.
Η διαφορά του σεβασμού από την υποχρέωση
Η λογική της υποχρέωσης στηρίζεται στην ποσότητα και μετατρέπει την σχέση
γονέα - παιδιού σε μια εμπορευματική σχέση. Έτσι το συναίσθημα
αντικειμενοποιείται και γίνεται ένα «εμπόρευμα» όπου η προσφορά του γονέα
στο παιδί του, δηλαδή η μητρότητα, ή πατρότητα αποκτούν μια διαχρονικά
ανταλλακτική αξία και σαν τέτοια φαίνεται ότι «δανείζεται» στο παιδί με
στόχο την επιστροφή της. Σε αυτή την περίπτωση οι ρόλοι γονέας, παιδί
καθορίζονται από την «προσφορά», ιεραρχώντας την σχέση σύμφωνα με αυτή.
Σύμφωνα δηλαδή με αυτή, αυτός που προσφέρει τοποθετείται ιεραρχικά πάνω από
αυτόν που δέχεται την προσφορά.
Η εισχώρηση του ποσοτικού στοιχείο στην σχέση, κατά την γνώμη μου,
υποβιβάζει και τα δυο μέλη της και περισσότερο τον γονέα. Θεωρώ ότι
υποβιβάζεται περισσότερο ο γονέας διότι αυτός είναι ο ενήλικος, ο παιδαγωγός
της σχέσης και στο ρόλο του έγκειται η διαφύλαξη και η προφύλαξή της, από
ότι στο παιδί.
Επίσης η εισχώρηση του ποσοτικού στοιχείου εμφανίζει τον γονέα από την μια,
σαν να μην αντιλαμβάνεται το εύρος της παρουσίας του δίπλα στο «παιδί» του.
Και από την άλλη, σαν να μην αντιλαμβάνεται το εύρος της παρουσίας του
παιδιού του στην ζωή του.
Το ποσοτικό στοιχείο λοιπόν, το οποίο το χρησιμοποιεί κατά κόρον στο διάλογο
με το «παιδί», τον αδικεί. Τον αδικεί διότι εκφράζει την υποτίμηση τόσο του
ίδιου, όσο και του «παιδιού» και οδηγεί την σχέση στην εξίσωση της με μια
εμπορευματοποιημένη σχέση όπου τα νούμερα αντικαθιστούν τα συναισθήματα.
Εάν τώρα θελήσουμε να προσεγγίσουμε την σχέση μέσα από τους όρους όπως
«ελευθερία», «αυτοδιάθεση», «αυτονομία», θα διαπιστώσουμε ότι η υποχρέωση
σαν όρος συνδιαλλαγής της σχέσης αποκλείει την παρουσία τους. Άρα η έννοια
της υποχρέωσης πλησιάζει επικίνδυνα αυτή της χρέωσης και με αυτό τον τρόπο
αλλοιώνει την σχέση και εισάγει την εξαναγκαστική «ξεχρέωση».
Η διαφορά λοιπόν ανάμεσα στο σεβασμό και την υποχρέωση έγκειται στο βαθμό
ελευθερίας που υπάρχει στην σχέση γονέα - παιδιού. Η ίδια η ελευθερία είναι
το περιεχόμενο του σεβασμού και το αντίθετο, ο σεβασμός εμπεριέχει πάντα την
ελευθερία. Στην περίπτωση της υποχρέωσης η ελευθερία παραχωρεί την θέση της
στο «αναγκαστικό», στο διαμορφωμένο «πρέπει» και στην ιεράρχηση της σχέσης.
Όταν υπάρχει ελευθερία τότε ο διάλογος γονέα - παιδιού δεν τρέφεται από «τα
πρέπει» τις σχέσης, αλλά από την ευχαρίστηση της ύπαρξής της. Την
ευχαρίστηση αυτή την αντλεί από την αναγνώριση της ισότητας που υπάρχει στην
προσφορά του καθένα στην σχέση ξέχωρα από την ηλικία του. Η ισότητα αυτή
στηρίζεται όχι στην υλική, αλλά την συναισθηματική προσφορά του κάθε μέλους
της σχέσης.
Μέσα από αυτή την προσέγγιση το «παιδί», και ο γονέας τροφοδοτούν την σχέση,
ο καθένας από την μεριά του, με συναίσθημα. Το συναίσθημα είναι η τροφή της
σχέσης το οποίο βοηθάει και τους δύο. Τόσο λοιπόν το «παιδί», όσο και ο
γονέας τροφοδοτούνται από το συναίσθημα ο ένας του άλλου και όχι μόνο
τροφοδοτούνται αλλά αυτοκαθορίζονται από τις αλληλεπιδράσεις που
αναπτύσσονται μεταξύ τους. Σε αυτή την περίπτωση το ποσοτικό στοιχείο δεν
έχει καμιά σχέση σε αυτό το λεκτικό, συμπεριφορικό και συναισθηματικό
διάλογο ανάμεσα τους, όσο το ποιοτικό στοιχείο το οποίο εμπεριέχεται σε αυτή
την συναισθηματική αλληλοπροσφορά.
Η προσφορά του παιδιού.
Όμως ποιος διατείνεται ότι το παιδί δεν προσφέρει; Πως έχει σχηματιστεί η
ιδέα ότι το παιδί από την στιγμή που θα έρθει στην ζωή δεν προσφέρει στους
γονείς τους την ανάλογη, αγάπη, προσοχή, ανησυχία, όπως είπαμε και στην αρχή
του άρθρου;
Από την βρεφική έως την ενηλικίωση των «παιδιών», αλλά και μετά από αυτή, οι
γονείς αποκομίζουν μια ικανοποίηση τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό
επίπεδο, την οποία τους την προσφέρει η παρουσία τους.
Ξεκινώντας από την ερωτική πράξη της σύλληψης, το παιδί, τις περισσότερες
φορές, είναι καρπός μιας ηδονής την οποία αναζητούν και γεύονται οι γονείς
περισσότερο για τους ίδιους και δεν αποτελεί μια εξαναγκαστική πράξη προς το
παιδί, για να έρθει αυτό στην ζωή. Ακόμα όμως και σε αυτή την περίπτωση, και
αυτό το συναντάμε στην τεχνική γονιμοποίηση, οι γονείς δεν το κάνουν για το
«παιδί», αλλά για τους ίδιους, για την σχέση τους. Και στις δύο περιπτώσεις
η σύλληψη δεν είναι μια προσφορά προς το παιδί, αλλά μια πράξη προσφοράς και
ικανοποίησης προς τον εαυτού τους και προς την σχέση.
Μετά, όταν το παιδί έρθει στην ζωή προσφέρει στους γονείς την χαρά να γίνουν
γονείς. Δηλαδή τους προσφέρει την δυνατότητα να εξελιχτούν τόσο σαν άτομα
όσο και σαν σχέση και μέσα από την παρουσία του να αναπτυχθούν σε ψυχολογικό
και κοινωνικό επίπεδο.
Στην συνέχεια το «παιδί» παρέχει στους γονείς την δυνατότητα να προβληθούν
στο μέλλον, σαν οντότητες, σαν υπάρξεις και να συνειδητοποιήσουν καλύτερα
την παρουσία τους, την αίσθηση του εαυτού τους μέσα από το καθρέφτισμά τους
στα μάτια του. Τους βοηθάει να συγκεκριμενοποιήσουν το νόημα και το στόχο
τόσο σαν άτομα όσο και σαν σχέση.
Έπειτα τους βοηθάει να δημιουργήσουν εκείνο το απόθεμα ελπίδας μέσα από την
παρουσία του για να «αντέξουν» τις αντιξοότητες της ζωής. Να γίνουν μαχητές
και το σπουδαιότερο να γίνουν ενήλικες.
Αυτές όλες είναι προσφορές του παιδιού προς τους γονείς, και τόσες άλλες που
δεν ανέφερα, κατανέμονται σε αυτό που ονόμασα ποιοτικές και όχι ποσοτικές
προσφορές. Σ' αυτές που έχουν σχέση με το συναίσθημα, και όχι με την ύλη.
Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, στην περίπτωση της υλικής βοήθειας προς το
γονείς, τα παιδιά στο βαθμό που τους επιτρέπει η ζωή τους, δεν πάνε πίσω.
Και αυτή ακόμα η προσφορά που την ονομάσαμε ποσοτική στην ουσία υπάρχει και
συνοδεύετε από το συναίσθημα του «παιδιού» προς τους γονείς και φανερώνει
τις περισσότερες φορές τον σεβασμός τους.
Επίλογος
Καταλήγοντας θα ήθελα να πω ότι κανείς δεν χρωστά σε κανένα. Ούτε ο γονιός
στο παιδί, ούτε το παιδί στο γονιό. Δεν χρωστάει διότι η ίδια η προσφορά
ανάμεσα τους εσωκλείει την ικανοποίηση της ανταπόδοσης. Η ικανοποίηση της
προσφορά που κάνουμε είναι η ανταπόδοση της. Διότι η ικανοποίηση σε αυτή την
περίπτωση έχει συγχρόνως δυο κατευθύνσεις μία που πάει προς αυτόν που
δέχεται την προσφορά και μια προς αυτόν που την προσφέρει. Άρα είναι
πλεονασμός η προσφορά να δημιουργεί την υποχρέωση μιας επιπλέον ανταπόδοσης.
Π. χ. όταν ένας πατέρας προσφέρει ένα ποδήλατο στο παιδί του, η ικανοποίηση
που παίρνει με το να βλέπει το παιδί του να κάνει ποδήλατο, δηλαδή από την
πράξη προσφοράς του, είναι αρκετή ώστε να μην απαιτεί μια περαιτέρω
ικανοποίηση, δηλαδή το παιδί να αισθάνεται υποχρεωμένο να του «επιστρέψει»
αυτή την ικανοποίηση που του πρόσφερε.
Η έννοια της υποχρέωσης λοιπόν έρχεται να εμποδίσει, να περιορίσει, να
εξαρτήσει και να ιεραρχήσει την σχέση γονέα - παιδιού με τέτοιο τρόπο ώστε
να μην επιτρέπει ούτε στον έναν ούτε στον άλλον να γευτούν την ευχαρίστηση
από την σχέση. Εν αντίθεση με αυτή του αμοιβαίου σεβασμού όπου η πράξη
προσφοράς δεν είναι μια εξαναγκαστική, όπως είπαμε, πράξη αλλά μια επιλογή η
οποία έχει τροφοδοτηθεί από την ελευθερία της ύπαρξης του κάθε μέλους της
σχέσης.
Στην περίπτωση του αμοιβαίου σεβασμού, η συνύπαρξη γίνεται δημιουργική για
την σχέση στο βαθμό που αναγνωρίζεται η ίση προσφορά του κάθε μέλους σε
αυτή. Η αναγνώριση αυτής της προσφορά τροφοδοτεί την συνεργατικότητα και την
αλληλοαποδοχή προβάλλοντας την «ακεραιότητας» του καθένα σαν στοιχείο
επιβίωσης της σχέσης, καταργώντας την «ποσότητα» και υιοθετώντας την
«ποιότητα» στο διάλογο ανάμεσα στο γονέα και το «παιδί».
Κερεντζής Λάμπρος
Ψυχολόγος - Ψυχοπαιδαγωγός,

 

Copyright © 2013

44o Δημοτικό Σχολείο
Λάρισας

Σχεδιασμός & Επιμέλεια:  

 Θωμαή Τζιτζή -Στογιάννη:

«Tα μυαλά των παιδιών δεν είναι δοχεία να τα γεμίσεις, είναι σπίρτα για να τα ανάψεις.»
Χρήστος Τσολάκης